อินเดียจากริกด้านใน ๑ l กลับไปหอพักเก่า (12/2555)

        จากเรื่องราวที่อาจารย์ประมวลเล่าว่า กลับไปเยี่ยมหาพักเก่า แต่ครั้งแรกยังเข้าไปไม่ได้ อยู่ดี ๆ ก็มาเจออาจารย์ท่านหนึ่ง ที่เป็นลูกศิษย์ของอาจารย์เดียวกัน คุยกันถูกคอ ถามกันไปมาทราบว่า

“เป็นอาจารย์ที่ดูแลหอพักที่อาจารย์ประมวลเคยพัก”

โห โลกกลมจังเลย เรื่องบังเอิญไม่มีซินะ เพราะความมุ่งมั่นตั้งใจ ทำให้ท่านได้มีโอกาส

ระหว่างที่ท่านกำลังจะไปนั้น อาจารย์ที่ดูและพักก็ชวนให้ไปพักทานอะไรที่บ้านท่านก่อน ทำให้ได้รู้จักและเจอภรรยาของอาจารย์ที่ดูแลหอพัก

                จังหวะที่ท่านอาจารย์เล่าว่า มีคนหนึ่งเดินถือกุญแจมา ซึ่งน่าจะเป็นภารโรง ท่านรู้สึกขอบคุณ เพราะชายคนนี้เป็นผู้ที่จะนำท่านไปสู่หอพักที่ท่านเคยอยู่

                ทำให้หนูเกิดคำถามกับตนเอง

หนูเคยไหม เคยสักครั้งไหม ที่รู้สึกขอบพระคุณสิ่งต่างๆ

หรือ ผู้คนที่เข้ามามีส่วนในการเอื้อเฟื้อ เกื้อกูลให้หนู

สามารถบรรลุเป้าหมาย

สารภาพเลยค่ะ น้อยครั้งมาก ๆ แทบจะไม่มี

สำคัญในความขอบพระคุณ

เห็นจิตใจ ที่อ่อนโยนและงดงามของท่านอาจารย์ประมวลแล้ว

ย้อนเข้ามาสำรวจตนเอง

“ติ๋วเอ้ย ยังต้องฝึกฝนอีกมาก”

“อดทนนะ ก็ยอมรับแล้วว่า ติ๋วหน่ะมามืด เริ่มต้นที่ต้นทุนติดลบ ก็พยายามเอา กว่าจะแก้ไขนิสัย ขัดเกลากิเลสออกได้แต่ละอย่าง ก็เห็น ๆ อยู่ ว่า ไม่ง่าย แต่ก็ทำได้ใช่ไหม”

แม้จะยังไม่รู้ว่าจะต้องฝึกฝนกับตนเองไปอีกเท่าไหร่

แต่ก็รู้อยู่ในตนเองว่า เป้าหมายคือ จิตใจที่อ่อนโยน ไม่หยาบกระด้าง

ต้นแบบงาม ๆ ก็มีให้เห็น เพราะครูท่านเป็นเป้าหมายที่หนูสามารถยืนยันกับตนเองว่า “ทำได้”

เพราะครูทำมาแล้ว “ได้ผล” สู้ ๆ