ภาคใต้..

ฉันได้รับดอกไม้ ให้กำลังใจจากคนใต้  รู้สึกดีใจ.. เพราะ จริงๆ แล้ว ฉันใช้ชีวิตในภาคใต้ เหมือนจะมากกว่า ทุกภาค จนฉันสามารถที่จะแหลงใต้ได้  เหมือนคนใต้  แถวจังหวัดสุราษฎร์ ที่เดียวเชียว  เพราะเรื่องนี้ ฉันพอรู้ว่า ฉันสามารถ เอาตัวรอดได้ ในการเป็นทหาร เพราะ ในกองร้อยทหารเรือ  ทหารที่ตีกันบ่อยที่สุดในยุคที่ฉันถูกเกณฑ์ เป็นพลทหารคือ ทหารจากภาคใต้  กับทหารจาก สี่จังหวัดภาคกลาง อันได้แก่  ฉะเชิงเทรา  สมุทรปราการ สมุทรสงคราม และ ชลบุรี  ขอโทษนะ  มันเป็นประสพการณ์เฉพาะตัวของฉัน หากไปพาดพิง ถึงพี่น้องที่อื่นๆ  ความจริง ถ้าฉันเกณฑ์ตามสถานที่เกิดจริงๆ  คือ ราชบุรี  ฉันคงต้องเป็นทหารบก  แต่ฉันไปรับการคัดเลือกที่เกาะสมุย  สุราษฎร์ธานี  ฉันจึงเป็นทหารเรือไปกับเขา..และ กลายเป็นนกสองหัว  ไปโดยปริยาย เพราะฉันไม่ชอบการ ใช้กำลัง  จะว่า ขี้ขลาดก็ได้แล้วแต่ใคร? จะสรรค์หาคำอะไร? มาว่า เพราะเมื่ออยู่กับทหารทางภาคใต้  ฉันก็จะพูดภาษาใต้ แบบ ฉัตรทอง มงคลทอง และ เมื่อฉันอยู่กับทหารภาคกลางฉันก็จะพูดภาษากลาง ซึ่งไม่มีเชื้อทองแดง ให้เขาได้ยินเลย...

โชคชะตา.. ทำให้ฉันต้องได้รับการไปประจำภาคใต้ ที่น่าตกใจกลัว คือ นราธิวาส   บ้านทอน  โคกเคียน  เป็นสถานที่ที่ฉันถูกส่งไปประจำการอยู่   ผู้บังคับบัญชา รุ่นนั้น ฉันขอเอ่ยนามไว้ในที่นี้ เพื่อเป็นการ บันทึก ลงสู่โลกไซเบอร์ คือ  นาวา เอก  สง่า  แดงดีเลิศ    และ   นาวาเอก  ชวลิต  เตชะเสน   ฉันเป็นคน ชอบใช้ คีย์เวิร์ดในการค้นหา  แต่ฉันไม่เคย เจอทั้งสองท่านนี้เลย..ก็เลยไม่รู้ว่า  ผู้ที่ถูกส่งไป ประจำเขต..แห่งความลำบากลำบน  ทำไม? จึงไม่เคยได้ รางวัลชีวิตเลย..  นึกไป ถึง จ่าเพียร  อีกแล้ว...  

ที่เก้าเส้ง...สงขลา.. มีทหาร ซึ่งเป็นรุ่นพี่ ซึ่งเป็นคน จากจังหวัดชลบุรี  ไปก่อ วีรกรรม  ขว้างระเบิด  จนมีผู้เสียชีวิต  เห็นว่า หลายคน จนเขา ต้องถูกส่งไป เรือนจำสงขลา และ ตีตรวน ข้อหาฉกรรจ์  ซึ่งก็ไม่รู้แล้วว่า อะไร? เกิดขึ้นต่อมา... 

ส่วนไม่นานมานี้ ฉันก็ได้ยินข่าว ซึ่งไม่ค่อยดีอีก  ว่า ผู้นำจิตวิญญาณ ของชาวสงขลา โดนลอบยิง จนเสียชีวิตอีก  มนุษย์เรานี่ เป็นสัตว์ ที่โหดร้ายจริงๆ  ฆ่าได้แม้กระทั่ง คนที่ไม่รู้จักกัน... ฉันเชื่อว่า คนลงมือฆ่า ไม่รู้จัก แต่ ถูกจ้างวาน..  ฉันสังเกตุ  จากการอยู่ภาคใต้  คนที่เป็นนักฆ่า  เป็นมือปืน  ตนเอง ไม่สามารถ อยู่แบบเปิดเผยได้  จึงไม่ค่อยรับรู้ข่าวสาร.. แต่จะมี คนคอยส่งเสบียงให้  และ คอยเรียกใช้ เมื่อถึงเวลา  ไม่ต่างกับ  การขุนสุนัข เอาไว้ใช้งาน

ฉันอยากเล่า  วันที่ฉันขึ้นรถไฟ เพื่อไปประจำการที่นราธิวาส  ในรุ่นที่ มีการเรียกค่าคุ้มครองอย่างแพร่หลาย ฉันอ่านข่าวประจำ  ฉันเป็นทหาร แต่ยอมรับ  ฉันกลัว  มือที่ถือปืน  ใคร? จะรู้ว่า พลทหารที่ถือปืนนั้น  ในแมกก์ ของปืนที่บรรจุ สามสิบนัด ของเอ็มสิบหก นั้น มันว่างเปล่า.?  ฉันได้แต่คิดในใจ ว่า  มันจะให้พกทำไม? ปืนที่ไม่มีลูกกระสุน  หากพบกับโจร.. โจรมันต้องยิงก่อนอยู่แล้ว.. มันไม่รู้หรอกว่า.. ปืนที่พลทหาร อย่างข้าพเจ้า  ทั้งคันรถ  ไม่มีลูกกระสุนสักลูก

ฉันประจำการ อยู่ ๒ ปี จนปลดประจำการ..  ฉันได้ข้อสรุปว่า.. ที่ว่า  นราธิวาส  โหดร้าย นั้นไม่จริงเลย..ประชาชน คงอยู่กันอย่างปรกติ..   ทุกอย่างที่เราเห็น  เป็นเรื่อง ของผลประโยชน์  จาก  ผู้บงการ ผู้สั่งการ   สิ่งที่เขาหวัง คือ อะไร? ข้าพเจ้าไม่รู้หรอก   นอกจาก ที่เห็นๆ  ผ่านตามา... คือ....งบ  ราชการลับ....ที่มันลับ.. จริงๆ  เปิดเผยไม่ได้...ในสมัยฉัน..  ฉันยังเคยไปช่วยเซ็นต์  ค่าโรงแรม ..  ค่าเบี้ยเลี้ยง  ที่มันไม่เป็นความจริง  มาเลย...   ได้เซ็นต์นะ  แต่ไม่ได้ สตางค์หรอก  ไม่รู้มันไปตกหล่น  ตรงไหน?     เหตุการณ์ มันผ่านมานานมาก  แต่ยัง คล้ายเพิ่งเกิด  เมื่อวานนี้  เพราะแม้ ขณะนี้  มันก็ยังเป็นเรื่องเดิมๆ  ที่ไม่เปลี่ยนแปลง    เหมือนดูหนังเรื่องเก่า  ที่คนใหม่ กำกับ  และ  ผู้แสดง  ก็เป็นดาราหน้าใหม่...  ที่หลายคน.. ตายจริง...............

[โอ๋-อโณ]

อ่านแล้วสะท้อนใจนะคะว่าเพียงเพราะเรามีคนในหน้าที่ ที่ไม่ทำสิ่งที่ถูกต้องและควรจะทำ ทำให้บ้านเมืองเราเป็นอย่างทุกวันนี้ อยากมีเวทมนตร์ที่เพียงแค่บันดาลให้ทุกๆคนทำหน้าที่ของตัวเองให้ถูกต้อง ไม่เห็นแก่ได้ มองประโยชน์ส่วนรวมเป็นที่ตั้ง ทุกพื้นที่ในประเทศเราคงไม่ลำบากอย่างที่เห็น