บันทึกถึง พ่อเฒ่า...
ตาทวดเหรียญหรือพวกเราหลานๆเรียกพ่อเฒ่า อายุ 93 ปี ป่วยด้วยวัยชรามาร่วม 3 ปี พวกเราลูกๆหลานๆก็เฝ้าปฏิบัติดูแลด้วยดีเสมอมา
หลายครั้งที่ได้ยินเครื่องเสียงเปิดเพลงบรรเลงงานศพ ทุกคนก็เข้าใจว่าพ่อเฒ่าเสียแล้ว คนแก่ร่วมรุ่นทั้งป่วยและไม่ป่วยต่างล้มตายหายหน้ากันไปหมด
กระทั่งปลายปีที่ผ่านมาพ่อเฒ่าอาการแย่ลง ไม่ยอมทานข้าว ลูกๆหลานต่างมาพร้อมเพรียงเพื่อจะได้ดูแลให้ดียิ่งขึ้น หลายคนหาพระหรือผ้ายันต์มาซ่อนใต้เสื่อที่พ่อเฒ่านอน เพื่อแก้เคล็ด
"แววตาของแกลอยๆ เหมือนไม่ใช่พ่อพวกมึง" อาล้อม น้องชายผู้มีอายุแปดสิบกว่าของพ่อเฒ่าให้ความเห็น
แม่ยายผู้เขียนเล่าว่า วันหนึ่ง พ่อเฒ่ามีอาการแปลกๆ พูดแปลกๆ ว่า
"พวกมึงไม่รู้หรอกว่ากูคือใคร"
"แล้วใครล่ะที่พูดอยุ่นี่น่ะ" แม่ยายถาม
"อ้าวกูก็นาย เหรียญ ยังไงเล่า.."
คำเล่าของแม่ยายทำให้พวกเราหลานๆต่างรู้สึกดีใจที่พ่อเฒ่ากลับมาเป็นอย่างเดิม
"โอ๊ย...อย่างนี้ยังอยู่กับเราอีกนาน" ภรรยาผมบอก
แต่เมื่อวันที่ 23 กุมภาพันธ์ 2556 ที่ผ่านมา โทรศัพท์จากน้าๆที่กำแพงเพชรก็แจ้งว่า พ่อเฒ่าจากพวกเราไปแล้ว
พวกเราหลานๆเดินทางจากกรุงเทพฯโดยพร้อมเพรียงกัน ทุกคนต่างช่วยกันต้อนรับแขกเหรื่อทั้งในหมู่บ้านย่านตำบลที่มากันหนาตาในแต่ละคืน ทั้งนี้เพราะ พ่อเฒ่า เป็นคนเก่าคนแก่ของหมุ่บ้าน เคยเป็นผู้ใหญ่บ้านนานถึง 20 ปี เป็นมัคทายก กล่าวคำอาราธนาศีล อาราธนาธรรมอยู่จนใครๆก็จะจำเสียงแกได้ในวันพระวันเจ้า
พวกลูกๆหลานๆต่างเสียใจที่แกจากไป แต่ไม่เห็นมีใครร้องห่มร้องให้หรือมีอาการเศร้าใจมากมาย ทั้งนี้อาจจะเป็นเพราะพ่อเฒ่าป่วยมานาน หรือด้วยวัยชรา ทุกคนคงทำใจกันได้
ในวันฌาปนกิจศพพ่อเฒ่า คนมาร่วมพันคน จนของชำร่วยที่จัดไว้เป็นถ้วยกระเบื้องเล็กๆ 700 ใบ แทบไม่พอแจก
หลังจากพิธีการทางสงฆ์เสร็จสิ้น ก็จะมีการเปิดฝาโลงเพื่อให้ลูกๆหลานๆดูเป็นครั้งสุดท้าย
ร่างของพ่อเฒ่าเหมือนแกนอนหลับปกติ หนังอันเหี่ยวย่น กระดูกแก้มโหนกนูน บ่งบอกถึงวัยชราที่ใช้ชีวิตมาอย่างยาวนาน
น้องนิ หลานสาวคนหนึ่งยืนเกาะโลงอยู่ด้านหน้าพยายามกลั้นริมฝีปากจนสั่นระริก แต่ก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาให้ใหลออกมาได้ นั่นเป็นเหตุให้พวกเราอีกหลายคนเงียบ และหลั่งน้ำตาออกมาพร้อมๆกัน
ผมนิ่งเงียบ ออกปากชวนลูกสาวเดินลงมาจากเมรุก่อนใครๆ
ลูกสาวถามผมในวันหลังว่า พ่อกลัวเหรอถึงไม่ยอมเข้าไปดูใกล้ๆ ผมได้แต่ยิ้มๆ แต่เปล่าหรอก
ผมกลัวกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวต่างหาก
..........
ความเห็น (5)
เป็นธรรมดาเพราะเป็นหลักของไตรลักษณ์ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา สำเร็จได้ด้วย ไตรลักษณ์ คือ ศีล สมาธิ ปัญญา
การจากตายเป็นเรื่องที่ทำให้เศร้าเสมอนะคะ
ขอบคุณครับ paque แม้จะรู้ว่าทุกคนต้องตาย ทำใจได้ แต่อารมณ์แห่งการจากลากันชั่วนิรันดร์ทำให้ ยับยั้งความโศกเศร้าไม่ได้ครับ
ขอบคุณครับคุณหมอ ตันติราพันธ์
แม้ตัวผู้เขียนจะเป็นหลายเขย แต่ก็มีความผูกพันธ์อยู่พอสมควร เป็นธรรมดา เป็นธรรมชาติ แห่งการจากตาย ครับ...