แม้เสียงเพลงชาติจะดังมากเท่าไหร่ในมหาวิยาลัย
ใช่ว่าทุกคนจะเข้าแถวกันเป็นห้อง
แม้บ้านจะใกล้มหาวิทยาลัยมากแค่ไหน
ใช่ว่าเพื่อนจะอยู่ครบทุกคน
แม้ตึกเรียนจะสวยงามหรูหราแค่ไหน
ใช่ว่าเพื่อนจะนั่งเรียนอยู่ทุกคน
แม้เราจะเสียงดังโหวกเหวกโวยวายแค่ไหน
ใช่ว่าเพื่อนจะได้ยินทุกคน
แม้จะตื่นสายแค่ไหน
ใช่ว่าเราจะต้องแอบปีนรั้วเข้าโรงเรียนเหมือนแต่ก่อน
แม้มหาวิทยาลัยจะมีพื้นที่กว้างแค่ไหน
ใช่ว่าเราจะวิ่งเล่นไล่จับกันเหมือนแต่ก่อน
แม้เราจะไม่ส่งงานมากมายแค่ไหน
ใช่ว่าจะมีคุณครูมาดุบ่นอยู่ตลอดเวลา
แม้เราจะมีกล้องถ่ายรูปชัดหลายล้านพิกเซล
ใช่ว่ามันจะเก็บความรู้สึกและความทรงจำของเราได้หมด
แต่เรามีสมองและหัวใจที่ใช้เก็บสิ่งเหล่านี้ไว้แม้ไม่มีวันหวนมันคืนได้ก็ตาม