กระโปรงยาวของฉัน
วันนี้ได้รับคำชวนทางโทรศัพท์ ให้เข้าร่วมกิจกรรมรณรงค์ ขับขี่รถมอเตอร์ไซด์ สวมหมวกกันน็อค เปิดไฟ เวลา 14.30 น. ที่คณะวิศกรรมศาสตร์ สาขาวิศวกรรมเครื่องกล หาตั้งนาน วนอยู่หลายรอบกว่าจะเจอ เกือบถอดใจแล้ว คิดในใจ ไม่มีแฟนเป็นวิศวะ เลยไม่รู้จักตึกวิศวกรรมเครื่องกล ตัดสินใจขับรถวนจะกลับสำนักงาน โชคดี เจอรถติดป้ายรณรงค์พอดี อยู่หน้าทางเข้าตึกพอดี ได้รับหมวกกันน็อคฟรี และร่วมขับขี่มอเตอร์ไซด์รอบ ๆ มข. แดดร้อนมากๆ ดีที่สวมเสื้อแขนยาว คลุม และกระโปรงยาวคลุมข้อเท้า ขับมอเตอร์ไซด์เอง ถ้าเป็นคนซ้อนท้าย กระโปรงยาวแบบนี้ไม่แนะนำให้สวมนะคะ เพราะว่าชายกระโปรงจะเข้าไปในซี่ล้อจ้กรยานจะเกิดอันตราย อุบัติเหตุที่คาดไม่ถึง
กระโปรงยาวที่สวมในวันนี้ ทำให้นึกถึงเมื่อครั้งหนึ่งที่เป็นเด็กสาวและวัยรุ่นที่พ่อและแม่จะหวงและห่วงลูกสาวคนนี้มาก ๆ แม่จะชอบตัดและเย็บกระโปรงให้ใส่ จะมีชุดใหม่ก่อนวันคริตสมาส ก่อนวันพ่อ วันที่ 5 ธันวาคม ทุกครั้ง กระโปรงที่แม่ตัด จะเป็นกระโปรงยาว ต่อช่วงสะโพก ทำเป็นจีบพอสวยงาม ต่อลงมาหลายชั้น ๆ ระหว่างชั้นแม่จะเย็บลูกไม้เส้นเล็ก ๆ ติด ทำให้สวยงาม ผ้าที่นำมาเย็บบางทีก็จะมีหลายลาย เป็นผ้าที่เหลือจากลูกค้าที่นำมาให้แม่ตัดเสื้อให้แล้วเหลือ แม่ก็จะนำมาต่อกัน ทำเป็นกระโปรงบ้าง เสื้อตัวเล็ก ๆบ้าง
สังเกตรอบๆตัว ในระหว่างที่ขับขี่มอเตอร์ไซด์ ว่าเป็นคนเดียวในทีมรณรงค์ที่สวมกระโปรงเป็นชั้น และยาวคลุมข้อเท้า เลดี้มาก ๆ น้อง ๆที่มาร่วมกิจกรรมบอกว่าพี่แต่งตัวเป็นเด็กมาก ทั้งๆ ที่อายุเลย 50 ปี
ชุดนี้เป็นชุดที่ใส่ไปโบสถ์เมื่อเช้านี้เอง เสื้อยืด สีเทา เข้ารูป ตัวเล็กยาวคลุมสะโพก กระโปรงยาวเป็นชั้น ดอกเล็กๆ ผ้าทิ้งตัว คลุมยาวถึงข้อเท้า ราคาไม่แพง 229 บาท คนขายกระโปรงบอกว่าตัวนี้สวยมาก ลายเล็ก ๆ ลายและสีจะสวย เหมาะกับพี่ พี่ใส่แล้วจะดูดี ผ้าทิ้งตัว บอกคนขายไปว่ามีกระโปรงลักษณะนี้ 10 ตัว แบบนี้แขวนอยู่ที่บ้าน สี และผ้าไม่เหมือนกันสักตัว พี่ไม่ซื้อหรอก แม่ค้าก็เชียร์ให้ซื้อ ไม่ผิดหวัง ใส่แล้วดูดีน่ารัก วัยรุ่น ที่สำคัญใส่สบาย ไม่อึดอัด ผ้าทิ้งตัวดี Happy body
ภาพนี้เป็นภาพรวมรุ่น NU 15 พยาบาลศาสตร์ 20 ตุลาคม 2555 ฝีมือถ่ายภาพคนข้างกาย แต่ละคนอายุเลข 45 ปีขึ้นไปแล้วคะ ชุดยังวัยรุ่นเหมือนเดิมคะ
จำได้ว่าชอบแต่งตัวแบบนี้ตั้งแต่เป็นวัยรุ่น ชอบใส่ประโปรงยาว ต่อสะโพก รูดเป็นชั้น ๆ ยาวคลุมเข่า คลุมข้อเท้า เลยน่อง สีแบบเรียบร้อย ผ้านิ่ม ๆ ดอกลายเล็ก ๆ แม่จะชอบตัดให้ใส่ แม่บอกใส่แล้วสวย ไม่เห็นน่อง หรือขาที่มีแต่ตุ่ม รอยแผลเป็น จากยุงกัด จากแพ้เกสรดอกหญ้า กระโปรงยีนส์ สั้นๆ กางเกงขาสั้น ก็เคยใส่ แต่ถูกพ่อตี และต่อว่าทุกครั้งที่สวม พ่อเป็นคนหัวโบราณ บอกว่าไม่ให้โชว์น่องหรือขาอ่อน ให้ผู้ชายเห็น
จำได้ว่าเรียนจบผู้ช่วยพยาบาลในปี พ.ศ. 2522 แล้วทำงานได้ประมาณ 1 ปี เริ่มจะมีแฟนเป็นตัวตน ก่อนหน้านั้น อยู่มัธยมก็จะไม่ได้คุยกับรุ่นพี่ที่เป็นผู้ชาย พ่อไม่ยอมให้คุยด้วย สังเกตเห็นรุ่นพี่ในหมู่บ้านเทียวแวะมาหน้าบ้านบ่อย ๆ ในตอนที่ปิดเทอมแล้วกลับมาเยี่ยมบ้าน แต่ไม่เคยได้ไปเที่ยว หรือไปไหนด้วยกัน พ่อไม่ชอบ เคยแอบคุยกับรุ่นพี่คนหนึ่งตอนที่ออกจากบ้านไปทิ้งขยะ ถูกพ่อสั่งห้ามเด็ดขาดไม่ให้ออกจากบ้านหลังจากทานข้าวเย็นแล้ว เพื่อนๆ ที่เรียนรุ่นเดียวกันเขามีแฟนตั้งแต่เรียนมัธยมปีที่ 3 จบมัะยม 3 เพื่อนก็แต่งงานก่อน มีโรคโตจนมีหลานแล้ว
คนที่ได้แต่งงานด้วยในปัจจุบันนี้ ทำงานด้วยกัน พ่อไม่รู้ว่าคบกันเป็นแฟน พ่อรู้ว่าลูกสาวคนดีมีแฟนก็ตอนที่มีญาติทางพ่อมาบอกว่าเจอลูกสาวถูกชายหนุ่มจูงมือเดินข้ามถนนที่ตลาด พ่อโกรธมาก ตามมาถามว่าเขาเป็นใคร ลูกใคร มารายงานตัวด่วนและให้เตรียมตัวแต่งงาน เพราะว่าเสียหาย พ่อขา การจูงมือเดินข้ามถนนไม่เสียหายตรงไหนเลยคะ ถนนมันลืน และลูกสาวจะหกล้ม เพราะเหยียบกระโปรงยาวที่ใส่ ว่าที่ลูกเขยของพ่อจึงจับมือประครองและพาเดินข้ามถนน พ่อไปดูที่กรุงเทพ จะเห็นว่าเป็นปกติ ลูกสาวเลยไม่มีโอกาสได้เลือกหรือคบกับชายหนุ่มคนอื่นอีก เพราะว่าพ่อเลือกคนข้างกายคนนี้ให้แล้ว และพ่อก็นำคนข้างกายว่าที่ลูกเขยไปอยู่ด้วยกันที่บ้านสามเหลี่ยม 6 เดือน ก่อนแต่งงาน พิสูจน์ว่าจะดูแลลูกสาวของพ่อได้ พร้อมทั้งเรียนรู้ชีวิตครอบครัวคริสเตียน และฝึกการทำงานบ้าน ช่วยพ่อตักน้ำ ทำกับข้าว ให้ว่าที่พ่อตาแม่ยาย ส่วนลูกสาวก็อยู่ที่บ้านพักในมหาวิทยาลัย
ทุกครั้งที่จะไปไหนด้วยกันตอนที่เป็นแฟนกัน ก็จะสวมกระโปรงยาว หรือกางเกงขายาว ไม่ได้นุ่งกระโปรงสั้น กางเกงขาสั้น ให้เห็น จนแต่งงานกันแล้ว น่าจะเป็นเกือบจะหกเดือนหรือเกือบจะครบปี เขาบอกว่าเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าภรรยาขาลาย ขาไม่สวย 5555 นึกถึงคำพูดคนข้างกายเมื่อสามสิบกว่าปีที่แล้วยังนึกขำไม่หาย แล้วทำไม่ดูให้ดี สังเกตและสำรวจดี ๆ เขาบอกว่าดูแต่ช่วงบน แต่งตัวน่ารักดี เขาชอบคนตัวเล็ก ๆ แต่ก่อนน้ำหนัก 42 กิโลกรัม เอง คนข้างกายอุ้มได้สบาย ๆ ให้ขี่หลัง เมื่อพากันไปเที่ยวเขื่อนอุบลรัตน์ แล้วเดินไม่ไหว
เล่าเรื่องกระโปรงยาวของฉัน แล้วนำมาเชื่อมโยงกับเรื่องเล่าตอนเป็นวัยรุ่น ได้อย่างไร ขอเฉลยแล้วกันนะคะว่า ใกล้จะครบรอบวันแต่งงานปี่ที่ 31 แล้วคะ จำได้ว่าจดทะเบียนสมรส ในเดือนตุลาคม 2524 แล้วค่อยมาแต่งงานกันภายหลัง ในเดือนธันวาคม 2524 พิธีจัดแบบเรียบง่ายในโบสถ์ เลี้ยงฉลองกันกับญาติของพ่อและแม่ และญาติทางฝ่ายเจ้าบ่าว แขกมีไม่ถึง100 คน ไม่ได้แจกการ์ดให้เพื่อน หรือเชิญใครที่เป็นเพื่อนร่วมงาน เราแอบไปแต่งงานกันที่โบสถ์ พ่อกับแม่ดูแลจัดการเรื่องแต่งงานให้ จำได้ว่าใช้เงินในงาน แต่งงานเป็น ค่าอาหาร ค่าแต่งตัว ค่าของไหว้ ดอกไม้ที่จัดในโบถส์ ดอกไม้เจ้าสาว ไม่ถึงห้าพันบาท ได้เงินช่วยงานแต่งงานมาเกือบหมื่นบาท เรายกให้พ่อกับแม่หมด เราสองคนเหลือเงินติดตัว 150 บาท ที่จะใช้ให้ได้ถึงสิ้นเดือนอีก 1 สัปดาห์ แม่มาส่งตัวที่บ้นพักในหมหาวิทยาลัย พร้อมกับเนื้อ ผัก อาหารแห้งที่แม่เตรียมไว้ให้ และตู้เย็น 1หลัง แม่บอกว่าจะได้เก็บอาหาร พร้อมกับแม่ให้เงินมาเป็นเงินขวัญถุงอีกจำนวนหนึ่ง
บทสรุปของบันทึกนี้ กระโปรงยาวของฉัน ทำให้ฉันได้แต่งงาน มีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ จนจะครบรอบ 31 ปี ความรักทำให้คนข้างกาย ตาบอดมองไม่เห็นสิ่งบกพร่องของคนที่รัก คำนี้น่าจะจริง คนข้างกายบอกว่า มีภรรยาขาลายมีแต่รอยแผลเป็น หน้าก็มีแต่แผลเป็นจากรอยสิว แต่ถึงเขาจะรู้ว่าภรรยาขาลายก่อนที่จะขอแต่งงาน เขาก็จะขอแต่งงานด้วยเพราะว่า รัก บอกไม่ได้รักเพราะอะไร รู้ว่าจะต้องเอาชนะและแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ให้ได้ ในวันแรกที่เจอกันที่หอผู้ป่วย 4 ก จนมาถามอีกครั้งว่าแต่งงานด้วยเพราะอะไร คำตอบที่ได้คือ รักในความดี ความจริงใจ ความกตัญญูของภรรยาที่มีต่อพ่อแม่ และคำพูดที่พูดดี พูดเพราะ ไม่เคยได้ยินคำด่าจากคนรัก ปฏิบัติต่อคนไข้ ญาติ ด้วยความใส่ใจ สม่ำเสมอ ไม่ได้เลือกว่าจะเป็นคนจน คนรวย ขยันทำมาหากิน ใช้เงินเป็น ตั้งใจเรียนต่อ ตลอดเวลาที่คบกันเป็นแฟน และเชื่อมั่นว่าจะเป็นคนดี ดูแลซึ่งกันและกันได้ คนข้างกายที่อยู่ด้วยกันมาครบ 30 ปีเต็ม และจะครบ 31 ปีเต็มในอีกไม่กี่วัน อยากจะบอกว่าตอนนี้รอยแผลเป็นจากสิวที่มีตอนวัยรุ่น แทบจะหาไม่เจอแล้วคะ หน้าใสๆ ขาที่เคยลายดีขึ้นแทบจะไม่เห็นรอยแผลเป็น แล้วคะ
ความเห็น (8)
สวัสดีค่ะคุณพี่ประกาย
มาอ่านเรื่องราวความรักที่แสนน่ารักและอบอุ่นค่ะ ขอแสดงความยินดีกับการครบรอบ 31 ปีของการแต่งงานค่ะ
ขอให้รักนั้นยืนยงตลอดไปค่ะ
ขอบคุณมากค่ะที่กรุณาไปเยี่ยมเยียนที่บันทึกค่ะ
โชคดีจังเลยนะคะ มีครอบครัวที่น่ารัก อบอุ่นค่ะ
ชีวิตจริง กับละครทีวีมันต่างกันจริงๆนะค่ะ อิจฉาชีวิตครอบครัวพี่ประกายจังเลยค่ะ คริ คริ
ขอบคุณน้องปริมมากคะ
|
...ปริม pirimarj.. |
พระเจ้าอวยพรรักษา กว่าจะมีวันนี้ครอบครัวพี่ก็ต่อสู้อุปสรรคมามากเหมือนกันคะ เล่าได้อีก เป็น สิบ ๆตอนคะ
ขอบคุณคะ
|
Bright Lily |
ครอบครัวที่น่ารัก เล็ก ๆคะ ตอนนี้ก็เหลือ3 คน พ่อ แม่ ลูก
ส่วน คุณตาคุณยาย คุณปู่ คุณย่า ท่านไปอยู่สวรรค์แล้วคะ ใกล้วันพ่อคิดถึงพ่อมาก ๆคะ
|
ปุญญิศา แสนบุ่งค้อ |
ชีวิตจริง ละคร จะต่างกันคะ ในละครการแต่งานจะเป็นตอนจบ ชีวิตจริงการแต่งงานคือการเริ่มต้น กว่าจะได้แต่งงานกัน ก็ตัดสินใจอยู่นานคะ เหตุผลหลายอย่าง ๆ ที่พ่ออธิบายให้ฟัง ให้เลือกคนนี้ พี่อยากมีเวลาที่จะเลือกและใช้ชีวิตที่เป็นโสดและวัยรุ่นนานกว่านี้ แต่เมือได้เลือกแล้วก็ต้องยอมรับและอยู่ด้วยกันด้วยความรัก ความเข้าใจ ไว้ใจซึ่งกันและกัน เคารพ การตัดสินใจ และทำหน้าที่ของแต่ละคนให้ดีที่สุดช่วยเหลือซึ่งกันและกัน เป็นกำลังใจให้กัน ไม่แบ่งแยกว่างานหน้าที่นี้เป็นของผู้หญิง หรือของผู้ชาย ยอมได้ยอม อภัยได้อภัย อดทนให้ได้ เปลี่ยนแปลงตัวเองให้ได้เพื่อที่จะอยู่ด้วยกันให้ได้ ไม่ใช่ให้เขามาเปลี่ยนแปลงตัวเขาหรือนิสัยเพื่อเรา และที่สำคัญชีวิตคู่ไม่จำเป็นจะต้องอยู่ด้วยกัน ทำอะไรด้วยกันตลอด 100 เปอร์เซ็นต์ จะต้องให้แต่ละคนใช้ชีวิต หรือมีโลกส่วนตัว มีเพื่อนของตัวเองประมาณ 30-40เปอร์เซ็นต์ ชีวิตคู่จึงจะยืนยาวคะ
ดูแล้วน่าสนุก นานมาแล้วพาแม่ไปตลาด ไม่ได้สังเกตว่า ผ้าถุงแม่เข้าล้อรถ ได้ยินแต่เสียงแม่ร้องเฮ้ยๆๆๆ ก็เลยหยุด 555
อ.ขจิต คิดถึงนะคะ ระวังการซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์นะคะ โดยเฉพาะคนแก่ ต้องขับระวังมาก ๆ
ขอบคุณกำลังใจและดอกไม้นะคะ อยากจะบอกว่าตอนนี้ อัลบั้มภาพงานแต่งงาน หายังไม่เจอ ตั้งแต่ย้ายบ้าน วันไหนว่าง ๆจะได้รื้อกล่องหนังสือหาอัลบั้มภาพงานแต่งงานที่เรียบ่าย ประหยัด มาให้ดูนะคะ แต่งงานครบ 31 ปีแล้ว
