จุ๊ๆๆ....แม่ครับอย่าบอกใครนะ

      หลาย ๆ เรื่องราวที่เกิดขึ้นในชีวิตประจำวันของลูก ก็จะมีทั้งเรื่องราวที่น่ารัก น่าปวดหัว น่า.......  พวก เราคุณพ่อคุณแม่ทั้งหลาย ก็มักจะนำเอาเรื่องราวพฤติกรรมของลูก ๆ เหล่านี้มาถ่ายทอด มาเม้ากระจายต่อ ๆ กับบรรดาเพื่อน ๆ พี่ ป้า น้า อา ฯลฯ ต่อหน้าลูก  ๆ  อาจจะด้วยความสนุก ความรู้สึกประทับใจในความน่ารัก  อยากระบายความเครียด ต้องการคำแนะนำ ฯลฯ

            ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด  คุณเคยตระหนักถึงความรู้สึกของลูกบ้างไหมค่ะ  แม่ดาวเองเนี้ยสมัยก่อนเรียกได้ว่าเป็นเจ้าแม่ขาเม้าท์เลยทีเดียว  เม้าท์เรื่องลูกสารพัดเรื่องราว ไม่ว่าจะแง่ดี แง่ไม่ดี  มองข้ามความคิด ความรู้สึก หัวใจดวงน้อย ๆ ของลูก  บางเรื่องเราก็มองว่าน่ารักดี ขำ ๆ  แต่ลูกไม่ขำด้วย กลับมองว่ามันน่าอาย ไม่อยากให้แม่พูด  เขาอาจไม่ได้พูดออกมา แต่หากคุณหันไปมองจริง ๆ คุณจะมองเห็น ว่าหลาย  ๆ ครั้งลูกเราเขาก็ไม่พอใจ รู้สึกโกรธ ที่เอาเรื่องของเขามาเล่าต่อ 

            ประเด็นคือ การเคารพสิทธิของลูก  เราควรให้ความเคารพกับสิทธิส่วนบุคคลของเขา  เขาเป็นลูกของเราก็จริง แต่เขาก็มีสิทธิส่วนบุคคลของเขา ถึงแม้เขาจะเป็นเด็กก็ตาม แต่เขาก็มีสิทธิเท่าเทียมกับเรา  ลองย้อนถามตัวเองนะคะ  นึก ย้อนกลับไปตอนที่ตัวเองเป็นเด็ก คุณรู้สึกยังไง ตอนที่พ่อแม่นำเรื่องราวของเราที่เราคิดว่ามันไม่ดี น่าอาย ไปเล่าต่อให้เพื่อนบ้าน พี่ ป้า น้าอาฟัง คุณรู้สึกยังไง จำได้ไหมเอ่ย  แม่ดาวเนี้ยจำได้แม่นเลย  ไม่ชอบเลย ไม่อยากให้พูด แต่ก็ไม่ได้บอกพ่อแม่  อันที่จริงต้องแม่นะ พ่อเนี้ยไม่ค่อยเม้าท์  เขาก็เลยไม่เคยรู้ว่า “เราไม่ชอบ ไม่พอใจ” และคิดเองว่า บอกไปท่านก็ไม่หยุดพูดอยู่ดีก็เลยแค่เก็บความรู้สึกแบบนั้นไว้ในใจ  หากใครที่คุณพ่อคุณแม่ไม่เคยทำแบบนี้เลย คุณก็โชคดีมาก ๆ นะคะเนี้ย  ไม่มีประสบการณ์ตรงไม่เป็นไรค่ะ  แต่แม่ดาวอยากให้ตระหนักถึงความสำคัญกับเรื่องนี้ ให้มาก ๆ

            แม่ดาวจะยกตัวอย่างเหตุการณ์ ที่แม่ดาวเคยเม้าท์จนลูกโกรธให้อ่านกัน

          ตอนลูกชายแม่ดาวยังพูดไม่ได้  แม่ ดาวก็จะเป็นประเภทชอบโทรศัพท์เม้าท์เล่าเรื่องของลูกให้คุณยายฟังบ้าง เพื่อนๆ บ้าง เกี่ยวกับเรื่องพฤติกรรมของลูกที่แม่ดาวคิดเองว่าน่ารัก หรือบางทีก็เป็นพฤติกรรมที่ป่วนจนปวดหัว  หลาย ๆ ครั้งเวลาที่เล่าอยู่  ลูกก็จะคลานมาปีนขึ้นตัวมานั่งตัก แต่เราก็ไม่ได้เอะใจอะไร ก็เม้าท์  ๆ ต่อไป ลูกเขานั่งฟังเราพูดนะคะ  ตั้งใจด้วยจริง ๆ เราแค่ไม่รู้สึกตัว มัวแต่สนใจกับสิ่งที่ตัวเองพูด  เขาเอามือขึ้นมาอุดปาก ปิดปากแม่ดาว แม่ดาวก็ไม่สนใจอีก  เม้าต่อ ทีนี้เริ่มโกรธตีปากเราเลย มีบางครั้งก็เอากำปั้นน้อย ๆ พยายามยัดใส่ปากเรา ฮ่าๆๆๆ  แม่ก็นะ เหลือเกิน ไม่หยุด  หันไปพูดกับลูกว่า “แม่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ครับ รอก่อน” คือเข้าใจว่าเขาจะชวนไปเล่น  

            พอหลาย ๆ ครั้งลองสังเกตุดูจริง  ๆ  หากเวลาที่เขาจะมาชวนเราไปเล่น เขาจะมีปฏิกริยาอีกอย่าง เช่นคลานเอาของเล่นมาให้  ยิ้ม ส่งเสียงเรียก แต่หากว่าเป็นการเม้าท์เรื่องของเขาเนี้ย เขาจะทำแบบนี้แทบทุกครั้ง  ประมาณว่าเรื่องนี้ฟังแล้วคิดว่า เป็นการพูดให้เขาเสื่อมเสียชื่อเสียง ก็จะไม่พอใจ ฮ่าๆๆ 

            จนในที่สุดวันนึงก็เป็นเรื่อง นั่งทานข้าวด้วยกัน นั่งตรงข้ามกันนี่แหละ อายุตอนนั้นน่าจะประมาณช่วงขวบปีแรกนี่แหละ  แม่ดาวก็คุยโทรศัพท์เพิ่งเสร็จก็วางไว้บนโต๊ะทานข้าว ข้าง ๆ แก้วน้ำ  น้องดีโด้เห็นดังนั้น  รอตอนแม่เผลอ ๆ หยิบเอาโทรศัพท์หย่อนลงแก้วน้ำซะเลย ฮ่าๆๆ   สุดยอดนะคะแก้ปัญหาที่ต้นเหตุ  พูดเองก็ยังไม่ค่อยจะได้ สื่อสารเท่าไหร่แม่ก็ไม่เข้าใจ  ไม่สนใจมากกว่านะ  ตอนทำเนี้ยยิ้ม ๆ แบบนัยตามีเลศนัยมากมาย ทำแล้วก็ยังยิ้มแบบ “ฉันชนะ”  หึๆๆ หากมีกล้องวงจรปิดคงดี อยากให้ทุกคนได้เห็นสายตาแบบนั้นจริง ๆ    

         เรื่องนี้เป็นการคิด วิเคราะห์ตีความเอาเองนะคะ  คิด ว่าน่าจะใช่ อีกประเด็นที่เป็นไปได้คือลูกคงคิดว่า "โทรศัพท์แย่งเวลาที่มีค่าระหว่างหนูกับแม่ไป แม่เลยไม่ค่อยสนใจหนู" แม่ดาวว่ามันก็เป็นส่วนนึงที่ทำให้เขาหยิบโทรศัพท์หย่อนลงแก้วน้ำต่อหน้าต่อ ตาแม่ดาว  แม่ดาวไม่คิดว่าเขาทำไปโดยไม่ตั้งใจนะ ไม่คิดว่าสิ่งที่เขาทำเป็นเพราะเขาอยู่ในวัยอยากเรียนรู้  เพราะสายตาท่าทางเนี้ย "ฉันรู้ แต่ฉันจะทำ" ประมาณนั้น อย่างที่เคยบอก แม่ดาวสื่อสารอ่านความรู้สึกลูกเก่งมาก ตีความแม่นตลอด ฮ่าๆๆ สายใย สายสัมพันธ์ แบบมีสื่อความคิดไร้สายเชื่อมโยงกันตลอด ๆ สัญญาณแรงซะด้วย เลยค่อนข้างมั่นใจ

           คือ ณ ช่วงนั้นแม่ดาวจะไม่มีสังคมเลย  จิตแตก ฟุ้งมาก อาศัยโทรศัพท์ที่แหละระบายความเครียด สร้างความสุขให้ตัวเอง ปรึกษาปัญหาบ้างอะไรบ้าง    แต่ ปัจจุบันก็ยังไม่ค่อยจะมีสังคมอยู่ดี แต่อาศัยธรรมะ รู้จักวางใจให้เป็น ก็เลยไม่เกิดทุกข์ อย่างที่พิมพ์บ่อย ๆ “ยอมรับ เรียนรู้ อยู่กับปัจจุบัน”  

           พอลูกเริ่มพูดจาสื่อสารกับเราได้คล่องแล้ว  เราถึงได้รู้จริง ๆ ว่า เขาไม่ชอบให้เราเอาเรื่องของเขาไปเล่าให้ใคร ๆ ฟัง  แต่หากเป็นเรื่องดี ๆ ของเขา  ก็สามารถเล่าได้  ดังนั้นทุกครั้งเวลาแม่ดาวจะเล่าเรื่องของลูก หรือจะเอาภาพเขาลงในFacebook จะขอความยินยอมจากลูกเสียก่อน  บางภาพเราเห็นว่าน่ารัก แต่เขาไม่พอใจก็มี  บางเรื่องก็เหมือนกันเราคิดว่าเรื่องนี้ดี น่าประทับใจ แต่มุมมองของลูกเขาก็ไม่อยากให้เราเล่าต่อคิดว่ามันน่าอาย  

            จำไว้นะคะ ต้องเคารพสิทธิของลูกด้วย อย่าถือสิทธิ์ว่าเราเป็นพ่อแม่แล้วจะล้ำเส้นได้  ใจเขาใจเรานะ   

            ทุก เรื่องราวที่แม่ดาวนำมาถ่ายทอดในบทความ แม่ดาวจะบอกลูกไว้ว่า สิ่งที่แม่ทำเพื่อช่วยเหลือสังคม เรื่องของพวกเรามีประโยชน์ต่อคนอื่น ๆ ทำแล้วได้บุญร่วมกันนะคะ   ลูกอนุมัติ แต่ไม่ได้บอกทั้งหมดว่าเรื่องอะไรบ้างบอกกว้างๆ ครอบจักรวาล    

            ดังนั้น จุ๊ๆๆๆ..........อย่าบอกลูกชายแม่ดาวนะคะ ว่าแม่ดาวแอบเอาเรื่องน่าอายของลูกมากระจายต่อ อิอิ  แต่ไม่ได้ทำเพราะความสนุกส่วนตัว หรือเป็นการระบายความเครียดออกนี่เนอะ   มันเป็นประโยชน์ต่อหลาย ๆ ท่าน  จริงไหม  

***เวลา ที่เราจะปรึกษาปัญหาเกี่ยวกับพฤติกรรมของลูก เราต้องระวังมาก ๆ นะคะ อย่าพูดตอนที่เด็กอยู่ด้วย เขาจะรู้สึกไม่ดี มองว่า “เขาเป็นเด็กมีปัญหา”  เขาจะรู้สึกว่าแม่ไม่ยอมรับ ฯลฯ การมองเห็นคุณค่าในตัวเองจะลดน้อยลง    ถึงบางครั้งมันจะจริงก็เถอะ ปลอดภัยไว้ก่อน  ดูแลถนอมหัวใจลูกเรามาก ๆ  รักษาสายสัมพันธ์ของเรากับลูกไว้ให้เหนียวแน่นนะคะ    

    ต้องขอบคุณบทความดี ๆ ของครูใหม่ครูหม่อมเรื่อง "อย่าบอกใครหนูอายเขา" ที่ช่วยกระตุ้นต่อมจิตสำนึกเรื่องการเคารพสิทธิของลูกให้แม่ดาว ใครยังไม่เคยอ่าน ลองเข้าไปอ่านกันนะคะ ใน www.101thaikids.com ในนั้นมีข้อมูลดี ๆ มากมาย มีเรื่องเล่าจากประสบการณ์คุณแม่ท่านอื่น ๆ ผ่านบนกระดานถามตอบปัญหาต่าง ๆ แม่ดาวก็ได้ความรู้มากมายจากในนั้น อีกทั้งยังมีบทความดี ๆ ที่ครูใหม่และครูหม่อมเป็นคนเขียนให้อ่านกันด้วยนะคะ                            

 

[Dr. Ple]

เคารพสิทธิของลูก .... เป็นสิ่งที่ดีมากเลยนะคะ...เด็กเขามีความคิด....มีเหตุผล...การเลี้ยงลูกสมัยใหม่...ต้องเปลี่ยนแปลงตามกาลเวลา...แล้วเรา จะได้ลูก ..."ลูกเป็นเพื่อน"

ขอบคุณบทความดีดีนี้นะคะ