อย่าวิ่งไปตามอารมณ์...
พระพุทธเจ้าท่านตรัสรู้ธรรม ปล่อยวางทุกข์อย่างที่มันเป็นสิ่งภายนอกออกจากจิตใจ เพราะคนเราเป็นทุกข์กับสิ่งภายนอก มันเป็นแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ ตามสิ่งภายนอกไป ยิ่งวิ่งตามไปก็ยิ่งเหนื่อยทั้งกาย ยิ่งเหนื่อยทั้งใจ ยิ่งเวียนหัว มันหมุนเรา...
พระพุทธเจ้าท่านให้เราจักจิตใจ รู้จักอารมณ์ อย่าพากันวิ่งตามอารมณ์ ตามสิ่งภายนอก ให้กลับมาหาตัวเอง ให้มีสติสัมปชัญญะให้สมบูรณ์
อย่าไปมองคนอื่นเขา ถ้าเราไปมองเราก็เอาตัวเราไปเรียบเทียบ เห็นเขารวยเราก็อยากรวยกับเขา เห็นเขาสวยเราก็อยากสวยกับเขา เห็นเขามียศมีตำแหน่งเราก็มีความอยาก ความต้องการ พระพุทธเจ้าท่านตรัสว่า “มันไม่ใช่ความสุขนะ” ความสุขที่แท้จริงนั้นมันอยู่ที่เรารู้จักรู้แจ้ง ไม่วิ่งไปตามอารมณ์...
ทำไมคนเขารวยเป็นเศรษฐี มหาเศรษฐี จิตใจเขาจึงไม่มีความสุขเท่ากับพระอริยเจ้า พระโสดาบัน...? เพราะความสุขความสงบของคนมันอยู่ที่จิตใจสงบ...
เราทำทุกอย่างให้เราทำเพื่อเป็นผู้เสียสละ ละความเห็นแก่ตัว เป็นผู้ไม่เอา ไม่มี ไม่เป็น เพื่อใจของเรามันจะได้สงบ
ใครเขาจะว่าเราไม่รวยไม่เก่งก็ไม่เป็นไร ใครเขาจะว่าเราไม่สวยไม่งามไม่หล่อก็ไม่เป็นไร ร่างกายของเรามันจะเกิดจะดับจะตายก็ช่างหัวมัน “พระพุทธเจ้าท่านให้เราฝึกจิตใจอย่างนี้นะ...”
ท่านให้เราทำดีที่สุดและไม่ให้เรายึดมั่นตามความดี ไม่ทำบาปทั้งปวง ทำความดีให้ถึงพร้อม ทำแล้วก็ไม่ให้เรายึดเราถือ “ถือได้อย่างไรเพราะทุกอย่างมันก็ผ่านไปแล้ว...!” เราอยากให้ทุกอย่างเป็นอย่างโน้นอย่างนี้ มันไม่ได้ดังใจมันก็ไม่สงบไม่เย็น
คนเรามันหลงตัวเองนะ เขาว่าเราสวยเราหล่อเราเก่งมีความสามารถเราก็มีความสุข เขาว่าเราไม่ดีไม่เก่งไม่สวยเราก็มีความแฝ้บมีความเศร้าหมอง “ชีวิตของเราอยู่ด้วยความหลงอย่างนี้ มันไม่ได้ไม่ดีเลย...”
ให้เราฝึกปล่อยฝึกวาง อย่าให้สิ่งต่าง ๆ มาครอบงำจิตใจของเรา
เราทำตามใจตัวเองตามอารมณ์ตัวเองมามากแล้วก็ยังไม่เห็นมีอะไร มันก็เปรียบเหมือนคนฉายแต่หนังม้วนเก่า ดูแต่หนังม้วนเก่าอยู่นั่นแหละ หลงอยู่นั่นแหละ ไม่มีทางไปทางมา
พระพุทธเจ้าท่านให้เราเตรียมใจของเรา ฝึกปล่อยฝึกวางไว้ให้มันดีให้มันเต็มที่ อย่าให้จิตใจของเราป่วย อย่าให้ใจของเราเจ็บ เรื่องของกายก็ให้เป็นเรื่องของกาย เรื่องของกายก็คือเทวทูตมาบอกมากล่าวเรา ว่าร่างกายไม่ใช่ของ ๆ เรา ให้เรามาสร้างความดีสร้างบารมี
มนุษย์เราอย่ามามัวลุ่มหลง เพราะมนุษย์เราเกิดมามีความประเสริฐแล้ว เกิดมาสร้างความดีสร้างบารมี เราจะไปเอาแต่ความสุขทางร่างกายมันคงไม่ค่อยได้
พระพุทธเจ้าท่านให้เราเอาความสุขทางจิตใจ โดยการที่เราไม่วิ่งไปตามจิตตามใจ ไม่วิ่งตามอารมณ์ ไม่วิ่งตามสิ่งภายนอก “คนเราว่าเราจะเอามันก็เหมือนกับคนที่จะวิ่งตะครุบเหงาของตัวเอง...”
ถ้าเราเอาภายนอกเอาอย่างไรมันก็ไม่พอ เอาอย่างไรมันก็ไม่จบ ถ้าเราเรียนภายนอก ไม่ได้มาเรียนเรื่องใจเรื่องธรรมะเรื่องการประพฤติปฏิบัติ ถึงแม้จะจบปริญญาเอกตั้งหลายใบก็ไม่สามารถดับทุกข์ได้
พระพุทธเจ้าท่านให้เราเรียนว่า อะไรที่มันจะเกิดขึ้นกับใจของเราในชีวิตประจำวันนี้ เมื่อมันเกิดขึ้นแล้วเราก็แก้ใจของเรา แก้การกระทำของเรา แก้คำพูดของเรา “ชีวิตประจำวันของเราถึงจะเป็นเรื่องจริงของจริง” พระพุทธเจ้าท่านก็เปรียบไว้เสมือนภาพมายาที่มาลวงใจของเรา…
สมาธิให้หนักให้แน่นไว้อย่าไปวุ่นวาย มันเกิดแล้วก็ให้ปล่อยให้วาง ไม่ต้องเข้าไปวุ่นวาย ปล่อยไปเปล่า ๆ ไป ไม่ต้องไปกลัว อะไรจะเกิดขึ้นเราก็สู้ได้ทั้งนั้น
พระพุทธเจ้าท่านให้เราใช้สติใช้สมาธิใช้ปัญญา รูปมันเกิดขึ้นก็อย่าไปโทษรูปว่ามันมากวนเรา เสียงมันเกิดขึ้นก็อย่าไปโทษเสียงว่ามันมากวนเรา อากาศร้อน อากาศหนาวเราก็อย่าไปว่าสิ่งเหล่านั้นมันมารบกวนเรา
“ไม่มีอะไรมารบกวนเราหรอกนะ..!” เราไม่เก่งไม่ฉลาด เราไปรับเอาสิ่งเหล่านั้นมาทำให้เราเป็นทุกข์ ใจของเรามีปัญหาเอง อะไรจะเกิดขึ้นก็ไม่ต้องเข้าไปปรุงแต่งสู้รบในอารมณ์ อย่าไปกระพืออย่าปรุงแต่ง เราจะได้ฝึกใจของเราอารมณ์ของเรา เราจะได้สร้างอินทรีย์บารมีของเราด้วยการเรียนรู้ ด้วยการปฏิบัติธรรม ถ้าเราหนีทางร่างกาย หลบหลีกสิ่งที่เราชอบสิ่งที่เราไม่ชอบ หนีไปแล้วแต่ว่าปัญหามันก็ยังไม่จบ เพราะใจของเรามันยังมีปัญหา มันยังไม่ฉลาด
พระพุทธเจ้าท่านให้หนีโดยเป็นผู้มีศีล มีสมาธิ มีปัญญา ปักหลักสู้ ตั้งใจสู้ “มารไม่มีบารมีไม่เกิด” เชิญให้มันมาเลย พญามาร เสนามาร ธิดามาร ลูกหลานมารให้มันมา เราจะสู้มารโดยการที่เราไม่มีทิฐิมานะ อัตตาตัวตน
ถ้าเราเกดทิฐิมานะอัตตาตัวตน ถูกกลลวงของพญามาร เราก็ไปรับเอาสิ่งต่าง ๆ มาใส่จิตใจของเรา ศีลเราก็หาย สมาธิเราก็ไม่มี ใจของเราเปรียบเสมือนกับป่าช้างดงเสือนี้นะ เพราะใจของเรามีมารอยู่ในจิตใจของเราเยอะ
ธุดงค์ก็แปลว่าไม่ตามจิตตามใจตามอารมณ์ เพื่อเกิดความอดความทน เกิดศีล เกิดสมาธิ มันจะอึดอัดใจบ้างก็ช่างมัน เปีรยบเสมือนเสือนี่แหละ เราขังมันไว้ไม่ให้กินอาหารมันก็อึดอัด หิวกระหาย
เราอย่าใจของเราส่งออก...นักปฏิบัติถือว่ายังไม่เก่ง ยังไม่ฉลาด ถ้าจิตใจยังส่งออกไปข้างนอกตามสิ่งต่าง ๆ ที่มากระทบกับเราใจของเราจะสงบจะเย็นได้อย่างไร...?
เหนื่อยก็อดเอา ร้อนก็ทนเอา เหนื่อยก็ทนเอา หิวกระหายก็อดก็ทนเอา มันได้กินแต่อารมณ์ภายนอกนะ มันไม่ได้รู้จักความสงบ
โลกนี้มันเป็นสิ่งเสพติด “มันติดแท้ๆ มันหลงแท้ ๆ...!”
ต้องหยุดให้ได้ ให้ใจมันเย็นให้ได้ ไม่ไปแสวงหาพระนิพพานที่ไหนให้กลับมาหาที่จิตที่ใจของเรา กลับมาหาอริยมรรคมีองค์ ๘ ทำความเห็นให้มันถูกต้อง มีสติสัมปชัญญะให้ดี ๆ มีความเพียรตั้งใจที่จะละบาปในจิตในใจที่มันสั่งสมมานาน “ถ้าเราทำถูกต้องมันก็ไม่ใช่ของยาก แต่มันเป็นของทำได้ ปฏิบัติได้...”
ทบทวนตัวเอง... พระพุทธเจ้าท่านให้ทบทวนตัวเอง เพราะตัวเองนี้มันต้องแก้ไขต้องพัฒนาอย่างเต็มที่นะ
ความสุขทางกายทางวัตถุนี้มันฝังลึกในจิตใจของทุก ๆ คน ทำให้ทุกคนขี้เกียจทำให้ทุกคนไม่แก้ไข ไม่อด ไม่ทน ไม่พยายาม
การทำความดีของเรามันต้องอดทน มันต้องต่อเนื่อง มันไม่เหมือนทานอาหารทุกวันแล้วก็เบื่อ ไม่ใช่...!
การปฏิบัติธรรมมันไม่มีคำว่าเบื่อหรือไม่เบื่อ พัฒนาตัวเองยิ่ง ๆ ขึ้นไปให้รู้จักจิตจักใจของตัวเอง ให้มีศรัทธาตั้งไว้แน่วแน่ตลอดไปตลอดกาล...
พระธรรมคำสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
ที่องค์พ่อแม่ครูอาจารย์เมตตาให้นำมาบรรยาย
ค่ำวันจันทร์ที่ ๑๔ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๕๖
ความเห็น (3)
ขอบคุณบทความแสนดีค่ะ
..... มีสมาธิ .... ทุกๆอย่าง ก็จะดี นะคะ .... ขอบคุณค่ะ ....
ไม่รู้ว่า คนอื่นเป็นเหมือนกันไหม ยิ่งอ่านมากๆ ยิ่งศรัทธา ยิ่งปฎิบัติใจก็ยิ่งเป็นสุข กว่าจะผ่านไปแต่ละด่าน ใช้เวลานานเหมือนกัน พอมันจะสำเร็จไม่สำเร็จ มักจะมีมาร(กิเลส)เข้ามา ทดสอบบารมี หากจิตไม่แข็งแรงพอ ก็เสร็จมาร.......!
พอพลาดท่า แล้วมาระลึกได้ภายหลัง หากยังมีบุญมากพอ ก็ขอได้...เป็นอะไรที่มหัศจรรย์ แต่พอผ่านไปได้ เค้าก็จะทดสอบอีกที ว่าจะเอาอีกไหม ละได้แล้วจริงไหม