วันเวลาล่วงไป ล่วงไป บัดนี้ เราทำอะไรอยู่
... วันเวลาล่วงไป ล่วงไป บัดนี้ เราทำอะไรอยู่
วันคืน ย่อมกลืนกินสรรพสัตว์ และตนเอง
เวลาผ่านไป ไม่มีอะไรหยุดยั้ง...
... บุคคลผู้ไม่เห็นความสำคัญในวันเวลา
ปล่อยให้เวลาผ่านไป
โดยตนเอง ไม่เคยเห็นความสำคัญว่า...
เราจะมีสติ ระลึกรู้ และตั้งใจสังวร
กระทำตนให้เป็นผู้ยังกุศลให้ถึงอยู่
กิจที่เราจะทำ อันสำคัญของชีวิต
บาปใด ชั่วใด อกุศลทุจริตใด
ที่มีอยู่ ในบัดนั้น บัดนั้น อันเรารู้อยู่...
เราพึงทำหน้าที่ ทำกิจของเรา
ปรับปรุงขจัดสิ่งที่เป็นบาปชั่ว ทุจริต อกุศลนั้นๆ...
ทำอยู่ ทำอยู่ พากเพียรอยู่ พากเพียรอยู่
ผู้ไม่ได้ดีนั้น ย่อมไม่มี...
แต่หากปล่อยให้วันเวลาผ่านไป ผ่านไป
โดยไร้สติ ระเริงไปตามอารมณ์
ปล่อยให้บาปชั่วอกุศล ทุจริตนั้น “กินตัว”
กระทำกิจชั่วของมันอยู่
ผู้นั้นย่อมไม่เจริญ ย่อมเสื่อม ย่อมจมแล้ว จมเล่า
ดังนั้น ผู้ที่เป็นผู้ฉลาด ย่อมจะต้องระลึก...
รู้ความสำคัญในความสำคัญดังนี้
แม้แต่ชั่วบาปอกุศล ทุจริตใดที่หาได้ยาก
สิ่งดีที่ทำดียิ่งขึ้น...ผู้ฉลาดย่อมใช้วันเวลา
และขณะที่ล่วงไปนั้น ทวีความดี ยังกุศลนั้นๆให้ยิ่งๆขึ้น
ผู้นั้น จึงชื่อว่า ผู้ตื่นแล้ว ผู้เจริญแล้ว
เพราะตั้งอยู่ในความไม่ประมาท
เพราะเป็นผู้มีสติดี มีธัมวิจัยดี
มีวิริยะดี ย่อมถึงปีติ ปัสสัทธิ สมาธิ อุเบกขา...
ที่สุด...ย่อมหลุดพ้นสู่...นิพพาน
คาถาธรรม นำทำวัตรเช้า
โดย ครูบาอาจารย์ ๓ มกราคม ๒๕๒๙
..................................................................................
เนื่องในโอกาส มาฆบูชา ฤกษ์...
ด้วยพลังชีวิตที่อ่อนระโหยที่สุด
จนไม่มั่นใจว่า...
วันนี้...
จะสามารถประคองตนให้ปฏิบัติกิจประจำวัน
อย่างมีสติได้ตลอดหรือเปล่าหนอ?
“ความรับผิดชอบ”
เฉพาะหน้าเล็กๆกับเด็กๆ
ทำให้เข็นตนเองไปขณะต่อขณะ
กังวลอยู่ว่า เด็กๆจะรับคลื่น...
ความหม่นหมองไร้พลังไปด้วยหรือเปล่าหนอ?
เวลาผ่านไป ผ่านไป แต่ละขณะ ไม่มีความ “คาดหวัง” ใดๆ ล่วงหน้า
แต่กลับ ได้รับพลัง โดยไม่ได้คาดหวัง...แต่อย่างใด
ถามว่า อะไรที่นำพาให้กิจกรรมเล็กๆที่มีร่วมกัน ผ่านไปได้ด้วยดี
พบว่า...
คือ “ความตั้งใจ” ของแต่ละคน
ความตั้งใจ
ที่เดินฝ่าไปบนความ “ไม่รู้” แท้ๆ (ทำขนมบัวลอย)
แต่ “ความไว้วางใจ” ความ “เชื่อมั่น” ระหว่างกัน
พร้อม...”ความพยายามอย่างต่อเนื่อง”
ก็สามารถนำพาให้ สิ่งที่ตั้งใจเล็กๆ บรรลุผลสำเร็จได้
การเดินหน้า ฟันฝ่าผ่านด่าน...ความไม่รู้ กลายเป็นคำตอบเล็กๆ...
นำสู่ความตื่น...รู้ อยู่กับสุข แห่งปัจจุบันขณะ อย่างมีสติ...
ขอบคุณ “ทีมงาน” การเรียนรู้ เพื่อการเจริญสติ ในวันนี้ ของข้าพเจ้า
การเรียนรู้...อยู่กับสุขปัจจุบันเล็กๆ เป็นส่วนจุดประกาย เกิดเป็นแรงบันดาลใจ
ให้มีการตั้งจิตดีๆ ในการฝึกฝน ขัดเกลาตน ด้วย...ศรัทธา...
ในจังหวะฤกษ์ดี ยามดี มาฆบูชานี้...
สาธุ สาธุ สาธุ
วันขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๓(วันมาฆบูชา)
จันทร์ที่ ๒๕ กุมภาพันพันธ์ ๒๕๕๖
ความเห็น (7)
สวัสดีค่ะ ท่าน ตะวันดิน ดอกบัวสวยน่ารักมากค่ะ
อรุณสวัสดิ์เช้าวันใหม่อันสดใสค่ะคุณ ครูทิพย์
ดอกบัวน้อยๆ... กำลังเบ่งบานต่อหน้าต่อตา
ช่างสวยงาม น่ารักจริงๆด้วยค่ะ
ขอบคุณมากนะคะ ที่แวะเยี่ยมชม มอบดอกไม้กำลังใจ
อรุณสวัสดิ์ เช้าวันใหม่อันสดใสทุกท่านค่ะ
ขอบพระคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจนะคะ
พี่ใหญ่ นาง นงนาท สนธิสุวรรณ ท่านอาจารย์ ชยพร แอคะรัจน์
ท่านอาจารย์ อ.นุ น้องพยาบาล โจ้ ชลัญธร
สาธุค่ะ
อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณTawandin
ขอบคุณบันทึกนี้ เตือนตน เตือนใจได้เป็นอย่างดีค่ะ
ชื่นชมในกิจกรรมกับเด็กๆค่ะ ชื่นชม
อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณอุ้ม ถาวร
ยินดี และขอบคุณเช่นกันค่ะคุณอุ้ม
สวัสดีค่ะพี่ตะวันดิน...ทุกเหตุการณ์ที่ร่วมทำย่อมได้คำตอบและแรงใจไปพร้อมๆกันนะคะ
...ธรรมะเกิดขึ้นได้ในทุกๆด้านของการปฏิบัติค่ะ...
...ขอบคุณค่ะ สาธุ สาธุ...