เขกกะบาลตนเอง

ชีวิตนี้

มีใครสอนให้เราขี้เกียจ

มีใครสอนให้เราร้องไห้

มีใครสอนให้เราโกรธ

มีใครสอนให้เราเป็นคนไม่รับผิดชอบ

มีใครสอนให้เราเป็นคนเห็นแก่ตัว
คำตอบคือ ไม่มี

แล้วทำไม

พฤติกรรมที่แสดงออก ถึงเป็นการสั่งสมสิ่งเหล่านี้อยู่ทุกขณะ

พ่อแม่ไม่เคยนำพา ครูบาอาจารย์ไม่เคยสอนให้ตามใจ "กิเลส"

แล้วทำไมถึง "โง่" ให้มันจูงจมูกอยู่ได้

คนอื่นเขาไม่มีโอกาสแต่นี่อะไรมีมากกว่าใครเขา
จะเอายังไงอีก

จะบ้าเหรอ

เกิดมาชีวิตหนึ่ง มีสิ่งงดงามเข้าในชีวิตมิได้ขาด

แต่การรักษาโอกาสทำได้น้อยมาก

สิ่งที่ดำเนินอยู่ใจมีแต่วิ่งแร่เรียกร้องแต่ไม่เคยลงมือ

เฮ้ย

ไม่มีการงานใดสำเร็จได้ด้วยการท่องบ่น

ไม่มีสิ่งใดสำเร็จได้ด้วยการมัวมองแต่ผู้อื่นหากจะล้ม

ก็ต้องล้มด้วยการเดินทางของตนเอง

หากจะพลาดก็ต้องดีใจที่เป็นเครื่องหมายว่า"ได้ออกเดินทางแล้วมิใช่รึ"

"จะกลัวอะไรกับความผิดพลาดเพราะนี่คือเพื่อนแท้มิใช่รึ"

คือเพื่อนที่ต้องทำความรู้จักให้มากเมื่อรู้จักดีแล้วจะรักและขอบคุณเขา

เพราะมีเขาเราจึงมีปัญญาและได้เรียนรู้

การรู้จักตนเองเป็นเรื่องยิ่งใหญ่ต้องใส่ใจมากๆ

อยากเห็นบ้านสะอาด

อยากทำความสะอาดบ้านแต่ไม่มองบ้าน

ไม่ยอมจับไม้กวาดแล้วบ้านมันจะสะอาดได้ยังไง

มัวแต่ไปมองบ้านคนอื่นสมบัติของคนอื่น แล้วจะเห็นของจริงได้ไง

แม้การเบิ่งตาดู มันจะเจ็บ แต่มันก็จริง

และก็เป็นหนทางที่จะจบ

อดทนเด้อสู้ต่อไป

 "อย่าแคร์คำคน อย่าสนใจใคร อย่าเปลี่ยนแนว คนแน่แน่วเท่านั้นผู้ชนะ"