ผู้ชายหลายอาชีพ. - รับ : ส่งทหารนย.อเมริกัน..

โตนี่ - ฟาง. GotoKnow.

* ผมเห็นทหารต่างชาติที่มาฝึกร่วมกับทหารนย.ไทย  ออกเที่ยวโดยต้องเดินทางเองเสมอๆ มารู้ความจริงตอนที่มีส่วนเข้าไปเป็นล่ามในการฝึก. สาเหตุเพราะไม่มีจนท.อำนวยความสะดวกให้พวกเขานั่นเอง ! คนเราแม้จะไปไหนมาไหนก็ต้องเสียเงินเองอยู่แล้ว  แต่ถ้าเสียเงินแล้วได้รับความสะดวกล่ะก็..ยังไงๆก็ไม่มีใครบ่นหรอกครับ ผมพูดเช่นนี้เพราะผมเคยจัดรถมารับและส่งทหารนย.อม.ที่มาร่วมฝึกด้วยบ่อยๆ..บ่อยจนเจ้านายบางคนเกลียดผมเสียด้วยซ้ำ..เกลียดผมก็ไม่เป็นไร ? แต่ไม่ควรส่งคนมายึดอาชีพสุจริตของผม..

 

๕. รับ - ส่งทหารนย.อม. Transportation.

คติของบรรดาคนในแวดวงทหารที่ว่า..พี่รักน้อง ไม่ฟ้องนาย ไม่ขายเพื่อน.หรือเจ้านายมักจะรักลูกน้องเสมอ ความจริงอาจจะพอมีบ้าง แต่โดยรวมแล้วมีการแบ่งกันยิ่งกว่าบางสถาบันเสียอีก พอจบมาใหม่ๆมันก็เรียกพี่อย่างโน้น พี่อย่างนี้ !ไม่กี่ปีผ่านไปไอ้น้องเวรกระโดดข้ามหัวพี่ขึ้นไปเป็นรองบ้าง เป็นผู้พันบ้าง ปล่อยให้พี่กระพริบตาปริบๆอยู่ในหน่วยเดียวกัน. ยิ่งใหญ่ขึ้นยิ่งวิ่งกันขวาขวิด..โดยเฉพาะในฤดูกาลโยกย้าย. บางคนถูกวางตัวเป็นผบ.หน่วยแล้ว เพียงแต่รอหน่วยเหนือลงคำสั่งและประกาศอย่างเป็นทางการเท่านั้น !

 

ผบ.นย.กล่าวต้อนรับนรจ.นย.  - รุ่นล่าสุด.

ดูสิพอถึงเวลาจริงๆ..โผพลิกว่ะ !บางคนอับอายพอถึงเวลาได้ดำรงตำแหน่งผู้บัญชาการตัวจริง..แต่ท่านกลับทพูดอย่างไม่อายว่า.. ถ้าถามว่าผมดีใจไหม ? ที่ได้เป็นผู้บัญชาการ ผมไม่ดีใจหรอกครับ..เพราะผมควรจะเป็นตั้งแต่ปีที่ผ่านมาแล้ว. พลเรือโทท่านหนึ่งกล่าวอย่างอารมณ์บ่อจอยที่งานเลี้ยง  ซึ่งผู้เขียนได้รับเชิญไปร่วมงานด้วย ฟังแล้วจึงรู้ว่า..เหนือฟ้าก็ยังมีเส้น..ความจริงก็ต้องเป็นความจริงเสมอ ฟังจบแล้วแอบดีใจที่ตัวเองไม่มีโอกาสได้เป็นถึงผบ.หน่วยใดใด ? จะได้ไม่ต้องเฉา..ผมเองครับที่ทำงานนี้มาเป็นเจ้าแรก..

เจ้านายต้องไปกับรถตู้.   -  โตนี่ฟางกับผบ.ร้อย.  - ลูกน้องก็..สองแถว.

ผมจัดรถสองแถวมารับทหารนย.อม.จากกองร้อยไปเที่ยวในวันหยุดในค่ายแสมสารเดิม.ไปส่งไว้ที่พัทยาใต้ในเย็นวันศุกร์  แล้วไปรับกลับในเย็นวันอาทิตย์ ส่วนใหญ่ก็ใช้รถของข้าราช การนั่นแหละครับ อย่างน้อยก็เป็นการกระจายรายได้ไปในตัว จริงไหมล่ะครับ ? แรกๆก็ดีครับ.  ต่อมานอกจากจะต้องมารบกับเจ้านายบางคนแล้ว ผมยังต้องไปรบกับพวกรถสอง  แถวเจ้าถิ่นอีกด้วย  สมัยนั้นราคาน้ำมันยังถูกอยู่ครับ ผมเก็บค่าโดยสารคนละ ๓๐ บาทด้วยการขายตั๋ว ถ้าซื้อแบบไป - กลับขาย ๕๐ บาทครับ.

 

ส่งแล้วก็มาร่วมดื่มกับผู้โดยสารและจนท.  - ร้านเหล้าที่พัทยา. ปี ๒๕๓๕

ต่อมามีบรรดาเจ้าของโรงแรมหลายแห่ง  มาชวนผมให้พา ทหารนย.อม.เหล่านั้นไปพักที่รร.ของเขาโดยเขาจะให้ค่าน้ำ  เออ..ผมลองทำดูแล้วก็มีรายได้เพิ่มมาอีก หลายสตางค์ครับ. พอถูกทางรร.เอาเปรียบ  ผมจึงเลิกทำปล่อยให้บรรดานย.อม.ไปหาที่พักกันเองเวลาที่เขาได้รับการปล่อยเที่ยว  Liberty. นอกจากนั้นผมยังเปิดทำการล้างรูป , ขายฟิล์ม , ขายถ่านไฟฉาย , เสื้อผ้าและอื่นๆ ตามที่ลูกค้าต้องการ  ผมเคยไปรับ ข้าวมันไก่   ข้าวหมูแดง หมูกรอบ.  มาขายบนกองร้อยเลยครับ..ขายดีสิครับ..

 

เสื้อผ้าทันสมัยก็มีให้เลือก.  - ราคาถูกกว่าที่พัทยามาก.

อาหารไทยที่ผมนำมานั้น..เป็นประเภทข้าวห่อครับ..เพราะทหารนย.อม.นั้น  เขาก็เบื่ออาหารกล่องของเขาที่เรียกว่า MRE. = Meal Ready to eat. แต่ทหารไทยชอบครับ. บางครั้งก็เอากำไรบ้าง  ฟรีบ้าง ผมยังพาลูกค้าไปเลี้ยงบ้างตามโอกาส  สาเหตุนี้เองพอจบการฝึกครั้งใด ? ผมมักจะไม่ค่อยเหลือเงินครับเหลือแต่ประสบการณ์ และรอยยิ้ม แถมยังเหลือเพื่อนอยู่บ้าง ตอนผมไปศึกษาและดูงานที่สหรัฐอเมริกาครั้งที่สามนั้น  ผมแวะไปพบกับนย.อม.ที่เคยให้ที่อยู่ไว้..ดีครับ..เขาพาผมไปเที่ยวที่แอล - เอ  LA. = Los Angeles.

 

ทางโรงแรมยินดีต้อนรับเสมอ.  - ขอให้พามาเถอะพี่โตนี่.

ไหนๆผมก็เขียนมาขนาดนี้แล้ว  ผมจึงอยากให้ท่านผู้อ่านได้ทราบว่า..การมาทำธุรกิจแฝงช่วงที่มาเป็นล่ามของผมนั้น  มีอุปสรรคมากมายอย่างไรบ้าง ? ผมถูกนายระดับผบ.พันส่งลูกน้องมายึดกิจการรถรับ-ส่ง และการซัก-รีดไปเพื่อทำเอง  ขณะเขียนเรื่องนี้พี่แกใหญ่ที่สุด. ชื่อพอพาน - นามสกุลพอสำเภา..ลองเดากันเอาเองบ้างน๊ะ. แน่นอนสิครับ  ต่อมาพี่แกไม่สามารถทำได้จึงยอมคืนทุกอย่างมาให้ผม  แต่มีข้อเรียกร้องว่าต้องการค่าหัวคิวบ้าง..เพื่อนำเงินมาเข้าหน่วย..ท่านพูดเช่นนั้น..

 

สีผิวมิได้แบ่งความเป็นเพื่อน.  - วางแผนไปลุยพัทยาในวันศุกร์นี้.

ถ้าให้ผมพูดบ้างก็อยากถามว่าเงินจำนวนนั้น.. เข้าหน่วยหรือเข้ากระเป๋า ? เพราะจริงๆแล้วผมทราบว่าท่านเองก็ทำธุรกิจอยู่กับทหารอเมริกันเหมือนกันมิใช่หรือ ? เขาว่านักธุรกิจที่ดีนั้นควรทำธุรกิจแบบเอื้อกันมิใช่หรือ..ผู้การ ? แล้วท่านล่ะเป็นนักธุรกิจแบบไหน ? ที่จ้องแต่จะยึดกิจการของผู้ใต้บังคับบัญชา. อันนี้คืออุปสรรคของผมจากข้าราชการครับ. ที่จริงมาพูดกับผมทีแรกก็คงไม่ต้องมาบาดหมางใจกันเปล่าๆ  ผมเองเข้าใจในธุรกิจดีครับและยินดีปฎิบัติตามเสมอ..ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรง..

 

สองแถวเจ้าถิ่น ไม่มีนักเลงคุม.  - เพราะคนขับเป็นนักเลงอยู่แล้ว.

ผมเกลียดการมาใช้อำนาจบาตรใหญ่มาก. เข้าใจไหม ?   ส่วนอุปสรรคจากพลเรือนก็คล้ายๆกันคือ  ผมถูกบรรดาคนขับรถสองแถวที่พัทยาล้อมกรอบ  โดยกล่าวหาว่ามาแย่งผู้โดยสารของเขา.แม้ผมได้อธิบายให้พวกเขาฟังว่า..ผมขายตั๋วมา..ถ้าอยากได้คนโดยสารก็เอาไปเลยเพราะเขาคงไม่จ่ายเป็นเงินสดหรอกครับ  นอกจากให้ตั๋ว  จะเอาหรือไม่ ? คิดเอาเอง. ต่อมาจึงทำให้คิวรถพัทยามีส่วนร่วมด้วยทุกครั้งที่ทหารนย.อม. มาฝึก. ผมว่าคนเรานั้น  ถ้ามีความคิดที่จะทำแต่ในสิ่งที่ดีดีล่ะก็..เออสมองมันก็จะแล่นไปเองนั่นแหละ !

โตนี่ - ฟางพาทัวร์กรุงเทพฯ - ล่องเจ้าพระยา. ปี ๒๕๓๔

ท่านว่าจริงไหมครับ ? มีหลายคนที่มักจะบอกว่า ไม่มีงานทำบ้าง ไม่มีอะไรจะทำบ้าง    ผมว่าแท้จริงแล้วไม่คิดที่จะทำเองต่างหาก.จนแล้วยังขี้เกียจอีกหรือ ? ช่วงที่ผมยุ่งอยู่กับทหารนย.อม.ที่มาฝึกร่วม.และทหารนย.ไทย   ที่จ้องจะเล่นงานผม. ดูสิครับผมยังมีเวลาคิดที่จะเอาเงินจากทหารนย.อม.เลยครับ สำเร็จเสียด้วยสิครับ.รองผบ.ร้อยคนเก่าของผมท่าน บอกเสมอว่า   อะไรก็ได้ทำไปเถอะถ้าเป็นงานบริสุทธิ์.ท่านเสียชีวิตก่อนวัยอันควร.   คนดีมักจะอยู่ไม่นานแต่ผู้เขียน..ยังต้องอยู่ต่ออีกหน่อย..

 

มาพัทยาควรมาเที่ยวชมสถานที่แห่งนี้.

ขอให้ผู้โดยสารที่เข้ามาอ่านจงมีความสุขปลอดภัยจากนักเลงเจ้าถิ่นและควรระวังลูกหลงจากนักเรียนนักเลงด้วย  ช่วงนี้เขาจัดการไปหลายชีวิตแล้ว.

สวัสดีครับ.

โตนี่ - ฟาง.

๒๘ มิ.ย.๕๕