หนังสือราชการ จิตอาสาที่ไม่รู้ตัว

             ในห้วงของเดือนมีนาคมถึงเดือนพฤษภาคม หรือที่เราเรียกว่า “ซัมเมอร์” นั้นเป็นช่วงเวลาที่นักศึกษาส่วนมากจะต้องออกไปฝึกประสบการณ์วิชาชีพ เพื่อให้การศึกษาดำเนินไปครบตามหลักสูตรที่กำหนด และที่สำคัญเขาจะได้รับในประสบการณ์ที่ไม่อาจแสวงหาได้ในห้องเรียนสี่เหลี่ยม

              และในช่วงเวลาร่วมสัปดาห์ที่ผ่านมา ผมก็ได้รับความวุ่นวายจากการทำเอกสารฝึกงานอยู่ไม่เบา ที่ยากลำบากเพราะการติดตามนักศึกษา(ที่ไม่รู้จักหน้าที่และมีความรับผิดชอบ)มาดำเนินการต่างๆ อันเป็นข้อมูลสำคัญในการดำเนินงานส่วนอื่น ๆ ต่อไป

                แต่ในระหว่างที่เรากำลังวุ่นวายสับสนนั้นกลับมีนักศึกษาสองคนรู้สึกเป็นห่วงเป็นใยผมอยู่บ้างโดยการก้าวเข้ามาอาสาช่วยงานของกระผมอย่างมุ่งมั่น แม้ว่าเขาทั้งสองจะขาดความรู้และความชำนาญในการดำเนินการเอกสาร แต่เขากลับเต็มไปด้วยความอยากรู้ทำให้เขาเรียนรู้ได้เร็ว และงานของผมก็ผ่อนเบาลง

                ทั้งสองคนนั้นต่างตั้งใจทำงานและรับผิดชอบเสมือนว่าเป็นหน้าที่ของเขา เป็นที่ชื่นชมอยู่บ้างโดยผมคอยกำกับดูแลอย่างใกล้ชิดและก็ถูกแซวบ้างว่า “อาจารย์ไม่ต้องมาอยู่กับพวกผมก็ได้ หากมีปัญหาเดี๋ยวผมจะเดินเข้าไปซักถามเอง” มีการขับไล่เราเล็กน้อย ข้อกล่าวหาคือ เราอยู่ใกล้จะรู้สึก “กดดัน” ทำงานหรือคิดอะไรไม่ออก

                โดยความตั้งใจของเขาทำให้ผมรู้สึกชื่นชมอยู่มากและแอบให้กำลังใจเขาอยู่ตลอดเวลาในทุกๆ เรื่อง ผมพยายามที่จะสอบถามว่ากำลังทำอะไร? เขาก็ตอบว่าทำโน้น ทำนี้บ้าง เขาอาจจะไม่เข้าใจจุดมุ่งหมายในคำถามของผม หรือแม้แต่คำตอมที่ผมต้องการ ซึ่งผมก็ไม่ได้เอ่ยปากบอกออกไปหรือเฉลยอะไรให้เขาทราบนอกจาก นอกจากการมีรอยยิ้มที่ทำให้เขาสงสัยและอยากทราบว่าทำไมจึงยิ้ม

                 ที่เล่ามาเพียงต้องการที่จะทำเสนอให้เห็นถึงจิตอาสาของนักศึกษาทั้งสองคนที่ได้แสดงออกสาธารณะ ซึ่งแม้แต่ตัวเขาเองยังไม่รับรู้เลยว่าสิ่งที่เขาทำคือ “จิตอาสา” ที่อาสาต่อครูและอาสาต่อเพื่อนร่วมชั้นเรียน ที่แม้แต่เพื่อนในชั้นเรียนยังไม่ทราบถึงการกระทำของเขาที่เสียสละต่อกลุ่มเพื่อน

                  จิตอาสาที่ยิ่งใหญ่จึงไม่จำเป็นต้องให้ใครรู้ หรือแม้แต่ตนเองก็อาจจะไม่รู้

[ดร. ธวัชชัย ปิยะวัฒน์]

ขอชื่นชมนักศึกษาทั้งสองคนนั้นเช่นกันครับ คนเช่นนี้จบไปทำงานที่ไหนก็จะเป็นที่ชื่นชอบและมีความก้าวหน้าในที่ทำงานนั้นครับ