สิ่งเดียวที่แม่ต้องการ
"เมื่อไม่มีเรา เขาจะอยู่ได้อย่างไร " เป็นคำถามที่ครูเขียวใช้ถามตัวเองหลังจากที่ตั้งสติและยอมรับได้ว่า ลูกของเราเป็นคนพิการ หลังจากได้ตั้งคำถามกับตัวเองอย่างนี้ ครูเขียวไม่เคยมีสักวันที่จะหยุด ที่จะท้อต่อปัญหาและอุปสรรคอันมากมาย ทุกวันที่ทำงานสอนนักเรียนพิการในโรงเรียน ทุกวันที่ต้องดูแลลูกที่บ้าน ทุกช่องทางที่จะไขว่คว้าความรู้ โอกาสที่จะพัฒนาตนเองให้มีความรู้ความสามารถเฉพาะทางในเรื่องการจัดการสำหรับพัฒนาความสามารถของคนพิการ และไม่เคยหยุดที่จะทดลอง คิดค้น ปรับประยุกต์มาใช้ จาก พ.ศ.2543 ถึงปัจจุบัน ถ้านับเวลาในการเดินทางมันแสนนานและยาวไกล แต่ถ้าเราคิดว่าเราทำเพื่อ ดวงใจ ของเรา ทำเพื่อรักษาดวงใจของเรา ครูเขียวไม่เหนื่อย ไม่ท้อ แม้บางวันต้องสู้รบปรบมือมากับอะไรๆหลายๆอย่าง สายตาที่มองอย่างขบขัน เมื่อพาลูกไปไหนๆ สายตาที่มองอย่างสงสัย หรือมองอย่างสงสาร ไม่เคยทำให้ครูเขียวน้อยใจ บางครั้งลูกเราก็เปรียบเหมือนนักกีฬาว่ายน้ำเมื่อกระโดดลงน้ำไปเรายืนเฝ้ามองและให้กำลังใจ มองสุดสายตาเห็นปลายนิ้วมือเขากำลังจะแตะขอบสระ แต่เพียงกระพริบตา เขากลับมาอยู่ที่เดิมตอนกระโดด ทำอย่างไรเขาก็ไม่สามารถเกาะขอบสระได้สักที ครูเขียวเหนื่อย ครูเขียวกังวล แต่ไม่เคยคิดจะถอยเพราะยังไม่สามารถตอบคำถามที่ตั้งไว้กับตัวได้เลย ระยะเวลาอันยาวนานครูเขียวมีแม่ผู้ร่วมเดินทางไปหาคำตอบ ที่ครูเขียวถามไว้เพิ่มขึ้น
แม้ว่าวันนี้ครูเขียวได้คำตอบแล้ว เพราะลูกครูเขียวสามารถเรียนจบในระดับปริญญาตรีได้ แม้ว่าคะแนนจะไม่สวยหรู คณะจะไม่งดงาม สถาบันจะไม่โด่งดัง แต่การเรียนจบของเขา เป็นก้าวแรกที่บอกครูเขียวได้ว่า ต่อไปนี้แม้ไม่มีเราเขาจะอยู่ได้ด้วยตัวเขาเองตามศักยภาพ
ซึ่งในวันนี้คำตอบที่ครูเขียวใช้ระยะเวลาอันยาวนานในการหาคำตอบเป็นของขวัญวันแม่ที่ที่สุดเหนือสิ่งอื่นใด คือ การที่แม่จะได้ตายตาหลับ
ความเห็น (1)
เป็นกำลังใจให้คุณแม่ผู้เข้มแข็งนะคะ นอกจากจะน่าชื่นชมที่ช่วยให้ลูกดำเนินชีวิตได้ด้วยตัวเองแล้ว ยังต้องขอชื่นชมที่ช่วยสร้างพลังดีๆให้กับสังคมด้วยค่ะ ทั้งจากการกระทำและผลงานที่เห็นประจักษ์แล้ว