ตอน ประสบการณ์ที่ผิดพลาดจากการทำงาน

ตอน ประสบการณ์ที่ผิดพลาดจากการทำงาน

           ในการทำงานของเรา ไม่ว่าจะสถานที่ สถานการณ์ไหน อาจเรียกว่าเกือบทุกคนก็ได้ที่เมื่อได้เกิดมาเป็นมนุษย์ ย่อมเกิดการผิดพลาดในการทำงาน ผิดพลาดต่อชีวิต ผิดพลาดต่อการกระทำ ผิดพลาดต่อตนเอง ผิดพลาดต่อผู้อื่น ฯลฯ ซึ่งมันเป็นความผิดพลาดที่ตัวเราเองไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้มันผิดพลาดขึ้น...แต่การผิดพลาดนั้น เมื่อตัวเราเองรู้ตัวว่าผิด เราก็ดำเนินการแก้ไขให้ถูกต้อง แล้วเตือนสติตนเองให้ระวังไว้ว่า...คราวต่อไป อย่าได้ประมาท ทำอะไรก็ต้องระวังให้มากขึ้น ตั้งสติกับตนเอง ห้ามใจลอยเด็ดขาด...เรียกว่า..."ความผิดพลาดที่เกิดขึ้นนี้ เป็นบทเรียน เป็นครูก็ได้ที่สอนให้ตัวเราต้องระมัดระวังยิ่งขึ้น อย่าให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้อีก"...เพราะเราก็ไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเกิดขึ้น แต่ถ้าเมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว เราก็ต้องแก้ไขมันให้ดีที่สุด...เพราะขืนปล่อยไป จะไม่เป็นผลดีต่อตัวเรา ต่อคนรอบข้าง ต่อสังคมที่เราอยู่...เรียกว่า...คนที่ทำผิดพลาดนี้ "ก็รู้สึกผิด ๆ ที่เหตุการณ์แบบนี้ มันไม่น่าเกิด...และถ้าเรารู้ตั้งแต่แรก เราคงไม่ปล่อยให้เหตุการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้น"...ถือได้ว่า "เป็นประสบการณ์ชีวิต" ที่ตัวเราควรจดจำไว้เป็นบทเรียน ไว้เตือนสติตนเองว่า "ต่อไปไม่ควรจะให้เกิดขึ้นอีก"...แบบนี้นี่แหล่ะที่สุภาษิตไทยเขาว่าไว้ว่า..."ผิดเป็นครู"...แต่เรื่องผิดพลาดทุกอย่างก็มีทางออก เมื่อพบปัญหาก็ต้องแก้ไข หรือที่ใคร ๆ เคยบอกว่า "ทุก ๆ ปัญหา มีทางออก"...

            สำหรับผู้ที่มีผลกระทบต่อการที่เกิดจากการผิดพลาด....ก็ควรที่จะให้อภัย ให้โอกาส ให้กำลังใจ เพราะการกระทำที่เกิดขึ้น ไม่มีใครตั้งใจจะให้มันเกิดขึ้นหรอก ยิ่งเป็นเรื่องของการทำงาน ใคร ๆ ที่ได้ปฏิบัติ มีหน้าที่ที่รับผิดชอบ เชื่อว่า!!!...คน ๆ นั้น ก็ต้องการให้งานที่ออกมานั้น...เป็นผลงานที่ถูกต้องที่สุด ดีที่สุด...เรียกว่า "ต้องให้โอกาสกับคนที่ทำผิดพลาด เห็นใจ เมื่อดูเจตนาแล้วเขาก็มิได้ตั้งใจจะทำให้มันผิด"...ต้องเปิดใจให้โอกาสเขาแก้ไขใหม่ ปรับแก้ใหม่เพื่อให้งานนั้นมันถูกต้อง เพราะใช่ว่า...ใคร ๆ จะตั้งใจทำให้มันผิดพลาด...ความเอาใจเขามาใส่ใจเรา...อย่าเอาแต่ความคิดส่วนตนมาเป็นตัวตัดสินว่า..."ต้องไม่ผิด" ซึ่งในความเป็นจริง "มันไม่ใช่"...การกระทำใด ๆ ย่อมมีเรื่องผิดพลาดเป็นธรรมดา ถ้าใจเราไม่อคติเกินไป...ให้ลองย้อนคิดถึงตัวเราที่เคยทำผิดพลาดเหมือนกัน ฉันใดก็ฉันนั้น...ก็จะทำให้ตัวเรารู้ว่า คนเราเกิดมาย่อมผิดพลาดได้ เว้นแต่เราจะให้โอกาสให้กับคนที่ทำผิดพลาดนั้นหรือไม่...ถ้าเราไม่ให้อภัย อะไรจะเกิดขึ้นกับสังคมที่เราอยู่ แต่ถ้าเราให้อภัยสังคมของเราจะได้อะไร? ความมีจิตใจที่จิตใจเมตตา เอื้อเฟื้อ เผื่อแผ่เท่านั้น ที่จะทำให้สังคมเราน่าอยู่มากกว่าการคิดที่จะไม่ให้โอกาสกับคนที่ทำงานผิดพลาด...เพราะการผิดพลาดต่าง ๆ ย่อมเกิดขึ้นได้กับทุกคน ทุกโอกาส ที่เราได้เกิดมาเป็นมนุษย์ เพียงแต่ว่า...มนุษย์ทุกคน ต้องมีถ้อยทีถ้อยอาศัยต่อกัน เป็นมิตรหรือกัลยาณมิตรที่ดีต่อกัน ยิ่งระหว่างเรื่องการทำงานด้วยแล้วละก็...ถ้าเอาเรื่องอคติมาคุยกัน บอกได้เลยว่า...รังแต่จะมีปัญหาไม่จบ ไม่สิ้น สุดท้ายเป็นการคาดแค้นพยาบาทต่อกัน ซึ่งไม่เป็นผลดีต่อการทำงานร่วมกันเลย...