ประเทศไทย...เมืองอ้า

ประเทศไทยเป็นเมืองอ้า

ประโยคนี้หาได้หยาบคายอันใดนะครับทุกท่าน

เพราะที่ผมต้องการจะกล่าวถึงก็คือ ลักษณะอุปนิสัยของคนไทยแท้ ๆ มักจะอ้าแขนรับเอาวัฒนธรรมของต่างประเทศ ต่างชาติต่างภาษาเข้ามาร่วมเป็นหนึ่งในวิถีชีวิตแห่งตนได้อย่างง่ายได้

ก็เพราะบรรพชนของคนไทยเราเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตนนะครับ

สิ่งเหล่านี้ในอดีตนั้น ก็เกิดจากการที่คนไทย หรือคนไต หรือคนไท ที่เพิ่งจะปลดแอกตนจากประเทศที่เคยปกครองอยู่ก่อนหน้าในดินแดนสุวรรณภูมินี้

เหตุผลดังกล่าว นั้นทำให้คนไทยดั้งเดิมที่ใช้ภาษาถิ่นอย่างเรียบง่าย หรืออาจจะพูดได้ว่า ยังไม่ใช่คนที่มีอารยธรรมเยี่ยงชนชาติเก่าแก่ดั้งเดิมบนดินแดนแถบนี้ เช่น พุกาม หรือขอม หรือมอญโบราณ

อาณาจักรเหล่านั้นต่างมีอารยธรรมที่ควรค่าแก่การเอาเป็นแบบอย่างในแง่ของวัฒนธรรมการกินการอยู่

หากแม้นเราท่านได้เป็นผู้นำก็คงอยากจักยิ่งใหญ่มีวัฒนธรรมเป็นของตน แต่จะทำเช่นไรได้ เราท่านจักต้องยอมรับความจริงที่ว่า คนไต หรือคนไทยดั้งเดิมก็ไม่ต่างชาวบ้านป่าเมืองเถื่อนอื่น ๆ ที่ถูกกดขี่มาก่อน

เมื่อหากได้ตั้งตนเป็นอิสระแล้วไซร้ ก็หาได้มีอิสระทางความคิดเยี่ยงอนารยชนทั้งหลายที่มีเอกลักษณ์เป็นของตนอย่างแท้จริง

เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ ข้าพเจ้าหาได้มีใจดูหมิ่นเกียรติยศศักดิ์ศรีความเป็นชนชาติที่ต้องการปลดแอกจากการข่มขี่แม้แต่น้อย แต่หากต้องการชี้ให้เห็นว่า เมื่อแม้นบรรพชนของเรายังมีจิตใจที่รู้สึกขวยเขินที่จะต้องทำตนให้ดูดีมีสกุล แต่หากในใจก็ยังคงคิดว่าเราเหมือนคนใช้ที่เอาเสื้อผ้าเจ้านายมาใส่แต่เพียงเท่านั้น

หากเราท่านยังคงมีจิตใจเยี่ยงบรรพบุรุษ แต่ก็หาใช่ว่า คนเราจะเปลี่ยนกำพืดแห่งตนไปได้จริง ๆ

ไม่ทราบว่าเคยมีใคร เรียกบรรพชนของคนไทยดั้งเดิมว่า พวกขี้ข้าหรือไม่ คุณจะรู้สึกอย่างไรเมื่อโดนเรียกเช่นนั้นอยู่ทุกค่ำเช้า

คนเราวัดกันที่เพียงเปลือกนอกเท่านั้นหรือ

แล้วทำไมจิตใจของข้าพเจ้าจึงยังรู้สึกว่า หากแม้นเราได้เป็นผู้นำคนไตเหล่านั้น มันสมควรแล้วหรือที่เราจะกระทำการปลดแอกในวันนั้น

หรือว่าการกระทำในครานั้นมันไม่สมควรจะเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย

สิ่งที่ข้าพเจ้ากล่าวค่อนข้างจะวกวนเกินกว่าจะหาคำตอบใดได้อย่างแม่นยำ

สรุปก็คือ เมื่อใจเราคิดว่าตนยังไม่สมควรจะได้รับเกียรติอันใดในฐานะผู้มีอารยธรรม เราก็ไม่ควรจะต้องเร่งรัดตนเอง สิ่งที่เข้ามาเร็วเกินกว่าที่เราจะรับมันได้ เมื่อมันไม่ใช่ตัวตนของเราโดยแท้ มันมีแต่จะทำลายทำร้ายทั้งตัวเราเองและสังคม

เช่นดั่งที่บรรพชนได้สืบทอดลักษณะการลืมรากที่แท้ของตัวตนแห่งเรา คนไตทุกคน สิ่งที่ตกทอดสู่ลูกหลานก็คือการไม่มีจิตวิญญาณแห่งตัวเรา เราเพียงแต่ยืมเอาวัฒนธรรมต่างชาติต่างภาษาเข้ามาไว้จิตใจของเราอย่างไม่เหลือร่องรอยที่พอจะบอกว่า เราคนไต คือใคร เป็นอะไรมาก่อน