ตกใจ...เสียหลัก...ยอมรับ

เรารู้สึกกลัวการพูดต่อหน้าผู้คนตั้งแต่เมื่อไหร่

มองย้อนเข้าไปข้างใน รู้สึกกลัวและหวั่นไหว เพราะรู้สึกว่า “ต้องพูดในสิ่งที่ไม่มีอะไรในหัว”

พูดในสิ่งที่รู้สึกกับตนเองว่า “ไม่รู้”

แม้กระทั่งเรื่องที่พูดเป็นสิ่งที่เคยทำ เป็นสิ่งที่เคยรู้

ที่ต้องไปยืนจับไมค์ ท่ามกลางแววตาแห่งความหวังที่อยากฟัง อยากรู้ในสิ่งที่เราจะพูด

โอ้หนอ........โทษของโทสะ......โทษของความกลัว

โทษของความขาดสติ.......ทำให้......ทำงานได้แย่และแย่มาก

ขาดความเข้าใจ ขาดความสามารถที่จะสื่อสาร หรือ ถ่ายทอด

เกิดสภาวะต่อต้าน

แล้วเหตุการณ์เหล่านี้ทำให้หนูได้เรียนรู้อะไรหล่ะ

ได้เรียนรู้ว่า

หนูเองไม่รู้จักการเสาะแสงหาความรู้มาใส่ตัว

อ่านน้อย ฟังน้อย ศึกษาน้อย ความรู้น้อย ไปตามกัน

หากยังต้องเดินบนเส้นทางนี้

หนทางนี้การขนขวายหาความรู้ใส่ตัว เลิกคิดชั่วจึงเป็นสิ่งสำคัญเร่งด่วนที่ต้องเร่งรัดดำเนินการ

เจ็บอยู่ภายในแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน 

จะได้เลิกฝันแล้วหันมาหาความจริง เร่งรีบแก้ไข

แล้วก็ก้าวเดินต่อไปกับตนเอง