ดูเหมือนยอมรับกันทั้งโลกว่า ปัจจัยสี่ด้านอาหารคือสิ่งต้องการเป็นอันดับหนึ่งของการดำรงอยู่ จากความหิวโหย ความอดหยากภายใต้การเปลี่ยนแปลง ผู้เขียนมีโอกาสต้อนรับเกษตรกรชาวไนจีเรียที่รับทุนรัฐบาลดั้นด้นมาศึกษาการเกษตรภายใต้หลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง (Sufficiency Economic) หรือที่เขาเรียกว่า ทฤษฎีของพระมหากษัติย์ ในแถบจังหวัดภาคอีสาน เพราะเขารู้แล้วว่าทรัพยากรน้ำมัน ทองคำและสินแร่อื่นๆ ไม่พอเลี้ยงพลเมืองได้ เกษตรกรรมเท่านั้น คือ "ความอยู่รอดและความมั่นคงอย่างยั่งยืน" (way of sustainable life) แต่ไฉนเล่า...คนไทยมองข้ามไปอย่างด้อยสำนึก
ไม่มีความเห็น