สามสี่วันที่ผ่านมาไปศึกษาดูงานด้านธุรกิจมาสองรายการ
เมื่อวันที่ 16 สิงหาคม 2555 ที่ผ่านมาไปดูงานที่เจ้าของกิจการเขาทำหลายอย่าง มี บริษัทเทรนนิ่งใหญ่ พัฒนาบุคลากรให้กับหลายที่ ทั้งที่เดินสายทำเอง ทั่วประเทศ และวิทยากรในสังกัดหลายสิบคน ทำให้ทั้งมหาวิทยาลัย กระทรวงทบวงกรม บริษัท โรงแรม โรงงานอุตสาหกรรม โรงพยาบาล ฯลฯ มีพนักงานที่คอยจัดการนับสิบคน นอกจากนั้นก็มีกิจการฟรานส์ไชน์ หลายอย่างทั้งทางการศึกษา และธุรกิจทั่วไป ในที่ใกล้ ๆ กันกับบริษัท มีอาคารนวดแผนโบราณ สระว่ายน้ำ มินิมาร์ท ตลาดนัด ไกลออกไป ก็ไปร่วมลงทุนทำแทปเล็ตกับเมืองจีน เสินเจิ้น เอามาขายในไทย และกำลังไปเปิดขายในทุกประเทศในอาเซียน พร้อมบริการรับส่งของในที่เดียวกัน ผมไปนั่งดูเจ้าของทำงานอยู่หนึ่งวัน ก็ทำให้เห็นว่าเขาหัวหมุนขาดไหน ทั้งทางโทรศัพท์จากเมืองไทย เมืองนอก และคนที่มาติดต่อด้วยตนเอง
ผมทำงานหลวงมาทั้งชีวิตก็คิดว่าหนักแล้ว แต่มาดูคนที่เขาสู้กับงานกิจการของตัวเองมันหนักหนากว่าที่เราเคยทำมาหลายเท่า
ที่เขียนมานี้ก็เพื่อจะบอกว่าคนที่เขารวยนั้นเขาไม่ได้นั่งอยู่เฉย ๆ แล้วรวยได้ นอกจากรวยจากตระกูล หรือพ่อแม่ที่ทำไว้ และต้องเก่งจริงจึงจะสืบต่อกิจการได้ ต่อยอดได้ คนที่เขารวยเขาต้องใช้สมอง ใช้เวลา มากว่าหลายคนที่ทำได้ไม่เท่า และคนเหล่านั้นก็ต้องไปทำงานเป็นลูกจ้างของคนประเภทนี้ หรือไม่ก็ไปเป็นลูกจ้างของรัฐบาล ที่เรียกว่าข้าราชการ ได้ค่าจ้างมาเลี้ยงตนเลี้ยงตัวเลี้ยงครอบครัว และก็ยังชีพอยู่ได้ ไม่ต้องใช้แรงใจ แรงกาย แรงอึด เหมือนคนที่เขาทำธุรกิจส่วนตัว
ท่านใดที่อยู่ในวันหนุ่มสาว มีความรู้ความสามารถ สู้งานหนักได้ อยู่กับความหลากหลายของผู้คนได้อย่างไม่เครียดเกิน ก็มีทางสร้างความท้าทายให้แก่ตนเองได้ กลายเป็นคนจ้างคนอื่นให้ทำงานให้ได้ ก็จะเป็นไม้ใหญ่ให้ผู้เคนได้พึ่งพิง และบุญจริง ๆ ก็จะเกิดขึ้นได้จริง
รายการที่สองเมื่อวานนี้วันที่ 21 สิงหาคม 2555 ก็ไปดูกิจการเกี่ยวกับที่นอน ก็ทำให้มีความรู้มาบอกเล่ากัน ที่เห็นมากับตา และที่ฟังเถ้าแก่ใหญ่เขาคุยให้ฟัง ที่นอนมีหลายชนิด เช่น ที่นอนสปริง สปริงแบบโปร่ง ๆ กับสปริงที่อยู่ในซองผ้า ที่ซื้อมาเป็นลูก ๆ แล้วนำมาเย็บหุ้มผ้าด้วยเครื่องมือที่ประดิษฐ์เอง เย็บเอง และยังนำเครื่องมือนี้ไปขายให้เอาไปเย็บที่นอนขายยังได้อีก เครื่องมือที่ว่าเป็นหัวจักรจากต่างประเทศ แต่ส่วนประกอบที่นำมาเย็บที่นอนได้นั้นคิดเอง ที่นอนยางพาราก็มีสองชนิดใหญ่ ๆ คือชนิดนึ่งสุกที่สั่งจากประเทศเบลเยี่ยม และนึ่งไม่สุกที่มีขายกันทั่วไป และนำมาหุ้มผ้าเย็บขายเช่นกัน ที่นอนใยมะพร้าว ที่นอนฟองน้ำอัด เตียงเหล็กที่ใช้ในบ้าน โรงแรม หอพักทั่วไป ส่งขายไปทั่วประเทศ เตียงเหล็กที่ทำกับเครื่องมือดัดเหล็กแบบง่าย ๆ ทำแล้วขายไปทั่ว สำหรับที่นอนยังส่งไปขายถึงอเมริกาที่เขาสั่งซื้อมา ถามเขาว่าทำมาได้อย่างไร เพราะการเข้าไปในวงการธุรกิจอย่างนี้ไมใช้ของง่าย ก็ได้รับการบอกเล่าว่าเริ่มด้วยการชักนำของเพื่อน ๆ ก่อน ทำไปคิดไป พัฒนาไป จนรอบรู้ในเรื่องที่นอน กิจการก็ค่อย ๆ เจริญเติบโต สมัยก่อนต้องไปเสนอขายในรายใหญ่ ๆ แต่เดี๋ยวนี้ มีลูกค้ารายเล็กรายใหญ่ มาหามาซื้อเอง รายใดซื้อแล้ว มีกิจการใหม่ก็ตามมาซื้ออีก และบางรายต้องเขียนติดป้ายไว้ในสำนักงานว่า ถ้าจะซ่อม หรือ ซื้อใหม่ ต้องมาซื้อหาที่โรงงานของเรา เถ้าแก่เขาบอก
ที่น่าตื่นเต้น อย่างหนึ่งก็คือเถ้าแก่ที่ว่าพาผมไปดูแหล่งผลิตแผ่นใยมะพร้าวที่นำมาทำที่นอน เจ้าของเป็นชาวไต้หวันสองสามีภรรยา ตอนเข้าไปมีรถสิบล้อส่งใยมะพร้าวจากจังหวัดสุราษฎร์ธานี เข้านำหน้าเข้าไปในโรงงานพอดี ได้เห็นเครื่องผลิตที่เจ้าของประดิษฐ์เองสูง 4 เมตร กว้าง 3 เมตร ยาว 30 เมตร โดยประมาณ เครื่องผลิตที่ว่ามีฝุ่นใยมะพร้าวเกาะติดจนแทบไม่เห็นเนื้อเหล็ก มีคนงานสองคนนำเอาใยมะพร้าวที่มาเป็นก้อน ๆ โยนใส่เข้าเครื่องย่อยออกเป็นฝอย ๆ แล้วโยนเข้าข้างท้ายเครื่อง และเจ้าฝอย ๆ นั้นทยอยออกมาเป็นแผ่น ๆ ให้คนงานที่ด้านหน้าของเครื่องคอยเก็บพับออกมาเป็นแผ่น ๆ วางซ้อน พร้อมส่งขาย เครื่องจักร และคนงานทำงานกันได้สองผลัด 24 ชั่วโมง
ได้รับการบอกเล่าว่า โรงงานนี้เทคโนโลยีสุดห่วย ลูกเจ้าของโรงงานเป็นวิศวกรด้านอากาศยานอยู่ในต่างประเทศ พ่ออยากให้กลับมาดูแลกิจการ ลูกไม่เหลียวมอง กับโรงงานยุคโบราณของพ่อ แต่พอเถ้าแก่ที่พาผมไปดู บอกว่าต้องมาซื้อแผ่นใยมะพร้าวที่นี่ เพราะที่นี้คุณภาพดีกว่าที่โรงงานที่มีเทคโนโลยีเสียอีก
จากการดูงานทั้งสองรายการนี้ ก็อาจเป็นข้อคิดให้กับบางท่านได้บ้างว่า การเป็นเจ้าของกิจการได้เองนั้น ต้องรอบรู้ และรู้รอบในเรื่องที่ตัวเองทำ การจะทำอะไรให้ได้มาก ๆ เป็นอุตสาหกรรมได้ต้องมีเครือข่ายร่วมทำ หรือต้องคิด ประดิษฐ์ เครื่องมือขึ้นมาใช้เอง หรือ ซื้อหามาใช้จึงจะสามารถทำได้มาก ๆ คิดจะซื้อหามาเมื่อไหร่ แพงแน่ ๆ เมื่อไรที่คิดเองได้ ก็ช่วยให้สร้างชิ้นงานได้มาก และยังขายเครื่องมือนั้นได้อีก เหมือนอย่างที่เราเห็นๆ ตามห้าง ที่จีนเขาผลิตเครื่องมือเล็กใหญ่มาขายเราในราคาถูก ๆ
เถ้าแก่ที่นอนที่พาผมไปดูงานนี้ และสองสามีภรรยาชาวไต้หวัน รวยวันรวยคืนก็เพราะเขาคิดประดิษฐ์เครื่องจักรเอง บวกกับความรอบรู้ สู้งาน เบิกบานใจเมื่ออยู่กับผู้คนที่หลากหลายได้ จึงรวยได้ชั่วโคตรหากลูกหลานใส่ใจมาสานงานต่อยอดการพัฒนากิจการต่อ ๆ ไป
ความเห็น (4)
- ขอบคุณสำหรับบทความอ่านแล้วสร้างแรงบันดาลใจ ชื่นชมอาจารย์ที่ช่างสังเกต ช่างคิดต่อยอดคะ
- American dream คือการได้เป็นผู้ก่อตั้้งกิจการของตัวเอง (Enterpreuner)
- ติดใจเรื่อง ลูกชายวิศวกรอากาศยาน อาจารย์คิดว่า ทำอย่างไรเขาจึงจะยอมมาดูแลโรงงานที่สร้างจากอุตสาหะของพ่อคะ
ขอบคุณค่ะที่กรุณานำมาเล่าสู่กันฟังค่ะ เป็นแรงบันดาลใจสำหรับคนที่ต้องการเป็นนายตัวเองค่ะ
ขอบคุณทั้งสองท่านที่มาชวนให้คุยต่อครับ เปิดสมุดเล่มใหม่นี่ขึ้นมา เพราะคิดถึงความเป็นอาเซียน ถ้าเราคิดกันดีๆ มีการสร้างสรรค์งานเองได้ กลายเป็น นักลงนักลงทุน Enterpreunerเราก็จะอยู่ในอาเซียนได้อย่างสง่า นั่นหมายถึงว่า เรามีงานและมีเงินกันอย่างทั่วถึง ทั้งงานจากภายในประเทศและต่างประเทศ
คุณหมอครับ ดู ๆ แล้ว คงกลับมายาก คนต่างประเทศที่ไปหลงไหล ในวัฒนธรรมอเมริกัน ยุโรป ที่สุขสบายมานานๆ นี่คงยาก ดูเหมือนจะเล่ากรณีหลานของเพื่อนฝูงกันแล้วว่า แม่ขายทองจนรวย ส่งลูกสองคน ไปอยู่อเมริกาตั้งแต่ชั้นประถม แม่อยากให้กลับมาสืบทอดกิจการ ลูกบอกว่าไม่เอาด้วย ไม่ว่าจะขายทองแล้วรวยแค่ไหน แม่ก็ต้องเศร้าใจ
วิศวกรอากาศยานที่โรงงานโรงซ่อมไฮเทค มาเจอกับโรงงานของพ่อที่ซอมซ่อแถวอ้อมน้อย เห็นแล้วน่าจะต้องถอย แน่ ๆ และทราบว่าถอยไปแล้ว ไม่เอาด้วย พบเจ้าของเมื่อไร จะลองแนะให้ไปสร้างโรงงาน ในนิคมอุตสาหกรรม ทำเครื่องจักรให้ดูดี ส่งออกไปขายให้ทั่วโลก โดยเฉพาะเอาไปทำเก้าอี้เครื่องบิน เพราะใยมะพร้าวไม่ทำลายสิ่งแวดล้อม เขาอาจจะกลับมา แต่ดู ๆ แล้วไปแล้วไปลับ กับสิ่ง่แวดล้อมทางสังคมตะวันตก
กรณีนี้มีข้อคิดว่า พ่อแม่ที่ทำธุรกิจไว้ให้ นับเป็นบุญ เป็นคุณอันประเสริฐ จะให้ดีเลิศตาม ยุคสมัยของลูก ลูกต้องต่อยอดคิดเอง กิจการจึงจะเจริญก้าวหน้า พาชีวิตลูกหลานเหลน ให้มีกินมีใช้ คนอื่นๆ ได้พึ่งพิงกันต่อไป
สร้างแรงบันดาลใจจริงๆค่ะ