4 ปี กับชีวิต การเรียนรู้ที่ศูนย์แพทยศาสตร์ศึกษา รพ มหาราช นครราชสีมา
ศูนย์แพทย์ ฯ คำๆนี้ไม่ใช่เพียงแค่แหล่งเรียนรู้ ไม่ใช่แค่สถาบัน ไม่ใช่เพียงแค่สถานที่ที่เพียงแค่ผลิต “นายแพทย์” ออกมาสู่สังคมชุมชนเท่านั้น แต่ที่นี่คือ “บ้าน” คือ “ครอบครัว” คือที่ที่นอกจากจะสอนให้ผมเป็นแพทย์แล้ว สั่งสอนให้ผมเป็นคน คนที่มีชีวิต มีจิตวิญญาณ แห่งความเป็นแพทย์และเป็นคนที่พร้อม ที่จะออกไปดูแลรับใช้ ประชาชนคน คนเจ็บไข้ได้ป่วย ด้วยหัวใจแห่วความเป็นมนุษย์
ในอดีตที่ผ่านมานั้น ตัวผม ยังสงสัยอยู่ ว่าพฤติกรรมที่แสดงออกรวมจนไปถึงความรู้สึกนึกคิดของผมนั้น มันใช่ 'คน' จริงๆหรือเปล่า ทำไมมันช่างแปลกประหลาดพิสดารจนดูเหมือนจะหลุดออกไปอยู่นอกโลก เป็นนักศึกษาแพทย์ที่ใช้ชีวิตไปวันๆไม่สนใจโลก ไม่สนใจสังคม ไม่สนใจแม้นกระทั่งการศึกษาเล่าเรียน แล้วคนแบบนี้นะเหรอ ที่จะต้องออกไปเป็น 'นายแพทย์' ถ้าเป็นแบบนั้นจริงมันคงเป็นเรื่องที่โหดร้าย และเป็นอันตรายอย่างใหญ่หลวงต่อคนไข้คนไหนก็ตามที่อาจจะได้พบกับหมอเยี่ยง นี้
แต่แล้ว ด้วยความรักและเมตตาของคณาจารย์ รพ มหาราชนครราชสีมา เพื่อนแพทย์ พี่แพทย์ ได้ให้โอกาสแค่ผม ได้มองผมเป็นคน ต่างก็พยายามเคี่ยวเข็ญ ค่อยๆอบรมกล่อมเกลา ไปในบรรยากาศของบ้านและครอบครัว จนในที่สุดผมก็สามารถจบออกไปเป็นแพทย์ได้อย่างมั่นใจ ที่จะไปดูแลรับใช้ ชุมชน ได้อย่างเต็มความสามารถของแพทย์คนนึงด้วยหัวใจความเป็นมนุษย์
คำสอนของอาจารย์ผมจดจำเอาไว้เสมอ มีคำพูดประโยคหนึ่งที่ผมไม่เคยลืมเลือน นั่นคือ
“การ เป็นแพทย์มิได้อยู่ที่เรียนเก่งหรือไม่เก่ง การเรียน เรียนทันกันได้ ช้าเร็วหน่อยซักวันก็ต้องทันกัน แต่ความรับผิดชอบต้องปลูกฝังและซึมซับเอาไว้ หากไม่มีความรับผิดชอบ ต่อให้เรียนเก่งแค่ไหน ก็จะไม่ใช่แพทย์ที่ดีอย่างแน่นอน”
