ผัสสะ

   วันหยุดขณะตัดหญ้าในสวนเท้าก็ไปเหยียบอะไรกลมๆ มะพร้าวก้มดู ไม่ใช่มีลายด้วย สามีหยิบมาดู เต่า ในสวนเรามีเต่าด้วยมันหดหัวอยู่ในกระดองเฉย ไม่กระดุกกระดิก มันตายหรือเปล่านะ ช่างมันเถอะไม่ได้เจตนา เดินตัดหญ้าต่อไป ใจก็นึกถึงเต่า ถ้ามันไม่ตายเราน่าจะนำไปปล่อยในสระน้ำนะ เดินกลับไปดูหายไปแล้ว

    เดือนสิงหาคมพาลูกสาวไปกราบนมัสการพระอาจารย์คัมภีรญาณ อภิปุญโญ ณ วัดป่าสุญญตา อำเภอปรานบุรี จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ พระอาจารย์ให้หนังสือมาสองเล่มอ่านแล้ววางไม่ลง จำติดใจ

     วันนี้ลูกสาวโทรมาระบาย เจอคนพูดไม่ดีเลยอารมณ์เสียจริง ๆ ปลอบลูก

"ลูกถ้าผัสสะแล้วเอามาคิดเรานั้นแหละทุกข์" พระอาจารย์สอนไว้ในหนังสือ ความจริงนิรันดร์ เรื่อง เต่าสอนธรรม 

      เต่ามีขาสี่ข่า มีหัวหนึ่ง มีหางหนึ่ง รวมเป็นหก ถ้าเสือจะกัดกินเต่า...ก็ไม่สามารถกัดกินได้ เพราะเต่าหดหัวอยู่ในกระดอง

      อวัยวะทั้งหกของเต่า ภาษาธรรมคือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ

      เสือภาษาธรรมคือ...กิเลส

      กระดองภาษาธรรมคือ ....สติปัญญา

      พอผัสสะทางตา หู จมูก ลิ้น กายใจ ให้ใช้กระดองคือ สติปัญญา เป็นเกราะป้องกันเอาไว้ เสือคือกิเลส ก็ไม่มีโอกาส...ขบกัดจิตใจ

     วันนี้นั่งคิดถึงลูกเลยเขียนบทประพันธ์ เต่าสอนผัสสะ