ชื่อร้าน บริษัท และหมู่บ้านไทย (สิ่งที่ผมเบื่อคนไทยที่สุด ตอน ๓)

ชื่อร้าน  (สิ่งที่ผมเบื่อคนไทยที่สุด ตอน ๓)

เขียนตอนสองเรื่องห้างพารากอนทำให้ได้ประเด็นเขียนตอนสามต่อทันที่ (เรื่องนี้ร้อยตอนก็ไม่จบหรอก) 

ก็คือเรื่องชื่อร้านค้าไทย  ไม่ต้องถ่อไปถึงกทม. หรอกครับ ตามหัวเมืองเช่นบ้านผมที่โคราชนี้ ถ้าไป “ เดอะมอล” ไปถ่ายรูป ออกมา แล้วเอาไปหลอกเพื่อนว่าไปเที่ยวเมืองนอกก็พอน่าเชื่อ  เพราะหลังฉากรูปถ่ายจะมีแต่ชื่อร้านภาษาอังกฤษทั้งนั้นเลย  ภาษาไทยไม่ค่อยมี 

พอไปเดินดูร้านอาหาร ถ้ามีชื่อฝรั่ง ญี่ปุ่น อิตาเลียน  คนแน่น  มีอยู่ร้านหนึ่งชื่อไทย คนโหรงเหรง ตอนหลังเจ๊ง  แล้วเปลี่ยนชื่อเป็นหรั่งไปแล้ว 

ชื่อบริษัทไทยตั้งกันขึ้นมาร้อยละ ๙๙ รับรองเป็นชื่อหรั่ง  เช่น AIS,  SC asset, True, CPF, 

  แม้แต่ชื่อหมู่บ้าน  เช่น แลนด์แอนด์เฮ้าส์ ก็ยังอุตส่าห์ตั้งกันมาได้  หมู่บ้านอะไรหว่า ชื่อเถื่อนมากๆ (แปลว่า หมู่บ้าน บ้านและที่ดิน )  แต่เถื่อนอย่างไร มันชื่อฝรั่งเสียอย่างคนก็ไปซื้ออยู่กันมาก โดยเฉพาะพวกคนมีเงิน  (แต่ไม่รู้ว่ามีสมองไหม)  ผมยังมาแอบคิดว่า ถ้าแปลเป็นลาว ก็คือ  เหี้ยและเหา  (แลนคือ เหี้ย  เฮาส์คือ เหา) 

ที่โคราชวันนี้มีโครงการ The House  (หมู่บ้าน “บ้าน” )  เอากะมันสิ  ส่วนใหญ่ชอบลงท้ายด้วย Ville เต็มไปหมด  มีกระทั่ง สุรนารีวิลล์  (ท่านย่าโมมาได้ยินเข้า คงเอาอีดาบปาดคอไอ้พวกเวรตะไลเหล่านี้แน่  ที่เอาชื่อท่านไปขายให้ต่างชาติเช่นนี้) 

...คนถางทาง (๕ พย. ๕๕)