จดหมายถึงครู l เพลินใจไปกับโอกาส

วันจันทร์ที่ 10 ธันวาคม พ.ศ. 2555

กราบสวัสดีค่ะครู

  มาถึง ณ ตอนที่เขียนบันทึก หนูลงใจกับตนเองแล้วว่า “ใจหนูเต็มไปด้วย ขยะ” อืมจะว่าไปก็เป็นผู้มีขยะมาก ขยะทางความคิด ขยะของชีวิต เผลอปุ๊บก็สะสมแบบไม่แยก พอมีสติก็จะนึกขึ้นได้ว่า ต้องทำอะไร เรียงคิวกันมาแบบที่แทบไม่ให้ตนเองได้พักผ่อน ตลอดสามวันที่ผ่านมา ก็เหมือนทำงานช่วยเหลือกันและกันกับน้องภัสแบบกลาย ๆ ด้วยความเมตตาของครูที่ให้โอกาสในการฝึกฝนตนเองผ่านภารกิจต่าง ๆและความมีน้ำใจของน้องภัสที่คอยร่วมมือร่วมใจแบบไม่เกี่ยงงอน น้องล้า ภาพการอ่อนล้าของตนเองหนูไม่ค่อยเห็นเพราะกิเลสมันบังให้ ไม่ค่อยรู้ตัว แต่พอน้องมาทำงานคู่กัน ความเหนื่อยล้าของน้องทำให้หนู “รู้สึกตัว” บางครั้งก็ให้น้องพักเดี๋ยวจัดการเองได้ เพราะน้องอายุสิบเจ็ดสิบแปดเอง แต่ช่วยเหลืองานที่วัดได้ขนาดนี้ถือว่า “ยอดเยี่ยมมากค่ะในมุมมองของหนู”

  เช้านี้ก็เช่นเคยหนูตื่นขึ้นมาหกทุ่มสี่สิบสี่ตกใจกับตนเอง อืมตื่นเร็วไปไหม การนอนในกรดเป็นอะไรที่ดีกังหนูตรงที่ตื่นเร็วค่ะครู ใจค่อนข้างชอบ แต่แล้วของีบต่อ ตื่นอีกทีตีสองกว่า ตัดสินใจลุกขึ้นมาส่งงานแบบฉิวเฉียดเพราะมือถือหนูแบทจะหมด ไม่ได้เอาที่ชาร์มา แต่สุดท้ายก็ทำสำเร็จเจ้าค่ะ ตีสามจึงเรียกน้องภัสไปทำกับข้าว วันนี้โดยภาพรวมก็ถือว่า ราบรื่น แต่หนูเองใช้เวลากับไข่ลูกเขยและการตำน้ำพริกนานเจ้าค่ะครู แต่ใจไม่ถึงกับแน่นนัก กว่าจะเสร็จตามเป้าที่เราตั้งไว้ก็จะเจ็ดโมง พอเข้าไปหาครูทราบว่า มีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้นมากมายที่เข้ามากระทบ นิสัยเดิมหนูถ้าอยากรู้อะไรมันจะค้นจนไม่สงสัย ยิ่งเรื่องคนพอครูยื่น ipad แรงผลักเดิม ๆ ก็ดันขึ้นมาทันที พอเห็นก็เลยชะงักนิดหนึ่งเจ้าค่ะ แต่ครูก็เมตตา หนูกับน้องไปรับข้าวที่ลานธรรม เสร็จก็ลงมาเจอครูกำลังเดินมาที่ศาลา 4 กลับเข้ามาล้างบาตรเสร็จไปรับแม่ออกน้อย เด็ก ๆ แววตาเริ่มเปลี่ยนไป ด้วยเหตุปัจจัยหลายอย่าง หนูปฏิเสธไม่ได้เลยว่า ลึกๆหนูมีส่วนให้แววตาเขาเปลี่ยนด้วยความงี่เง่าที่ผ่านมา ระลึกขอโทษน้อง ๆ พอเข้ามาพาเด็ก ๆ เข้าไปตอนแรกจะช่วยกันประคบให้คุณยายชี แต่ท่านติดภารกิจ หนูและเด็ก ๆจึงช่วยกันปลูกต้นไม้และรดน้ำต้นไม้รอบๆกุฏิครู หนูฟังเรื่องราวต่าง ๆ จากน้องกิ่ง ก็รู้สึกถึงใจที่ต่อต้านดื้อดึงขึ้นมา ซึ่งเป็นสภาวะที่หนูเป็นและได้เห็นตนเองชัดขึ้น พอใกล้เวลาที่ครูให้ไปส่งเด็ก ๆ คุณยายเข้ามาพอดี จึงเข้าไปหาและขอโอกาสไปส่งเด็ก ๆ ก่อน ซึ่งท่านก็เมตตานอนรอค่ะครู

  ออกมาเจอหลวงปู่จึงพาเด็ก ๆ เข้าไปกราบลาหลวงปู่ ท่านเมตตาถามว่า เด็ก ๆ มาจากบ้านไหน ซึ่งทั้งหมดก็มาจาก “บ้านหนองกรุง” แล้วท่านก็เมตตาให้น้องทุ่งหาอะไรแจกเด็ก ๆ ซึ่งได้นมกลับบ้านกันคนละกล่อง แล้วเราทั้งหมดก็ไปลา แม่ครู ขณะที่หนูเห็นครูนั่งกับแม่กุล ใจหนูแว๊บ “ครูไม่เคยหยุดทำงาน ไม่เคยหยุดช่วยเหลือคน”

พอไปส่งเด็ก ๆ เสร็จหนูเข้าไปนวดประคบให้คุณยายชี เป็นภารกิจต่อเนื่องกว่าสามชั่วโมง ที่ได้เต็มที่กับตนเองในการใช้ความรู้ความสามารถทั้งร่างกายและจิตใจ ค่ะครู ประคบด้วย คุยเรื่องพระคุณครู ความผิดต่าง ๆ ที่หนูทำและได้รับผล รวมถึงแนวทางที่หนูใช้แก้ไข จากใจหนัก เป็นเบาขึ้น เห็นความเปลี่ยนแปลงของคุณยายที่สดชื่นมาขึ้นก็รู้สึกชื่นใจค่ะครู แถมมีแม่ชีหญิงอีกคนที่เข้ามา จากหนัก ๆ ก็เป็นเบาแล้วก็มาร่วมแรงร่วมใจประคบให้คุณยายชีด้วย เป็นอะไรที่รู้สึกอิ่มอยู่ข้างใน รับรู้กับตนเองว่า “หนูเต็มที่” เสร็จงานเก็บของ เดินเข้าทางจงกรม แล้วใจก็แว๊บ

“ยังไม่ได้กวาดตาดช่วยน้อย”

พอกวาดตาด “ยังไม่ซักผ้าให้ครู” “ยังไม่ดูยาให้โบโซ่”“ยังไม่ได้ปลูกใบย่านาง”

สิ่งที่ยังไม่ได้ทำ ดีดขึ้นมาตอนที่ข้างในเริ่มว่างเจ้าค่ะ

กว่าจะเตรียมตัวและเคลียร์ขยะในใจเสร็จก็เลยเวลาที่ตั้งใจจะเป็นไปหนึ่งชั่วโมงค่ะ ทราบว่าครูรอ และก็รับรู้ว่า ตนเองล้า จึงอาบน้ำแล้วค่อยออกไป ลาครูกลับบ้าน

  ระหว่างทางครูเมตตาสอน และก็ส่งการบ้านภารกิจที่ครูให้ไปนวดคุณยายชี ยิ่งเล่าถึงยิ่งรู้สึกเบิกบานในใจ และก็สารภาพว่า “หนูยอมรับค่ะว่าล้า” ครูเอ่ยอนุโมทนา แล้วก็บอว่า

“นี่แหละคือ ภารกิจที่ ช่วยครู ในการช่วยเหลือคน ให้อดทน ความเหนื่อยความง่วงนั้นเล็กน้อยมาก เมื่อเทียบกับสิ่งที่เราทำ”

หนทางที่ครูกำลังพิจารณา ครูเมตตาให้ได้ร่วมเรียนรู้ ครั้งนี้ใจหนูเปิดรับ น้อมอนุโมทนา แช่มชื่นเบิกบานที่ได้รับความเมตตาจากครู ดั่งครูรดน้ำทิพย์มาสู่ใจ ทั้ง ๆที่ครูเหนื่อยแทบหมดแรง แต่ครูก็ไม่เคยละเลยรด น้ำทิพย์แห่งธรรมลงสู่ใจของหนู ครูย้ำว่า

 “อย่าประมาท ไปปรามาส ใคร เรามิอาจทราบได้เลยว่า ใครคือ อริยะ หรือ ใครคือ ผู้กำลังสั่งสมบารมี เพื่อให้ถึงซึ่งความเป็นพุทธภูมิ”

“หากพลาดพลั้ง แล้วจะติดกรรม”

กลับถึงบ้านเก็บของเข้าที่ ก็รู้สึกง่วงและเพลียมากเจ้าค่ะ หนูเดินจงกรมแล้วก็หลับไป ครูเมตตาโทรมาตอนสี่ทุ่ม เหมือนหนูตื่นขึ้นมาเปิด FB แล้วก็หลับไป ถึงได้มาเขียนในตอนเช้าเจ้าค่ะ