จดหมายถึงลูก "ภัคร" ฉบับที่ ๑๓

 

 

 

จดหมายถึงลูก "ภัคร" ฉบับที่ ๑๓

 

 

สิ่งที่แม่นึกขึ้นได้และได้ทำในปีนี้ให้กับลูก ในวันครบรอบ

วันคล้ายวันเกิดของหนู...แม่ได้ส่งข้อความส่งให้ลูกใน FB...

                ๒๕ ปีเต็มสำหรับพี่ภัคร ตรงกับวัยเบญจเพสพอดีในปีนี้ ครั้งแรกแม่ก็เกือบลืมไปเหมือนกันว่าวันนี้เป็นวันที่สำคัญมากเมื่อแม่ย้อนหลังไปประมาณ ๒๕ ปีที่แล้ว...๑๗ สิงหาคม ๒๕๓๐ ที่มีเด็กน้อยเพศชายคนหนึ่งได้เกิดมาบนโลกใบนี้...ด้วยการที่แม่ตัดสินใจผ่าตัดคลอด โดยแพทย์ได้ทำการวางยาสลบให้กับแม่ เพราะแม่ไม่เลือกวิธี Block หลัง เนื่องจากความที่แม่ไม่กล้า...กลัวจะรู้ กลัวจะได้เห็นว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับร่างกายของแม่เอง...แม่อาจเป็นคนที่ใจไม่ถึงมากกว่า...แม่บอกแพทย์ว่า "แม่ขอเลือกวิธีวางยาสลบก็แล้วกัน"...

 

"พี่ภัคร" ของแม่...

           สำหรับวิธีที่แม่ได้เลือกก็ใช่ว่าจะดีต่อตัวแม่...แม่เป็นคนที่เมื่อโดนวางยาสลบแล้ว เกิดอาการฟื้นยากมาก หรือที่เรียกว่า "หลับลึก"...เพราะกว่าแม่จะฟื้นและรู้สึกตัวได้นานมาก ๆ...แม่เข้าไปห้องผ่าตัดคลอด ตอนประมาณเกือบ ๑๐.๐๐ น. แต่แม่จะมารู้สึกตัวอีกครั้งประมาณเกือบ ๑๗.๐๐ - ๑๘.๐๐ น. แม่ได้ยินแพทย์กับพยาบาลเรียกแม่หลายครั้งในความรู้สึก...ลึก ๆ แล้ว แม่ทราบ แม่รับรู้ แต่แม่ไม่สามารถขยับตัวเองได้ บางครั้งแม่ก็รู้สึกว่า "แม่รำคาญ...แม่รู้ว่ามีคนเรียกชื่อแม่ตลอด + ถี่ด้วย แต่แม่ไม่สามารถตอบโต้คนที่เรียกแม่ได้"...ในความรู้สึกของแม่ระหว่างที่แพทย์ทำการผ่าตัดคลอดนั้น แม่ได้ยินเสียงเด็กทารกร้องไห้ เหมือนกันและแม่ก็น้ำตาไหล ณ ขณะนั้น...

 

"แม่บุษ"...ของหนูจ้า

           สุดท้าย แม่ได้ยินแพทย์เรียกและพูดว่า..."คุณบุษยมาศ รู้สึกตัวไหมครับ? พยักหน้ารับพวกเราหน่อย...พวกเราใจคอไม่ดีแล้วนะครับ...แข็งใจพยักหน้ารับว่าคุณรู้สึกตัวแล้วให้พวกเราชื่นใจหน่อยนะครับ"...เท่านั้นเอง แม่ก็รวบรวมสติที่มีทั้งหมดพยักหน้ารับว่าแม่รู้แล้ว...เมื่อแพทย์เห็นเท่านั้น ก็ถึงกับบอกพยาบาลและบุรุษพยาบาลว่า..."เข็นคนไข้ออกไปได้แล้ว"...และแม่ก็รู้สึกตัวบ้างไม่รู้สึกตัวบ้างตลอดในเวลานั้น... แต่เห็นลาง ๆ ว่า มีคนวิ่งตามมาดูแม่ตลอด จนฟื้นเต็มที่แม่ก็ทราบว่า คน ๆ นั้น ก็คือ "พ่อเร" ของหนูเองที่วิ่งมาดูแม่ พ่อเรบอกว่าอยู่หน้าห้องผ่าตัดคลอด นานมาก ๆ เรียกว่า "เกือบครึ่งวันกว่า ๆ เลย ที่แม่ยังไม่ฟื้น"

          พอฟื้นขึ้นมา ฤทธิ์ยาสลบก็เิริ่มหมด แม่เจ็บปวดแผลผ่าตัดคลอดตรงหน้าท้องน้อยมาก ปวดจนบอกไม่ถูก ต้องขอให้พยาบาลฉีดมอร์ฟีนให้เพิ่ม เพราะถ้าไม่เช่นนั้น แม่จะไม่ไหว...เมื่ออาการดีขึ้น แม่ก็ได้เห็นหน้าเด็กน้อยคนหนึ่งที่ผู้ช่วยพยาบาลพาเข้ามาหาที่ห้อง เป็นเด็กชาย รูปร่างสีผิวคล้ำ คือ ดำแดง ตัวผอม ยาว แม่นึกในใจว่า ช่างรูปร่างเหมือนกับพ่อเรเสียจริง ๆ...จากนั้น พ่อ + แม่ ก็ได้ดูแลเจ้าหนูน้อยคนนั้น จนเติบโตเป็นหนุ่มใหญ่มาจนถึงบัดนี้...ในช่วงที่หนูยังเป็นเด็กเล็ก ๆ หนูเป็นเด็กที่ฉลาด ๆ ถามโน่น ถามนี่ ขี้สงสัย อยากรู้สิ่งใดหนูก็ต้องรู้ให้ได้ โดยการตอบ...ถึงแม้พ่อเร + แม่ ตอบหนูไม่ได้ หนูก็สามารถตอบได้ด้วยตัวของหนูเอง...ความรู้สึกของแม่ในตอนนั้น แม่คิดอยู่ลึก ๆ ว่า หนูต้องเป็นเด็กที่เรียนเก่งแน่เลย...และแล้วก็จริงอย่างที่แม่คิด...หนูนับว่าเป็นเด็กฉลาด + เรียนเก่งจริง ๆ...

          "พี่ภัคร" ของแม่...๒๕ ปี แล้วสิน่ะ ที่เราได้เกิดมาอยู่ร่วมกัน เป็นครอบครัวเดียวกัน...วันนี้ ครบรอบวันคล้ายวันเกิดของหนู (๑๗ สิงหาคม)...แม่ก็ขอให้หนูมีความสุข สมหวัง คิดสิ่งใดก็ขอให้สมความปรารถนา สมกับชื่อว่า "ภัครพล" ซึ่งแม่แปลให้หนูว่า "ผู้ชายที่กำลังโชคดี" เป็นชื่อที่แม่เป็นคนหาและตั้งใจตั้งให้กับหนู...และจากที่แม่ได้สังเกตระหว่างตัวหนูกับน้องเพรียง หนูจะเป็นได้จากชื่อของหนูตลอดชีวิตของหนูที่เกิดมาตลอด ๒๕ ปี...ขอให้เรียนจบปริญญาโท ซึ่งเป็นใบที่ ๒ เร็ว ๆ นะจ๊ะ...พ่อ + แม่ + น้อง + หลาน รอคอยความสำเร็จของหนูอยู่จ้า...รักลูกมาก...

จาก..."แม่บุษ" จ้า...

 

 

 อ่านจดหมายถึงลูก ทุกฉบับได้จากที่นี่...

"จดหมายถึงลูก"

 

 

[Dr. Ple]

ความรัก + ความเข้าใจ + ความห่วงใย คือ สายใยรักแห่งครอบครัว จริงๆๆค่ะ

ขอบคุณบทความดีดีนี้นะคะ และได้นำมาแบ่งปันให้อ่านค่ะ

[บุษยมาศ]

• สวัสดีค่ะ Dr.Somsri 
• ค่ะ ครอบครัวเป็นพื้นฐานที่แข็งแรง + อบอุ่น สำหรับสังคมไทยเราค่ะ สังคมจะดีได้ ถ้ามีครอบครัวที่อบอุ่น + แข็งแรงค่ะ
• ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมและให้ดอกไม้กำลังใจด้วยค่ะ

[บุษยมาศ]

• ขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจค่ะ คุณแสงแห่งความดี 

[บุษยมาศ]

• ขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจค่ะ พี่ Krugui
• สบายดีนะคะ