มรณานุสติ : ปฐมบท

พระพุทธเจ้าทรงตรัสถามพระอานนท์ว่า "อานนท์เธอระลึกถึงความตายวันละกี่ครั้งกี่หน" พระอานนท์ก็ทูลตอบว่า "วันละพันหน" พระพุทธเจ้าก็ทรงตรัสตอบว่า "อานนท์ยังประมาทอยู่"

ปีนี้เป็นปีที่ญาติผู้ใหญ่ ครูบาอาจารย์ เริ่มทะยอยล้มหายตายจากไปเรื่อย ๆ เมื่อคำนวณตามอายุแล้ว ธรรมชาติก็เป็นเช่นนี้

เทอมนี้ ผมตั้งใจจะสอน มรณานุสติ ให้ลูกศิษย์มากขึ้น แต่ก่อนวันสอนไม่กี่วัน ก็ฝันเห็นว่า ตัวเองตาย ในฝันนั้นดูเหมือนว่า พร้อมตายและสามารถยอมรับการตายนั้นได้ วันต่อมาฝันเห็นการตายที่เป็นปัญหาของคนอื่น ในฝันนั้นจิตตกและแย่มาก ๆ จึงทำให้ผมต้องกลับมาทบทวน การรับรู้และเรียนรู้ของลูกศิษย์ จะเหมือนฝันแรก หรือ ฝันร้าย

ผมตระหนักรู้เกี่ยวกับ "มรณานุสติ" ครั้งแรก ๆ นั้นตอนที่ไปร่วมงานพระราชทานเพลิงสรีระหลวงตาพวง จ.ยโสธร ที่ไปร่วมงานในครั้งนั้นเพราะพ่อตาให้ขับรถไปส่งท่านนั่นเองหนอ

ในช่วงเวลานั้น โดยส่วนตัวผมแล้วยังไม่มีองค์ความรู้ที่อยู่เบื้องหลังพิธีกรรม พิธีการรากเหง้าภูมิปัญญาเหล่านี้เลยหนอ ตั้งใจจะไปส่งท่านแล้วก็หาที่เย็น ๆ นั่งรอรับท่านจนกว่าท่านจะเสร็จพิธี ที่เป็นเช่นนั้นเพราะการถือดีไปว่า เมื่อศึกษาพระธรรมแ้ล้วอย่างอื่นก็ไม่ต้องพูดถึงอีกแล้วโดยเฉพาะพิธีการพิธีกรรมต่าง ๆ หนอ

ดูเหมือนว่า สิ่งศักดิ์สิทธิ์ท่านจะเมตตากรุณานำทางให้หนอ ด้วยความเป็นห่วงตากับยายว่า จะหาที่จอดรถไม่เจอจึงเดินไปบอกทางท่านถึงหน้าวัด และก็บังเอิญมองเห็นพระเครื่องก็เลยเดินดูไปเรื่อย ๆ จนเข้าวัดหนอ พ่อตาท่านว่า เมื่อเข้าวัดแล้วก็ไปวางผ้าไตรกราบนมัสการท่านก่อนดีไหม ?

เมื่อวางผ้าไตรเสร็จกราบนมัสการสรีระองค์หลวงตาแล้ว กำลังจะเดินทางออกนอกวัด ก็เห็นคลื่นมหาชนหลั่งไหลสวนทางเข้ามา อีกไม่นานก็มีประกาศว่า ฟ้าหญิงประธานในพิธีกำลังเสด็จหนอ เป็นอันว่า ออกไม่ได้แล้วต้องหาที่นั่งอยู่แถว ๆ นั้นหนอ

ผมคิดใคร่ครวญหาเหตุผลอยู่นานเหมือนกันว่า ทำไมพ่อแม่พี่น้องจึงมาร่วมงานนี้เป็นจำนวนมากจนมืดฟ้ามัวดินหนอ และก็คิดย้อนกลับมาที่ตัวเองว่า แดดก็ร้อน ฝุ่นก็เยอะ อนุโมทนาสาธุด้วยใจอยู่นอกงานก็น่าจะได้ เรามาทนร้อนอะไรอยู่ตรงนี้

ระหว่างที่ครุ่นคิดอยู่นั้น ก็มีไข่นกที่ำกำลังจะฟักเป็นตัว กำลังจะได้เกิดเป็นนกบินอิสระอยู่เหนือฟากฟ้าในอีกไม่กี่วัน ตกหล่นมาโดนเสื้อสีขาว ๆ ของคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าและก็กลิ้งมาตายที่ตรงหน้าผม ..ปิ๊งแว๊บ! ขึ้นมาเลยครับว่า ยังไม่เกิดก็ตายแล้วหนอ ... ที่สำคัญ เกิดทีหลังตายก่อนก็มีมากมาย...หนอ

ผมรู้แล้ว ผมมาทำไม ?

ในช่วงเวลาใกล้เคียงกันนั้น หลวงปู่จันทร์แรม อรหันต์แห่งบุรีรัมย์ท่านก็ได้มรณภาพลง บังเอิญผมได้มาสอนที่ศูนย์บุรีรัมย์ จึงมีบุญวาสนาได้ไปกราบองค์สรีระท่านในวันต่อมา

ในเวลาต่อมาจึงนำไปสู่การไปวัดป่าเขาน้อย เรียนรู้ปฐมบทความตายแห่งชีวิต

ทั้งหลายทั้งปวงที่กล่าวมาข้างต้นนั้นเป็นเพียงปฐมบทอันเป็นบาทฐานสำคัญในการรับรู้และเรียนรู้ "มรณานุสติ" ในขั้นต่อไปหนอ