“อ้าว!แล้วทำไมท่านต้องเอาหูของท่านไปรองรับรองเท้าของเขาด้วยล่ะ?” หลวงปู่กล่าวและยิ้มอย่างเมตตา

สถานีความคิด :

ความสงบในความวุ่นวาย

แม้ว่าความสุขและความทุกข์จะเป็นของคู่กัน เหมือนขาวกับดำ สูงกับต่ำ ร้อนกับเย็น และเป็นสัจธรรมที่ดำรงอยู่ตลอดกาล แต่ก็ดูเหมือนว่าสิ่งที่มนุษย์เราปรารถนาอยากจะมีมากที่สุดก็คือ “ความสุข” นั่นเอง และเกลียดกลัวต่อ “ความทุกข์” ทุกระดับ ไม่ว่าจะเป็นทุกข์มากหรือทุกข์เพียงเล็กน้อยก็ตาม และพยายามทุกวิถีทางที่จะไม่ให้เกิดขึ้น แต่ถึงกระนั้นความทุกข์ ความเร่าร้อน ไม่สบายกาย ไม่สบายใจก็มักจะมาเยี่ยมเยือนเราอยู่แทบจะทุกขณะจิต

ถ้าหากพิจารณาโดยแยบคายแล้ว เราก็จะพบว่า ทั้งความสุขหรือความทุกข์ ล้วนมีสาเหตุมาจาก “การคิด” ของเราเองทั้งสิ้น

หากเราคิดดี คิดในเชิงบวก มีความเมตตาปรารถนาดีต่อผู้อื่นอยู่เสมอ ความสุขหรือความสงบเย็นก็จะเกิดขึ้น แต่ถ้าหากเราคิดไม่ดี คิดในแง่ลบ มีความโกรธ ความเกลียด ความโลภ และความลุ่มหลงตลอดเวลา ความทุกข์และความวุ่นวายใจก็จะเกิดขึ้น ทำให้ชีวิตมีแต่ความเดือดร้อน สับสน และวุ่นวายอยู่ตลอดเวลา

ความสุขหรือความทุกข์จึงล้วนขึ้นอยู่ที่ตัวเรานี่เอง

หากเรารู้จักการคิด คิดให้ดี และคิดให้เป็นแล้ว ชีวิตของเราก็จะมีความสุข ปลอดโปร่ง เบาสบาย เย็นกายเย็นใจมากยิ่งขึ้น ตลอดจนสามารถค้นพบความงามในความสกปรก และค้นพบความสงบเย็นได้แม้กระทั่งในความสับสนวุ่นวายที่กำลังเกิดขึ้น ดังเรื่องเล่าต่อไปนี้.......

คราวหนึ่ง คฤหบดีใจบุญชาวกรุงเทพฯ คนหนึ่ง มีความเคารพศรัทธาอย่างมากต่อ หลวงปู่สิม พุทฺธาจาโร แห่งวัดถ้ำผาปล่อง อ.เชียงดาว จ.เชียงใหม่ ได้นิมนต์หลวงปู่และพระสงฆ์จากวัดแห่งนี้มาทำบุญขึ้นบ้านใหม่ที่กรุงเทพฯ และให้หลวงปู่และคณะสงฆ์พักค้างคืนอยู่ที่บ้านใหม่หลังดังกล่าวเพื่อความเป็นศิริมงคล

คืนวันนั้น หลวงปู่จำวัดหลับอย่างสบาย ในขณะที่พระติดตามรูปหนึ่ง รู้สึกกระสับกระส่ายและนอนไม่หลับ เนื่องจากนอกห้องมีญาติโยมหลายคนพากันเดินไปมาเสียงดัง จึงทำให้พระรูปดังกล่าวนอนไม่หลับ ประมาณ 6 ทุ่ม หลวงปู่ตื่นขึ้น และเห็นอาการของพระรูปนั้น

“ท่านเป็นอะไร? นอนไม่หลับหรือ?” หลวงปู่ถามด้วยความสงสัย

“ผมนอนไม่หลับครับ หลวงปู่! เพราะโยมใส่รองเท้าเดินไปมาเสียงดังมาก ทำให้ผมไม่มีสมาธิและนอนไม่หลับ” พระรูปนั้นบอก

“อ้าว!แล้วทำไมท่านต้องเอาหูของท่านไปรองรับรองเท้าของเขาด้วยล่ะ?” หลวงปู่กล่าวและยิ้มอย่างเมตตา

ใช่แล้ว! ปัจจุบันเราต่างก็มัวแต่จ้องมองคนอื่นและเอาหูไปไว้ใต้รองเท้าของคนอื่นตลอดเวลา จึงทำให้เราไม่อาจจะค้นพบความสุขและความสงบในชีวิตได้เสียที

สวดมนต์ไตปุยจิ่ว (เสียงเณรน้อย)

เขียนใน GotoKnow โดย อักขณิช
ใน ชาวบ้านอารมณ์ดี

คำสำคัญ (Tags): #สถานีความคิด#หลวงปู่สิม พุทธาจาโร

หมายเลขบันทึก: 492717เขียนเมื่อ 28 มิถุนายน 2012 09:01 น. ()แก้ไขเมื่อ 2 กรกฎาคม 2012 17:16 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน