รู้จักกันที่ Gotoknow......หมออนามัยในป่า
ถ้าจะว่าไปแล้ว สถานีอนามัยสมัยนั้น เป็นยิ่งกว่าโรงพยาบาลเสียอีก โดยเฉพาะในพื้นที่รับผิดชอบของผู้เขียน ยังเป็นเขตไข้ป่า หรือที่เรียกกันว่า โรคไข้มาลาเรีย แต่ละวันจะมีคนป่วยด้วยไข้มาลาเรียมารักษาหลายราย บ้างก็อาการหนักแล้ว ไข้จับสั่นเป็นเวลา ตัวร้อนเป็นไฟ พอหมดระยะไข้ ก็เหงื่อแตก ตัวเย็นลง พอรู้เนื้อรู้ตัวกับเขาบ้าง คราวนี้คนไข้ก็รู้สึกหิวขึ้นมา เป็นหน้าที่ของเจ้าหน้าที่ต้องหุงข้าวเลี้ยงกันด้วยความจำเป็น เพราะบางคนไม่มีญาติมาเฝ้า
ถ้าจะให้บรรยายภาพว่าคนไข้มากขนาดไหน ก็นึกดูว่าแม้แต่พื้นห้อง ของอาคารที่ต่อยื่นออกไป ก็ปูเสื่อนอนกันเป็นแถวนับสิบคน แทบจะไม่มีช่องทางเดิน สมัยนั้นมีหน่วยมาลาเรียอยู่ตรงข้าม รักษาไป ก็เจาะเลือดส่งตรวจไป พอหมดเชื้อก็ส่งกลับบ้าน ส่วนมากเป็นคนงานรับจ้าง เถ้าแก่จะรู้เวลาดี ว่าสักสามวัน ค่อยมารับ
คนไข้บางคนก็ตอบแทนด้วยการลักขโมยผ้าห่ม เสื่อไปด้วย ดังนั้นจึงต้องเขียนไว้ที่ชายผ้าห่มและเสื่อว่า "ลักขโมยมาจากสถานีอนามัย" นั่นแหละของจึงไม่ค่อยหาย
ผู้เขียนอยู่ในดงมาลาเรียหลายปี หน่วยมาลาเรียทำงานเก่งมาก ต้องฉีดพ่น ดี ดี ที จนกระดานฝาบ้านขาวโพลน มุ้งชุบ ดี ดี ที เรียกว่ายุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอมกันละ ในที่สุด มาลาเรียก็หมดไป แต่คนไข้ที่เป็นมาลาเรียขึ้นสมอง ก็สมองเสื่อมไปแล้วหลายคน เสียชีวิตก็มาก เขาเรียกผู้เขียนว่า หมออนามัยในป่า
เป็นสภาพตามจริงที่นำมาเล่าสู่กันฟัง แม้ว่าเป็นเรื่องเก่านานปี แต่ทุกเรื่องก็สามารถสร้างคุณค่าในใจผู้เขียนได้ทุกเรื่องไป
ขอให้หลับฝันดีกันทุกคนนะคะ
ความเห็น (10)
เคยเห็นตอนเด็ก มีคนมาฉีกมาพ่น มีเขียนตามขื่อตามคานบ้าน เป็นตัวหนังสือแปลกแปลก ตอนเป็นเด็กได้แต่สงสัยว่าคืออะไร
สวัสดีค่ะคุณอ.นุ
ขอบพระคุณดอกไม้ทุกช่ิที่มอบใหทุกบันทึกค่ะ ขอให้มีความสุขด้วยบันทึกนี้นะคะ
สวัสดีค่ะคุณพ.แจ่มจำรัส ใช่แล้วค่ะสีเหมือนแป้งขาวติฝานั้น คือดีดีที สารเคมีป้องกันยุงค่ะ และจะเขียนหมายเลขบ้านวันเดือนปีที่ฉีดเอาไว้ด้วย เป็นการบันทึกการทำงานของชาวมาลาเรียค่ะ มาลาเรียหมดไปหลายปี แต่กำลังกลับมาระบาดอีกเพราะติดมากับแรงงานต่างด้าวค่ะ
เล่าประสบการณ์เรื่องเก่าๆ ทำให้เราได้ย้อนดูตัวเองนะคะ.. คุณค่าอยู่ในใจนี่เอง
เรียนหมอรุ่ง สาวข้างบ้านหนีตามหนุ่มฉีดยุง สองคนที่บ้านผม
ไข้มาเลเรีย คู่กับยาควินิน และทุกสิบคนต้องเคยเป็นไข้มาเลเรียเสียแปด ในหมู่บ้าน ริมขอบป่า
มหาเคยทำงานหน่วยมาลาเรียในตำแหน่งหน่วยเยี่ยมบ้าน ( เจาะเลือด ) เดินไปตามชุดพ่นเคมี ดี ดี ที ทุกหมู่บ้าน โดยเฉพาะในป่า จากเขาเทวดา ( เขตหล่มสัก ) จากหาดสวนยา ไป ทุ้งลุยลายใช้เวลาเดินถึง 5 วัน ชีวิตชนบทต้องการบุคลากรภาครัฐ เช่นนี้เข้าไปเยี่ยวยาช่วยเหลือ
อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณkunrapee ขอบคุณค่ะที่ติดตามอ่านมาถึงบันทึกนี้ สิ่งที่มีคุณค่านึกถึงครั้งใดก็มีความสุข และบางครั้งก็แปลกใจว่าเป็นไปได้ถึงเพียงนั้นเลยเนาะ เราทำอะไรได้มากมายเท่าที่ใจเราสั่งมานะคะ
สวัสดีค่ะคุณวอญ่า-ผู่เฒ่า ไม่สงสัยเลยค่ะที่เกิดเหตุการณ์สาวหนีตามหนุ่มมาลาเรีย เพราะพนักงานมาลาเรียพูดเพราะมีอัธยาศัยดีและเข้าถึงจิตใจประชาชน และถ้าไม่ได้เจ้าพนักงานมาลาเรียผู้ชำนาญการรักษาโรคนี้ ชาวบ้านเขตป่าคงตายกันอีกมาก ใช่ค่ะควิน น้ำเกลือ จำเป็นสำหรับคนไข้โรคนี้จริงๆ ขอบคุณนะคะที่ช่วยกันkmงานสาธารณสุข
สวัสดีค่ะท่านมหาเหรียญชัย ขอแสดงความนับถือด้วยใจจริงค่ะ หน่วยมาลาเรียมีบุคลากรเช่นนี้ทั่วประเทศ นอนตามป่าเขาลำเนาไพรปกป้องประชาชนจากโรคร้าย ผู้เขียนเคยเป็นมาลาเรียด้วยค่ะ ทรมานมากเวลาไข้ห่มผ้านับสิบผืนก็ไม่รู้สึกถึงความอบอุ่น หนาวสะท้านใจแทบขาด เชื้อมาลาเรียจะอยู่ในกระแสเลือดคนไข้มักหน้าซีดเหลืองอ่อนเพลียมาก ท่านมหาคะที่เพชรบูรณ์ ผกค.เชิญ จนท.มาลาเรียไปรักษาไข้ป่าหรือไม่ ที่ชลบุรีมีนะคะแต่เขาดูแลและนำกลับมาส่งอย่างปลอดภัยค่ะ ขอบคุณมากค่ะที่ร่วมแบ่งปันประสบการอันมีค่ามาก
สวัสดีค่ะคุณปริม เรื่องของคนในป่าดูจะขาดแคลน แต่ก็ไปด้วยกันจนได้ แต่เป็นภาพจำที่ชัดเจนจังเลยค่ะ