บัณฑิตหลงเมือง

            มีเรื่องราวต่างๆมากมายที่เข้ามาในชีวิตของพวกเรา  แม้นคนเราจะสามารถเดินทางผ่านเส้นทางที่ยากที่สุดได้  แม้นการก้าวเดินนั้นอาจจะไม่รวดเร็ว  แต่การก้าวเดินอย่างช้าๆ ที่ละก้าว  แต่อย่าหยุดเดิน  เราต้องศึกษาโลกใบนี้  สังคมนี้  เสมือนกับเราอ่านหนังสือเล่มใหญ่  เราค่อยๆ  อ่าน แต่สำหรับคนที่ไม่เคยออกเดินทางคงไม่ต่างอะไรกับคนที่ได้อ่านแต่ปกหนังสือเท่านั้น

          ทำไมถึงพูดแบบนี้  เพราะปัจจุบันเรามีบัณฑิตหลงเมือง   บัณฑิตหลงสถานประกอบการ   บัณฑิตตกเก้าอี้  บัณฑิตหลงห้องแอร์ ฯลฯ  กันมากมายจนแทบไม่มีใครลงไปช่วยงานในการพัฒนาชนบท  ท้องถิ่น  ปัญหานี้น่ากลัวครับ  เพราะฐานสังคมและทรัพยากรของเราจะอ่อนแอลงเรื่อยๆ  จะเหลือแต่คนคนแกๆ อยู่ในท้องถิ่น   ถามทีสิครับเมื่อเป็นอย่างนี้ท้องถิ่นจะไปรอดได้อย่างไร  หากเรามองท้องถิ่นก็มีปัญหาสาหัสอยู่แล้ว  อีกประการหนึ่งสังคมไทยต่อไปจะมีปัญหาคนทิ้งถิ่นเพิ่มมากขึ้น

          บัณฑิตครับ...เราต้องย้อนกลับมาคิดถึงสิ่งที่เราแสวงหา.?..คุณปู่ คุณยาย  คุณพ่อ  คุณแม่  ที่เป็นเกษตรกร  ทำสวนทำไร่  ท่านส่งเราจนเรียนจบในระดับที่สูง  ท่านมีความเป็นอยู่ที่ดี  มีความสุข  หากเรานำสิ่งที่เราเรียนมากลับไปพัฒนาอาชีพดังเดิมของครอบครัวเป็นการต่อยอด  ตรงนี้จะส่งผลถึงการพัฒนาท้องถิ่นของท่านด้วย  เราเดินด้วยกันเถิด...เดินช้าๆ ไปกับการพัฒนชนบท  "บ้านเราเอง" ทำให้น่าอยู่  แล้วคุณจะได้สัมผัสความสุขแห่งชัยชนะ