วันนี้ชลัญอยากบอกว่า “การมีโรคเป็นลาภอันประเสริฐ”
หลายคนคงบอกชลัญเพี้ยนแล้วแน่ เขามีแต่ “การไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐ” จริงที่สุดแหล่ะ
ก็ไม่เถียง แต่ยังไงก็ยังขอยืนยันว่าโชคดีที่เป็นโรคประจำตัว เพราะถ้าไม่มีโรคประจำตัวชลัญจะไม่มีวันมองเห็นความสุขที่แท้จริงในชีวิตเลย คงไม่มีโอกาสที่จะได้มองเห็น ความอิ่มเอิบ ปิติสุขแห่งธรรม เป็นแน่
ชีวิตของชลัญก็เหมือนกับคนทั่วๆไป แหล่ะเกิดมามี รัก โลภ โกธร หลง มีมากซะด้วย ใช้ชีวิตสนุกไปตามเรื่อง ตามกระแสนิยมของแต่ละยุคสมัย ออกจะอยากได้ อยากดี อยากเด่น อยากดัง อยากรวย ฯลฯ
ก็พยายามตอบสนองความอยากของตัวเองซะด้วยซิ ผลที่ตามมาคือยิ่งอยาก ก็ยิ่งขวานขวย ยิ่งได้ ก็อยากได้มากขึ้นไปอีก ไม่รู้จักพอ โดยเฉพาะเมื่อได้ในสิ่งที่อยาก หัวใจยิ่งลิงโลด ป๊ะ ข้านี่แหล่ะแน่กว่าใคร เกิดความลำพอง ผยองตนว่าข้าเก่ง ข้าแน่ แล้วก็เกิดมานะขึ้นมาในตัวเอง ตามมาติดๆก็คือตัณหา ทิฐิ แหม! ไม่เคยห่างเลย ช่างภาคภูมิใจในตัวเองเสียนี่กระไร ชีวิต เหมือน การเต้นดิสโก้ สนุกมัน เร้าใจ แบบไม่อยากหยุดพัก แต่พอเพลงหยุดเมื่อไหร่ กลับรู้สึกหนาวยะเหยือกในหัวใจ เหมือนไม่มีอะไรในชีวิต เกิดความเหงาในจิต ทั้งที่มีคนอยู่รอบข้างมากมายจึงต้องเปิดเพลงใหม่ แล้วก็สนุกเร้าใจอีก ไม่เคยได้พักเลยจิตใจนี้รู้สึกสนุก แต่ เหมือนชีวิตมันยังขาด แต่ไม่รู้ขาดอะไร
แต่มาวันนี้วันที่ฉันมีสิ่งหนึ่งเข้ามาในชีวิต “พาร์กินสัน” เพื่อนร่วมชีวิต ที่จะอยู่คู่ชีวิตชลัญตลอดไปนั้น มันกลับทำให้ชีวิตชลัญเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ จากเคยเต้นดิสโก้ กลับมาลองเต้น สโลว์คลาสสิค
เมื่อชีวิตลองเดินช้าๆ เนิบๆ กับเพลงเบาๆ หวานๆ กับจิตนิ่งๆ ที่มีธรรมะเป็นเครื่องนำทางจิตใจ ในขณะที่ชีวิตต้องเก็บตัว เวลาที่เคยใช้กับการทำกิจกรรมที่มีผู้คนมากมาย กลับมาใช้เวลาอยู่กับตัวเอง ครอบครัว ธรรมะ สมาธิ แปลกทำไมในจิตไม่เคยเหงาไม่เคยหว้าเหว่ เดียวดาย แต่รู้สึกอิ่มเอิบใจ สงบเย็นอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
คงต้องขอบคุณ โรคประจำตัวนี่แหล่ะที่ทำให้เราได้มีเวลาพักจิต พักใจค้นหาความจริงของชีวิต ได้เตรียมพร้อมสำหรับการมีชีวิตอยู่ต่อ หรือการที่จะต้องจากกับทุกสิ่ง
อย่างนี้จะไม่ให้บอกว่า การมีโรคเป็นลาภอันประเสริฐได้อย่างไร
ชลัญธร ตรียมณีรัตน์
เป็นกำลังใจให้อยู่เสมอนะคะ และขอบคุณสำหรับของที่ระลึกที่ทำมือและหัวใจของคุณชลัญธรค่ะ ชอบมากค่ะ :)
ขอบคุณ อ.จัน ที่มาให้กำลังใจ GTK ก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ชีวิตชลัญเปลี่ยนไป ในทางที่ดีขึ้น บทความจากเหล่ากัลยาณมิตรนั้นเป็นข้อคิดและเครื่องนำทางจิตใจได้ดีทีเดียวค่ะ
ดีใจที่ชอบ ของที่ส่งให้ นึกว่ายังไม่ถึงซะอีกค่ะ
เห็นทุกข์..เห็นธรรม..นำใจสงบเย็น..
สวัสดีครับ
อันเจ็บไข้ได้ป่วยช่วยให้รู้
ถ้าใจสู้มีหวังยังไม่สาย
เสพทุนธรรมนำวางในร่างกาย
คุณจะหายคลายทุกข์มีสุขเอย
ขออนุญาติแชร์ข้อมูล บางส่วนที่ได้เขียนไว้นะครับ
ขอบคุณครับ