ท้อแท้
วันนี้เกิดความท้อแท้และเบื่อหน่าย จากงานประจำที่ทำ เพราะงานที่ทำบางครั้งก็ทำให้เราหมดกำลังใจ หลังจากที่ทำให้บริการนักศึกษาพิการตามบทบาทหน้าที่ที่ได้รับผิดชอบ เพราะบางครั้งมีเหตุการณ์เข้ามากระทบทำให้เราท้อแท้หมดกำลังใจ บ้่างจากตัวนักศึกษาพิการเองทำไม ไม่รู้ในบทบาท หน้าที่ของตน สิทธิที่ตัวเองที่ควรจะได้ อาจารย์นัดมาพบ เรื่องเกียวกับตัวเองก็ยังไม่มาพบ เราก็บอกสถานที่ ที่ชัดเจนให้มาพบที่ DSS Center หรือไม่รู้ว่าตัวเองมีหน้าที่เรียน ก็ขาดเรียน สาย ครูต้องตาม โทรหาผู้ปกครอง บ้างก็จากหลายฝ่ายที่ได้ไปประสานงานความไม่เข้าใจกับตัวนักศึกษาพิการยังมีอยู่มาก เข้าใจแต่ก็ยังลังเล กลัวก็มี ฯ
ที่เขียนวันนี้เพื่อจะเตือนใจตัวเองว่า" อย่าท้อแท้หมดกำลังใจในการที่จะทำงานกับนักศึกษาพิการต่อไป"
ความเห็น (1)
ขอเป็นกำลังใจนะคะ การได้ทำงานกับคนพิการนับว่ามีบุญมาก เพราะพวกเขาไม่สามารถตอบแทนเราได้มากนัก นี่คือการสะสมบุญค่ะ การเป็นครูมีบุญอยู่แล้ว ยิ่งเป็นครูคนพิการบุญมากกว่าค่ะ