ข้อความในหนังสือ เข้ามาสะกิดใจ ระหว่างที่นั่งอ่านแบบตั้งใจติดตามอ่าน ท่านอาจารย์ประมวล ทำให้รู้สึกถึงสิ่งที่ครูเมตตาให้หนูทำมาตลอด 3-4 ปี
คือ หนทางการฝึกฝนตนเอง
ขณะที่หนูดื้อกับครู คิดไม่ดีคิดแต่ว่าครูจะเอ็ด นั่นคือหนทางที่จิตเดินทางผิด กลัว ทำไม่ถูก สงสัย หนักเข้าไป มีจิตริษยา โกรธเคือง
แต่ครูก็ไม่เคยย่อท้อในการสอนหนู
ที่ประหลาดกับตนเองคือ พออัพรูปขึ้น Facebook ความตั้งใจคือ แนบกับการเขียนบันทึกค่ะ
กลายเป็นว่ามีสมาชิก มากด like หลายท่าน ซึ่งถ้อยคำที่สะกิดใจหนูแสดงว่า “สะกิดใจหลาย ๆคนเช่นกัน”
ความผิดพลาด ไม่ใช่ความเลวร้าย เป็นเพียงภาพสะท้อน หรือ บทเรียนบทหนึ่ง ที่เข้ามาสอนเราว่า “ยังพัฒนาในเรื่องนั้น ๆได้อีก”
หนูโชคดีที่มีครู คอยชี้ข้อบกพร่องเพื่อให้แก้ไขเสมอ ๆ
แต่ในความโง่ พอเผลอกลับไปกลัวครูแทนที่จะรู้สึกขอบพระคุณแล้วเร่งแก้ไข
บางคราหนักข้อ กลัวไปก่อนเสียนี่
แต่ไม่เป็นไรค่ะ
บนหนทางแห่งการฝึกฝน ไม่ใช่ว่า เราต้องดีตั้งแต่แรก
ไม่ใช่ว่าสิ่งที่เราลงมือทำจะต้องสำเร็จเท่านั้น
แม้ในความผิดพลาด นั่นก็ยังเป็นการเรียนรู้
เป็นบทพิสูจน์สะท้อนใจ
แท้ที่จริงไม่ใช่แค่การทำงาน
งานคือ ภาพสะท้อนจิตใจที่ละเอียดหรือหยาบของคนทำ คนคิดและคนมองเห็นต่างหาก
จริงไหมค่ะ
อย่างไม่ต้องสงสัยเพราะชีวิตที่ผ่านมาของหนูมีครูคอยส่องทางสว่างเสมอมา
เมื่อไหร่ที่หนูมั่ว มัวแต่หลับตาเดินจนจะตกทาง ตกนรก ครูก็ประคับประคอง สั่งสอนเสมอมา
ด้วยความขอบพระคุณครู และขอบพระคุณเรื่องราวดี ๆ จากท่านอาจารย์ประมวล
ไม่มีความเห็น