"แต้ว ไม่ใช่แค่...แมว"
ความรัก เป็นคำสั้นๆ แต่ยากที่จะให้ความหมาย ให้คำนิยาม เพราะขอบเขตแห่งรักไม่ทราบว่าอยู่ที่ไหนกันแน่ ถึงกระนั้นก็ตามมนุษย์ และสัตว์บางชนิด ก็เข้าถึง สัมผัส คำว่า "ความรัก" ในนิยามแห่งตน ทั้งในแง่ที่เป็นผู้ให้ และเป็นผู้รับได้ไม่ยาก ในห้วงแห่งกาลเวลาที่เป็นอดีต ปัจจุบัน และอนาคต หากแต่กาลเวลาของปัจจุบันและอนาคตนั้นสั้นนัก "สั้นแค่ลมหายใจเข้า ออก" มิน่าจึงมีผู้รู้กล่าวไว้ว่า "ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด" อดีตจะทำหน้าที่บันทึกเหตุการณ์ไว้อย่างสมบูรณ์ มั่นคง แน่นอน เปลี่ยนแปรไม่ได้
ความรัก จึงนิยามยาก แต่สัมผัสได้ สร้างได้ "ด้วยจิต + ใจ"
ความรัก เมื่อสร้างขึ้นมาด้วยความบริสุทธิ์ ย่อมส่งผลให้ผู้รับอิ่มเอม เป็นสุข ผู้ให้ก็เป็นสุข
ดังเช่นเรื่องของ "แต้ว" ที่ก่่อนหน้านั้นผมเข้าไปสัมผัสไม่ถึงความรักเขา เพราะคิดเพียงว่า "ก็แค่..แมว" คิดอย่างนั้นจริงๆ จากแมวซุกซนไม่มีชื่อเรียก อายุประมาณสักสี่ห้าเดือนเกิดจากแม่แม่วที่มาอาศัยอยู่ในบ้าน สงสัยจะไล่จับหนูตัวเองเอาหัวมุดรูข้างฝาบ้านแล้วออกไม่ได้ เวลาประมาณตีสามเสียงร้องไม่หยุด ผมต้องตื่นขึ้นมาดู ทีแรกที่เห็นทั้งขำทั้งสงสาร (เห็นเขาเดือดร้อนยังขำ ไม่ถูกกับตัวเองไม่รู้สึกหรอกนะคนเรานี่) กว่าจะช่วยออกมาได้ต้องหาเครื่องมือมาสกัดปูนอยู่นานสามสิบนาทีเห็นจะได้เพราะต้องระวังกลัวเขาจะเจ็บ ภรรยาเป็นคนช่วยอุ้มพยุงตัวเขาไว้ และแอบตั้งชื่อให้เขาว่า "คำลอด"และบางทีก็ "คำมุด" (เรียกแบบติดขำๆอยูํ่ในที) ก็เลี้ยงดูแลเขามาเป็นปกติ มาผิดปกติก็เมื่อครั้งเขาไม่สบาย แรกๆ ก็คิดว่า "ก็แค่แมว" แต่ที่ไหนได้เขาไม่สบาย ตัวร้อน มากไม่กินอาหารที่เอาให้ ความรู้สึกใหม่เข้ามาแทนที่ จากที่"แค่แมว" มันไม่ใช่ เรา(ผมกับภรรยา)ต้องขับรถจากบ้านเข้าตัวจังหวัดมุกดาหาร ระยะทาง 50 กิโลเมตร ซึ่งขณะนั้นเกือบจะหนึ่งทุ่มอยู่แล้ว ดีใจมากที่ร้านหมอยังไม่ปิด หมอรับไว้ให้น้ำเกลือและให้นอนที่ร้านหมอ ผมขับรถกลับบ้าน ทำไมความรู้สึกจึงยังกับว่า "เขา ไม่ใช่ แค่แมว" หากแต่รู้สึกว่า "เขาคือคนหนึ่งในบ้าน" เป็นห่วงเขา ชื่อ "แต้ว" ก็ได้จากร้านหมอนี่แหละเมื่อหมอถามว่า ชื่ออะไร ภรรยาบอกว่า "ชื่อแต้ว" ตอนกลับไปรับเขา เขาร้องเหมียว เราก็ดีใจ หมอบอกว่ากินอาหารได้บ้างแล้วพากลับบ้านไม่นึกเสียดายเงินที่จ่ายเป็นค่ารักษาเขาเลย เขากลับมาเป็นปกติได้สักประมาณสองสามเดือน เขาป่วยอีกหายใจติดขัด สำลักอาหารด้วย พาไปหาหมออีกครั้ง คราวนี้อยู่นานหลายวัน พากลับบ้าน ตกกลางดึกคืนหนึ่งเขาหายใจติดขัดอีก (เขานอนอยู่ข้างมุ้ง)ตื่นขึ้นมาดูเขาตัวร้อนมาก คิดว่าเช้าจะพาไปหาหมออีกแน่ แต่เขาไม่ต้องไปหาหมอในตอนเช้าแล้ว เพราะเขาหลับนิรันดร์ในอ้อมแขนของเรา เขาไม่ใช่"แค่..แมว" ก่อนเขาจะหลับ เขามองหน้าเรา คล้ายๆจะบอกอะไร แล้วหายใจลึกๆยาวๆ แล้วก็หลับตา
ภาพที่เขาติดอยู่กับรูฝาบ้าน ภาพที่เขาตื้อจะมุดเข้ามุ้งเพื่อมุดจะไปนอนในผ้าห่มใต้เท้าเรายามหน้าหนาว
ภาพที่เขาเข้ามาคลอเคลียแข้งขายามที่เรากลับจากทำงานที่โรงเรียน มันผุดขึ้นมาในความรู้สึก"เขาไม่ใช่ แค่..แมว"
แล้วอย่างนี้จะเรียกว่า ความรัก ได้สักเล็กน้อยหรือไม่
จงให้ความรักกับทุกสรรพสิ่งเถอะนะ เพราะความรักน่าจะเป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้โลกนี้รื่นรมย์ น่าอยู่ไม่น้อยเลย
ความเห็น (10)
เขาสัมผัสความรู้สึกได้ค่ะ แต่พูดไม่ได้เท่านั้นเอง
เศร้าจัง "แต้ว"
แมวนั้นรักคนเลี้ยงมาก
ไม่ใช่แค่แมวจริงๆๆด้วย
มาเขียนบ่อยๆๆนะครับ
ความผูกพันธ์ดีๆที่เกิดขึ้น
เรารักแมว แมวก็รักเรา
ขอบพระคุณสำหรับดอกไม้ทุกช่อที่ให้กำลังใจ และทุกความเห็นที่เติมเต็มเรื่องของความรักนะครับ ถึงแม้ว่าจะเป็น"รักเล็กๆ" แต่มันก็ยิ่งใหญ่สำหรับผม ที่จะไม่ใข่ "แค่ รัก ในใจ" เท่านี้น ในทุกสรรพสิ่ง
* เป็นบันทึกที่ประทับใจมากค่ะ...จิตรักผูกพันรักใคร่แม้ยามสุขยามทุกข์..
* ที่บ้านมีเจ้าเหมียวน้องรัก.. เป็นแขกมาเยือนทุกเช้า..เดินข้ามมาจากบ้านข้างเคียง เก็บภาพมาฝากค่ะ...
ขอบพระคุณครับคุณนงนาท สนธิสุวรรณ สำหรับภาพน่ารักๆของเจ้าเหมียวและช่อดอกไม้นะครับ
ลุงศรีหายไปนาน
มาเขียนอีกนะครับ
เรียน อาจารย์ขจิต
ผมไม่ได้หายไปไหนหรอก ครับ ภารกิจสำหรับครูบ้านนอกเยอะเหลือเกิน หรือว่าผมจัดระบบงานไม่ดีก็ไม่ทราบได้ แต่จะพยายามอีกครั้งนะครับ ขอบพระคุณที่เข้ามาทักทายครับ
