ความทรงจำดีๆ

          สวัสดีคะ ฉันชื่อ หญิง คะ แต่เพื่อนๆชอบเรียกฉันว่า สมหญิง ตอนนี้อยู่ปี 1แล้ว

ฉันเป็นคน เฮฮา สนุกสนาน ชอบเต้น ชอบร้องเพลง รักเพื่อน และอื่นๆอีกมากมาย

ฉันเกิดที่อุดรธานี  แม่ฉันเป็นคนอุดรธานี  พ่อฉันเป็นคนจันทบุรีฉันก็เลยเป็นลูกครึ่ง อุดร-จัทร์

เนื่องจากฉันมีสายเลือดอีสานอยู่ครึ่งนึง เลยทำให้ฉันชอบ หมอรำ มากมาก

ต่อไปนี้จะเป็นเรื่องราวประทับใจระหว่างฉันและการดูหมอรำในสมัยเด็กๆ ถึงแม้จะเป็นชั่วเวลาสั้นๆ

ในวันเด็ก แต่มันก็ทำให้ฉันอมยิ้มได้ทุกครั้ง เมื่อนึกถึงมัน

              ทุกๆเทศกาลงานบุญแถวหมู่บ้านฉัน(อุดรธานี) มักจะมีการจ้างหมอรำมาแสดงอยู่เสมอๆ เช่น

 งานวัด งานบวช  งานแต่ง งานศพ เป็นต้น เลยทำให้ฉันได้มีโอกาสได้ดูหมอรำอยู่เสมอ และยายมักจะ

เป็นคนพาฉันไปดูทุกครั้ง  ฉันชอบมันมาก มันสนุกสนาน  และทำให้ฉันมีความสุขไปกับการแสดงที่

สวยงามตระการตา การแสดงหมอรำ ก็จะมีการรำเซิง การเต้น การรำเต้ย มีหมอรำผู้หญิง หมอรำผู้ชาย

 มีหมอแคน มีหางเครื่อง ร่วมแสดงผสมผสานกันอย่างลงตัว การแสดงหมอรำแต่ละครั้งก็มักจะเริ่มแสดง

ตั้งแต่เวลา 4 ทุ่ม ถึงตี 5 เลยทีเดียว ซึ่งอุปสรรค์ในการดูหมอรำในวัยเด็กของฉัน คือ “เวลา”  เพราะฉัน

เป็นคนนอนไม่ดึก ทำให้ฉันไม่เคยดูการแสดงหมอรำจบเลยซักครั้งหนึ่ง ฉันมักจะง่วงนอนและเคลิบเคลิ่ม

หลับไปในระหว่าการแสดง โดยอาศัยตักอุ่นๆของยายเป็นหมอนหนุนอยู่เสมอๆ และก็มักจะเกิดเหตุการณ์

แบบนี้อยู่ทุกครั้งที่ฉันไปดูหมอรำ ยายก็เลยมันจะถามฉันเป็นประจำทุกครั้งที่จำไปดูหมอรำว่า “นี่ฉันจะไป

ดูหมอรำ หรือไปให้หมอรำดูกันแน่” มันเป็ภาพความประทับใจดีๆที่ฉันไม่สามารถลืมได้เลย

[นาย ธนา นนทพุทธ]

สวัสดีครับ

              การเขียนบันทึกมักจะเริ่มด้วยเรื่องราวที่เป็นความจำส่วนตัวของคนเขียนมาก่อนเสมอ  หลังจากนั้นก็จะเริ่มเขียนออกไกลตัว แต่ใช้ความรู้ในตัวผสมผสานก็จะกลายเป็นนักเขียนไปโดยปริยาย  ขอบใจที่แบ่งปันครับ

[รพี กวีข้างถนน]

ผมก็เป็นคนหนึ่งเหมือนกันที่ได้หนุนตักอุ่นๆของคุณยายดูหนังกลางแปลง

ตอนนี้คุณยายจากไปแล้วแต่ความอบอุ่นนั้นยังอยู่ในความทรงจำตลอดเวลาครับ

     แวะมาเยือนครับ

             รพี