จดหมายถึงครู l ปรับเปลี่ยนเรียนรู้

 วันศุกร์ที่ 14 ธันวาคม พ.ศ. 2555

  วันนี้เป็นวันที่หนูตั้งใจลองกับตนเอง แบบไปจ่ายตลาดวันศุกร์ แล้วค่อยเข้าวัด สรุปกับตนเองได้ว่า วันนี้ได้ของสดเข้าวัด แต่ข้างในจะมีความรู้สึกล้ามากกว่าปกติ อาจจะเป็นครั้งแรก ที่ยังจัดลำดับชีวิตได้ไม่เต็มที่ เช้านี้หนูมัวทำอย่างอื่นเพลินไปวัดไม่ทัน ศีลข้อ 4 หนูด่างพร้อยเจ้าค่ะ ไปทำงานตอนแรกวางแผนจะวิเคราะห์อัลกอฮอล์ พอมานั่งดูบริบทของชีวิตหนูจึงตัดสินใจเลื่อนไปก่อน เป็นวิธีที่หนูเองไม่ได้ทำมานานมากประกอบกับได้ทดลองฉีดไปหนึ่งเข็มคาดว่าน่าจะได้เตรียมช่วงของสารมาตรฐานใหม่

  มาถึงที่ทำงาน กำลังจะไล่เรียงออกรายงานผลสารระเหยที่วิเคราะห์ไปเมื่อวาน แต่ก็แวะข้างทางของเช็คเมลล์ พี่ๆก็ชิลค่ะครู หาวิธีทำผม ภาพของพี่ ๆทำให้หนูได้ย้อนคิดกับตนเอง การมีผมยาวทำให้พี่ ๆมานั่งใส่ใจเปิดดู youtube เพื่อจะดูว่า ทำทรงไหนจะดูดี แต่งหน้าอย่างไรจึงจะเข้าชุด ทำให้ได้เห็นตนเองเมื่อครั้งที่ยังเมาหลงกับเรื่องราวเหล่านี้ ตอนนั้นก็คิดว่า “ฉันนี่แหละสวยเริ่ด แต่งหน้าได้หลายแบบ แต่งตัวได้หลายสไตส์ โดยที่ไม่รู้ว่ากำลัง “หลงขน” เหมือนที่ครูบาอาจารย์ เอ่ยไว้

  หนูเร่งส่งงาน ส่ง IPA ประมาณว่า หัวหน้าขออะไรหนูจัดแจงส่งให้หมด ก่อนที่จะออกมา

ครูค่ะแววตาและน้ำเสียงของพี่ ๆ ทำให้หนูสะดุดใจ ประมาณว่า

“หนูทำไปทำไม หนูกำลังทำอะไรอยู่”

จริง ๆแล้ว สองสามอาทิตย์ที่ผ่านมาพี่เขาเดินมาคุยกับหนูว่า

“เหนื่อยไหม เลิกก่อนไหม พอก่อนไหม”

หนูก็ถามตนเองแล้วก็ได้คำตอบว่า

“นี่ขนาดหนูพยายามดันตาย ฝึกฝนตนเอง แบบเจริญรอยตามครูและฝึกตนเองให้รู้จักการทำตามคำสั่งสอนครูให้ได้ หนูยังได้แค่นี้ พัฒนาตนเองมาได้แค่นี้ นี่ขนาดครูบาอาจารย์เมตตาหนูมาก ๆ ทั้งชี้ทาง ช่วยเหลือเอื้อเฟื้อ ให้ได้ทำทาน รักษาศีลและภาวนา”

แทบไม่ต้องคิดเลยว่า ถ้าไม่มีครูบาอาจารย์ ถ้าไม่มาวัด จิตใจหนูจะย่ำแย่ขนาดไหน

หนูอาจจะมีบุญวาสนาน้อย ถึงต้องพยายามขนขวายกับตนเองให้มาก

จิตใจหยาบกร้านจึงต้องใช้วิธีหนักหน่วงกว่าผู้อื่น

พี่ ๆอาจจะเป็นผู้มีศีลดีมีแล้วแต่ต้น จิตใจดีมาแล้วแต่ก่อน เลยไม่ต้องดิ้นรนมาก

สำหรับหนูนั้นรู้ตนเองแล้วว่า ต้นทุนมีมาน้อย เลยต้องพยายามให้มาก

สิ่งนี้เข้ามาสะกิดใจ ด้วยนึกย้อนเรื่องราวต่าง ๆ กับตนด้วยเจ้าค่ะ และเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับตนเองด้วย

แต่ไม่ว่าใครว่ายังไงหนูก็ยัง ไปวัดอยู่ดี

ออกมาเพื่อจ่ายตลาดได้เรียนรู้ว่า เที่ยง ๆ ตลาดสดบางลำพูยังขายปกติเหมือนรุ่งเช้า เหมาะทีเดียวเจ้าค่ะ แต่ก็เหมือนหนูมาตลาดใหม่ เพราะเดินประหนึ่งสำรวจร้านที่ไม่เคยไปดู ใช้เวลานานเหมือนกันเจ้าค่ะ

ที่ประทับใจคือ “คนขายปลาทู”

พอท่านทราบว่าหนูซื้อปลาทูมาวัด ท่านขอร่วมทำบุญมาด้วย 5 เข่ง และบอกว่า วันนี้เป็นวันเกิด สมัยที่หลวงตายังไม่ละสังขารท่านก็ไปบ่อย ท่านขอชื่อวัดและชื่อหลวงปู่ไว้ ถ้ามีโอกาสจะได้แวะมากราบว่างั้นเจ้าค่ะ

ท่านเล่าไปน้ำตาคลอ มีความสุขไป

น่าทึ่งกับคนที่จะได้บุญได้ทำบุญนะเจ้าค่ะ

หนูจัดหาทับทิม วันนี้ซื้อที่ตลาดบางลำพูเขาวางขายลูกละ 10 บาทหนูกะจะเลือกเอา พอถามว่าซื้อเยอะ ๆ แม่ค้าจึงบอกว่า ยกลังไหม ทั้งลังมี 42 ลูกรับประกันไม่มีเน่าเพราะพึ่งมาใหม่วันนี้ หนูจึงตั้งใจทดลองดูเจ้าค่ะ เสร็จจากตลาดบางลำภูไปที่ตลาดรถไฟ หาส้ม นึกย้อนที่ครูสอนว่า “ให้ซื้อของดี ๆมาถวายพระ”

ใจหนูยังวนหาแต่ของถูกเป็นสิ่งที่ต้องสอนตนเองใหม่

ไปได้ส้มในราคาถุงละ 360 บาท จำนวน 10 กิโลกรัม  จัดแจงแวะห้างเพื่อซื้อของในส่วนที่ยังขาด แล้วก็เข้าไปเก็บของที่บ้าน

แต่กว่าจะได้ออกมาจากบ้านก็สี่โมงกว่า ทั้ง ๆที่ครูเมตตาบอกว่าให้แวะรับ หนูพยายามทำความเร็ว ถึงบ้านครูประมาณทุ่มหนึ่ง พอครูทักว่า “รถมันเหม็นจริงๆ” ก็รู้สึกอายเจ้าค่ะ แสดงว่า หนูยังเก็บของสดได้ไม่ดี ต้องปรับเทคนิคกับตนเองใหม่ เพราะนอกจากเหม็นแล้ว กลิ่นก็จะติดรถได้

  ครูพาแวะรับของที่โรงพยาบาล จิตหนูมันก็ยังมีต่อต้าน ครูจึงชี้แล้วก็เอ่ยว่า

“ส่งมาความรู้สึกกลัวถูกด่า มันเลยถูกด่าเลย”

หนูขำกับความจริงที่ครูเอ่ย เพราะใจหนูเป็นแบบนี้จริง ๆ ระหว่างทาง ครูเมตตาสอน ฝึกให้คิด แล้วก็พิจารณา เรื่องราวที่เกิดขึ้น และให้หนูถอดบทเรียนลงบันทึก

ด้วยใจที่เปี่ยมด้วยเมตตากรุณาของครู

พอมาถึงวัดจัดแจงของเข้าที่ก็เข้ามาข้างใน เตรียมสถานที่ภาวนา

เป็นอีกวันหนึ่งที่รู้สึกว่าเรื่องราวเข้ามาให้เรียนรู้เยอะมากเลยเจ้าค่ะ ก็ได้เรียนรู้ไปตามอัตภาพของตนเอง

กราบขอบพระคุณเจ้าค่ะ