ชีวิตนอกบ้าน
ชีวิตที่ต้องเกี่ยวโยงกับเราอีกด้านคือ ชีวิตผู้ป่วย อันนี้ก็มีหลายประเด็นเลยแน่นอนว่ากฎเกณฑ์มาตรฐานนั้นมีไว้ให้อยู่แล้วและก็เข้มข้นเรื่อยๆ (ในมุมมองจะต่างกันไปตามบริบท)บางครั้งเราคิดว่าเราทำได้ต่ำกว่ามาตรฐานจากการที่เราเหน็ดเหนื่อยแล้ว งานก็มีหลายด้านที่เราต้องทำให้ลุล่วงไป (ส่วนใหญ่เราทำให้มันช้าเอง)ทำไปทำมาเริ่มเบื่อกับการไล่ตามอะไรบางอย่างแต่พอได้มาอ่านเรื่องสั้นของ ดร.อภิชาติ ที่เกี่ยวกับ แสง เวลา อายุขัย (ขออภัยอย่างสูงหากพิมพ์ผิดนะคะ) ก็ทำให้รู้ว่า...บางอย่างก็ปรุงแต่งมาหรือเราเข้าใจว่าต้องอย่างนี้ให้ได้ 100 เปอร์เซนต์
มีแง่มุมหนึ่งที่เราได้ทำนอกมาตรฐานนิดหน่อย(ตอนนั้นอาจยังไม่รู้ว่ามีมาตรฐานนี้ด้วย) คือ ตอนที่เอาเครื่องเล่นวิทยุเทปของตัวเองไปให้ผู้ป่วยแพ้ยาอย่างรุนแรงในห้องแยกฟังเพราะเค้าดูเหงาๆ อยู่รพ.มาหลายวันแล้ว (แต่เสียดายเก็บไว้คนเดียวไม่ได้สานต่อกับจนท.อื่นๆ) อย่างน้อยเค้าก็ยิ้มให้เราเห็นบ้าง เวลาเราไปเยี่ยมก็ขอบคุณกันยกใหญ่ ต่อมาคงเป็นช่วงที่เราเจอกับวิกฤตที่เราเรียกว่าสุดๆ แล้วในชีวิตนับแต่เกิดมาซึ่งทำลายความมั่นใจของเราทุกอย่างแทบหมดสิ้น 2 ครั้งติดๆ กัน(ไม่หลาบจำ) คำพูดหนึ่งจากพี่ที่เรานับถือมากๆทำให้เราหันหน้ามาปฏิบัติหน้าที่มีชิวิตต่อไปได้ คือ ถ้าคิดถึงใครไม่ออกจริงๆ(แม้กระทั่งตัวเอง)ลองคิดถึงผู้ป่วยที่กำลังรอคอยเราอยู่สิ...ตอนนั้นก็คือ...โดนเลย(ปีนเหวขึ้นมาได้เลย)
ล่าสุด...ตอนนี้มีเพิ่มเติมคือเรื่องทำอย่างไรให้ KM เกิดในหน่วยงานแบบมีสีสันหน่อย(น่าจะอย่างนั้น)จะทำอย่างไรให้คนอยากทำ KM อ้างจากอาจารย์ประพนธ์กล่าวไว้ต้องเริ่มจากสิ่งที่เขาสนใจก่อน(แต่ทำอย่างไรหล่ะก็เราไม่รู้จะเอามันมาเชื่อมกันอย่างไร)เพิ่งได้ไปฟังเรื่องธนาคารความดี (ขอบคุณพี่น้อยและพี่สังเวียนมากๆ) จึงมีความคิดดีๆว่า คนที่ทำงานองค์กรนี้คลุกคลีกับผู้ป่วยก็น่าจะมีจิตคิดเวทนาสงสารผู้ป่วยอยู่บ้างไม่มากก็น้อย(อันนี้ก็นับว่าเป็นข้อดี) เลยคิดว่าจะเอาจุดนี้แหล่ะมาลองเปิดประเด็นดู...สู้ๆๆๆๆ ต่อไป
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น