ทำไปบ่นไป...ด้วย(ทำ)ใจ(ให้)รัก

ไม่รู้จะเขียนบันทึกอะไร...เพราะเวลาที่คิดก็ไม่ได้เขียน พอมีเวลานั่งเขียนก็ลืมไปแล้วที่คิดไว้...

วันนี้ อยู่ทำงานเกินเวลา เพราะบริหารเวลาไม่ดี แต่ก็ไม่แน่ใจว่า

เราบริหารไม่ดี หรือคนอื่น สิ่งอื่นทำให้การบริการเวลาของเราผิดพลาด

 

งานของหนูณิชน์ เป็นงานบริการวิชาการ หน่วยงานสนับสนุน

เป็นศูนย์เครื่องมือวิทยาศาสตร์ แห่งมหาวิทยาลัยงสงขลานครินทร์

ทำงาน ทดสอบ วิเคราะห์ สอนการใช้เครื่องมือฯ ให้ใช้เครื่องมือฯ ด้วยตัวเอง

รวมไปถึงงานซ่อม สร้างเครื่องมือทางวิทยาศาสตร์ และประยุกต์เครื่องมือ

 

ตัวเองอยู่ในงานเคมีวิเคราะห์ ที่มักเรียก แบบน้อยใจว่า เคมีมีเคราะห์

เพราะเราเป็นงานที่มีคนมาก งานมาก ก็เลยเกิดความผิดพลาดได้มาก

 

จากเริ่มแรก ทำงานทดสอบตัวอย่างด้วย เครื่อง ICP-OES (มีใครรู้จักกันไหมคะ)

ไว้ทดสอบพวกโลหะหนัึก ที่อยู่สาร ในน้ำ ในอาหาร ในดิน ในทุก ๆ สิ่ง

แต่ว่าต้องเป็นสิ่งที่สามารถย่อยให้ละลายด้วยกรดไนตริกได้...(งงกันไหมเนี่ย)

เอาเป็นว่า หนูณิชน์ รู้ว่าน้ำดื่มยี่ห้อไหน กินได้ดี และกินแล้วอาจได้เสีย(เสียสุขภาพ)

รู้ธาตุโลหะหนัก เช่น ตะกั่ว สารหนู ที่อยู่ในน้ำดื่ม ในอาหาร ในปลากระป๋อง

งานนี้ มีคนทำงานเดิม 2 คน พองานเยอะขึ้น ก็รับเพิ่ม ตอนนี้มี 3 (ไม่รวมหนูณิชน์)

งานดำเนินไปได้ด้วยดี หรือเปล่าไม่อาจรู้ เพราะพาตัวเองออกจากตรงนั้นมานานแล้ว(ขอย้ายตัวเองไปทำงานอื่น )

แต่วันนี้ ตอนนี้ งานที่รับผิดชอบอยู่ เกี่ยวกับการทดสอบคุณสมบัติทางความร้อน

ของวัสดุต่าง ๆ เช่น ถุงพลาสติก พอลิเมอร์ ประเภทต่าง ๆ ยางธรรมชาติที่นำมาดัดแปลง

ก็คิดเสมอว่า เราทำเพราะรักงานนี้ เราชอบ สนุก มีความสุขที่ได้ทำ

มีเพื่อนร่วมงานหลายคนที่เรารัก และเป็นมากกว่าเพื่อนร่วมงาน

เป็นเพื่อน พี่ น้อง เป็นญาติ ความคิดนี้ ยังคงอยู่ แต่ตีวงแคบลงเรื่อย ๆ

 

หลายวันที่ทำงานเกินเวลา รู้ค่ะ ว่าไม่ควรเลยเพราะนั่นแสดงถึงการบริหารจัดการไม่ดี

นั่งรอเวลาเครื่องทำงานไป ก็คิดไปว่า ทำไมฉันต้องมาทำงานเกินเวลา

ทั้ง ๆ ที่ ที่บ้านคุณป้าก็รอทานข้าว รอให้เราไปคุยด้วย รอให้เราไปดูแล

ก็ได้พระราชปณิธานของสมเด็จพระราชบิดาฯที่ว่า             

            ขอให้ถือผลประโยชน์ส่วนตัว...เปนที่สอง
            ประโยชน์ของเพื่อนนุษย์....เปนกิจที่หนึ่ง
            ลาภทรัพย์และเกียรติยศจะตกมาแก่ท่านเอง
            ถ้าท่านทรงธรรมะแห่งอาชีพย์ไว้ให้บริสุทธิ 

มาเป็นแรงใจ ให้ชีวิตดำเนินต่อไป อย่าไม่ท้อถอย (บางวันก็ท้อแท้)

บางเวลา ก็รู้สึกว่าปิดทองหลังพระใช่ไหมงานของเรานี่ เพราะนอกจาก

เรื่องอาหาร น้ำดื่ม แล้ว เรายังดูแลเรื่องของงานวิจัย ของนักศึกษาในมหาวิทยาลัยอีกด้วย

อย่างไร นะหรือ ???

ก็ เวลาทำงานวิจัย เราต้องใช้เครื่องมือวิจัย ชั้นสูง ราคาแพง ก็จะมาส่งทดสอบกับเราที่นี่

มีเครื่องมือมากมาย กว่า 40 รายการ (แต่ก็นะ อายุอานามของเครื่องมือหลาย ๆ เครื่องมันก็เกิน สิบปี...)

ก็เลยนอกจากจะใช้เครื่องเป็น ทดสอบให้เกิดผลได้ เราต้องให้คำปรึกษาได้อีกด้วย

 

เด็ก ๆมาจะเดินเข้ามาแล้วถามว่า พี่คะ...ทำไมมันเป็นแบบนี้ค่ะ?...

แบบนี้หมายความว่าอย่างไรค่ะ? แล้วหนูจะทำอย่างไรดีค่ะ?

 

ก็เลยกลายเป็นที่ปรึกษา แบบไม่ออกสื่อไปซะด้วย....

 

ไม่ว่าจะคิดอย่างไร ก็ยังทำงานมาเป็นปีที่ 6 แล้ว แล้วก็ยังคงต้อง

ทำต่อไป ทำไปเรื่อย ๆ เพราะคงไม่มีอะไรดีกว่านี้ ในตอนนี้

เลยต้องรักสิ่งที่มี ให้มากที่สุด...เค้าเรียกทำใจค่ะ ทำใจให้รัก

 

บ่นไป ทำงานไป อีกวัน....

 

วันหน้าจะเล่า เรื่องเกี่ยวกับเครื่องมือวิจัยทางวิทยาศาสตร์ให้อ่านกันนะคะ...

 

ไปบ่นไป ทำงานไปต่อดีกว่าค่ะ

สุขสันต์วันศุกร์

 

 

 

 

[ชยันต์ เพชรศรีจันทร์]

จะติดตามนะ คุณหนู ว่าคราวหน้าจะบ่นอะไรอีก

[แสงแห่งความดี...]

เป็นกำลังใจให้ตรับ