อินเดียจากริกด้านใน l พึ่งรู้สึกว่าคือสิ่งเดียวกับที่ครูให้หนูทำ (5/2555)

วันที่ 15 ระหว่างเดินทางจากตัวเมืองนครศรีธรรมราช

มุ่งสู่โรงแรมที่จะประชุม หนูมีโอกาสได้หยิบ 

"อินเดียจาริกด้านในเล่ม 1 ขึ้นมาอ่าน"

แล้วพออ่่านถึงหน้า ๒๕ พารากราฟแรกแว๊บขึ้นมาว่า

"เฮ้ย นี่คือสิ่งเดียวกับที่ครูให้หนูทำคือ เขียนจดหมายถึงครูนี่"

หนูเขียนจดหมายถึงครูมาก็ร่วมๆจะ 4 ปี

แต่ก็ยังเป็นแบบลุ่มๆดอนๆด้วยใจที่ยังไม่ประกอบด้วยสติต่อเนื่องจนเป็นสมาธิ

ด้วยศีลที่ยังขาดแหว่ง

ด้วยใจที่ยังประกอบด้วยปัญญาน้อย

แต่ก็ได้เห็นพัฒนาการกับตนเอง

จากฉบับแรกยาวมาจนถึงปัจจุบันนี้

เพราะทุกขณะที่เขียน คือ ขณะที่สะท้อนถึง อารมณ์ ความคิด. ความรู้สึก ณ ขณะนั้น

ที่สำรวจเข้าไปในตนเอง

สำรวจวิถีเคลื่อนไปแห่งชีวิต เรียนรู้สิ่งที่ปรากฏชัดและแปลกกับตนเองคือ

วันไหนที่เขียนอย่างตั้งใจกับตนเองเหมือนหนูได้ "ปลดทุกข์"

ปลดภาระออกจากใจ จนบางทีก็เหมือนลืมเรื่องราวไปเลย

เอ ใช้คำว่าลืมคงไม่ชัดนัก เหมือนกับเป็นการปล่อยวางเรื่องราวแบบไม่ค้างคาเสียมากกว่าค่ะ

แต่วันไหนที่ละเลยกลับรู้สึกกับตนเองว่า

"มีขยะอยู่ในใจมากมาย"

จากหนึ่งแว๊บในใจที่ปรากฎขึ้น

ขณะอ่านหนังสือระหว่างทาง

15 สิงหาคม 2555.

บนรถตู้. นครศรีธรรมราช