โรงเรียนประถมจะเป็นขนาดเล็กหรือใหญ่หัวใจสำคัญอย่างหนึ่งคืออนุบาล
สาเหตุเนื่องจาก อนุบาลเป็นการศึกษาก้าวแรก ของการเข้าสู่การศึกษาของผู้เรียน ดังนั้น ก้าวแรกที่สำคัญนี้ ผู้ปกครองนั้นจะให้ความสำคัญเป็นพิเศษ และก้าวแรกของเรียนของเด็กถ้าไม่ประทับใจแล้ว ก็จะสร้างความรู้สึกไม่ประทับใจ จึงทำให้เด็กเรียนอย่างไม่มีความสุข เมื่อไม่มีความสุข ก็จะขาดความตั้งใจที่จะเรียน เกิดการต่อต้านในบางเรื่อง ไม่ตรงกับคำว่า เก่ง-ดี- มีสุข ที่กำหนดไว้ แผนพัฒนาการศึกษา
การเรียนการสอนปฐมวัย ไม่ใช่ขึ้นอยู่ที่ครูปฐมวัยแต่เพียงอย่างเดียว แต่ต้องได้รับการบริหารจัดการที่ดีให้กับการจัดประสบการณ์ปฐมวัย บวกกับการส่งเสริมสนับสนุนและการมีส่วนร่วมของทุกฝ่ายด้วย ไม่ว่าการใส่ใจของผู้ปกครองพฤติกรรมของเด็กเมื่ออยู่ที่บ้าน ครูควรการจัดประสบการณ์ให้ตรงตามวัยสำหรับเด็กในวัยต่าง ๆ และอีกอย่างที่สำคัญ ผู้บริหารหรือผู้ที่เกี่ยวข้องกับการจัดประสบการณ์ปฐมวัย ต้องให้ส่งเสริมสนับสนุนเป็นอย่างดี ในบางโรงเรียนจะละเลย ปฐมวัยเนื่องจากผลงานไม่โดนเด่น(นำไปพูดกับใครเขาไม่ได้)เหมือนวิชาการในระดับประถมศึกษา
เมื่อมองโรงเรียนเป็นครอบครัว มีพ่อ แม่ และลูก ๆ ผู้บริหารเปรียบได้กับ พ่อ ซึ่งหมายถึงผู้นำของครอบครัว ครู เปรียบได้กับแม่ นักเรียนก็คือลูก โดยมีทั้งพี่คนโตและน้องคนเล็ก
(เล็กมาก)ตามหลักแล้วพ่อแม่จะดูแล และเอาใจใส่ลูกคนเล็กเป็นพิเศษ เพราะพ่อแม่เชื่อว่าลูกคนเล็กยังทำอะไรยังไม่ได้มากนะ ความเอาใจใส่จึงมาหาลูกคนเล็กมากกว่าลูกคนอื่น แต่ลูกคนอื่นก็ได้รับการดูแลเหมือนกัน แต่ด้วยความเป็นพี่พ่อแม่เลยไม่ใส่ใจมากหนัก เมื่อมองกลับมาในครอบครัวในโรงเรียนเด็กปฐมวัยจึงปรับได้กับลูกคนเล็กของพ่อแม่ พ่อแม่ที่โรงเรียนจึงต้องให้ความสำคัญมากกว่านี้ เมื่อปฐมวัยมีความสำคัญมาก ความอุ่นใจและความเต็มใจที่จะพาบุตรหลานมาเรียนในสถานศึกษาที่นี้
ดังนั้นสรุปจากข้อความที่ได้กล่าวมา นักเรียนชั้นอนุบาลเป็นเครื่องมือหนึ่งที่จะทำให้จำนวนเพิ่มขึ้นจากเดิม และการให้ความสำคัญของนักเรียนชั้นอนุบาลเป็นสิ่งที่จำเป็นที่จะทำให้นักเรียนเกิด คำที่ว่า เก่ง - ดี - มีสุข