สายใยรัก
วันนี้แล้วซินะ วันสุดท้ายของปองขวัญ ดูเหมือนเธอจะมีความรู้สึกสบายใจอย่างมาก ตื่นเช้ามาเธอยังคงไปยืนสงบนิ่งที่ดาดฟ้าหลังคาสีอิฐแดง ทุกนาทีสำหรับเธอตอนนี้ดูเหมือนจะเนิ่นนาน พร้อมกับลมหายใจที่แผ่วเบาหน้าอกพองขึ้นยุบลงอย่างช้าๆ ราวกับว่าเธอจะเก็บอากาศทั้งโลกไว้ในปอดของเธอไม่อยากแบ่งใคร เธอยิ้มกับตัวเองอย่างเป็นสุขปล่อยจิตใจล่องลอยไปกับสายลมเบาๆนั่น ลมเบาๆนั้นโอบร่างเธอไว้อย่างเป็นสุข เสียงร้องเพลงไพเราะของนกกระจิบน้อยคอยกล่อมเธอให้หลับไหลลงไปในห้วงจิตใจ แขนที่อ้ากว้างโอบกอดและล้อเล่นกับสายลม ขาของเธอค่อยๆก้าวออกไปทีละนิดจนจะถึงขอบดาดฟ้า ทันใดนั้นเธอก็ตื่นจากภวังค์ ฝนเม็ดเล็กหยดแหมะลงบนใบหน้าของเธอ
"โอ...." ปองขวัญอุทานด้วยความเสียดาย
เธอจึงเลือกเดินกลับไปที่ห้องพักและเตรียมตัวทำภาระกิจสุดท้ายของวันนี้ให้สำเร็จ เธอเตรียมตัวไปสอบเลื่อนชั้นแต่เช้าด้วยความเรียบร้อย และดูดีกว่าทุกวัน จนเพื่อนๆ อดแปลกใจไม่ได้ว่าอะไรเกิดขึ้นกับเธอ( 5555วันนี้กูมีความสุขโว้ยเพื่อน..) เธออดยิ้มอยู่ในใจ
เสียงกริ่งดังเตือนว่าได้เวลาแล้วนะที่จะเข้าห้องสอบ เพื่อนๆต่างแยกวงเพื่อขึ้นห้องสอบ แต่ปองขวัญเลือกที่จะนั่งอยู่ในซุ้มอ่านหนังสืออีกสักนิด เธอหยิบหนังสือเล่มโปรดออกมาอ่าน
"พ่อคะ ปู่คะ วันนี้แล้วนะคะ..ที่ลูกจะไปหา ลูกคิดถึงพ่อคะ..พ่อกับปู่รอรับหนูด้วยนะ หนูขอกำลังใจจากพ่อด้วยที่หนูจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุดในวันนี้" แล้วเธอก็ก้มอ่านหนังสือเล่มนั้นด้วยใจเป็นสุข เวลาผ่านไปชั่ว 2 อึดใจ เธอก็รีบเดินเข้าห้องสอบ...ด้วยความสุข
การทำข้อสอบในคราวนี้มันผ่านด้วยความง่ายดายสำหรับปองขวัญ แล้วเธอก็เต้นออกจากห้องสอบด้วยความลิงโลดใจ ในมือของเธอยังมีหนังสือเล่มโปรดเล่มนั้น "ฉันอยากตะโกนบอกฟ้าจังเลยว่าฉันมีความสุขที่สุดในโลกเลยยยย..."
ก้าวแต่ละก้าวของเธอดูเยิ่นเย้อ สายตาของเธอมุ่งไปยังที่ดาดฟ้าตรงนั้นห้วงคิดคำนึงเธอล่องลอยไปยังสวรรค์ แล้วก้าวสุดท้ายของเธอก็มาหยุดตรงนั้นพอดี สายลมพัดมาโอบอุ้มเธอไว้ ใช่มันกำลังมาหยอกล้อกับเธอให้เธอมีความสุข แขนที่อ้ากว้างเปิดรับลมเย็นให้มาโอบกอด มือน้อยๆของเธอยังคงถือหนังสือเล่มนั้น "ใช่ฉันจะเอามันไปอ่านเล่นกับคุณปู่ คุณพ่อ..ท่านรอฉันอยู่.." เธอยิ้มเล็กๆที่มุมปากด้วยใจที่โบยบิน ร่างของเธอโงนเงนเพราะสายลมพัดอย่างแรง "ลม..เธอจะฉุดฉันลงไป หรือเธอจะผลักฉันออกไป..ฮือ.." ลมเริ่มพัดแรงขึ้นทุกขณะลมหายใจของเธอ พร้อมกับเม็ดฝนเล็กที่เริ่มโปรยปราย..
"อา....พ่อจ๊า ปู่จ๋า รอหนูนะ หนู่จะไปหาเดี๋ยวนี้ละ.."
"แม่จ๋า หนู๋คงไม่ได้อยู่แทนคุณแม่แล้ว...หนูรักแม่นะ หนูฝากน้องด้วย.."
"ไม่ ไม่ ไม่..อย่าาาาา นะ !!!! " เสียงหนึ่งดังแว่วมาในก้องหู"อย่านะ แม่เธอจะอยู่กับใคร เธอต้องดูแลแม่นะ แล้วน้องสาวที่เธอรักละ จะอยู่กับใคร..อย่านะ" เสียงนี้ดังก้องอยู่ในหูเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่...............
ลมที่เริ่มพัดแรงพร้อมกับสายฝนโปรยปราย มีเสียงกรีดร้อง...น้ำตาสีแดงไหลอาบดิน...ร่างน้อยๆไปอยู่ไหน ใช่...อยู่บนฟากฟ้าไกล..อยู่ออกไปไกล..พร้อมกับเสียงเพลงที่ร่ำร้องด้วยความเจ็บปวด........................
"ไม่..." เสียงตะโกนดังคับหอพักที่เธออยู่..
เหงื่อเม็ดโตๆ ผุดออกมาเหมือนยางตาย..หัวใจหล่นลงถึงตาตุ่มลึกหวัมลงไปในช่องท้อง หายใจแทบไม่เป็นจังหวะ เสียงหอบหายใจยาว ปองขวัญเอามือน้อยๆ ลูบอกตัวเองแล้วกดมันแน่นๆ กำหัวใจไว้เหมือนว่ามันจะหาย
"โอ...ฝันหรือนี่.."
แล้วเธอรีบลุกคุกเข่า กำมือไว้แนบอก "โอพระบิดาบนสวรรค์ ลูกจะมีชีวิตอยู่ต่อไป ลูกจะมีชีวิตอยู่เพื่อแม่ที่รักลูก ลูกจะอยู่เพื่อน้องที่ลูกรัก.." "พระบิดาลูกจะไม่ตาย ลูกจะอยู่ที่นี่เพื่อคนที่ลูกรัก ลูกจะไม่ไปไหนอีกแล้ว" น้ำตาแห่งปิติไหลอาบแก้มน้อยๆ สายลมเบาๆพัดมาทักทายกับเธอด้วยความอบอุ่นและยินดี
...ใช่แล้วชีวิตใหม่...เราทุกคนสามารถเลือกได้..ไม่มีใครจะกำหนดชีวิตของเราได้นอกจากตัวเราเอง...โลกใบนี้มันน่าอยู่มากกว่าที่เราคิด และพระบิดาบนสวรรค์ก็ทรงรักเรามากกว่าที่เราคิด พระองค์ทรงอยู่ใกล้เรามากกว่าที่เราคิด...ฉันรักตัวเอง ฉันรักพระบิดาบนสวรรค์ ฉันรักครอบครัวบนโลกนี้ของฉัน...
ความเห็น (6)
อย่าให้เป็นเช่นนั้นเลย ให้กำลังใจปองขวัญค่ะ
ความรักมีความงดงามเสมอ...รักที่จะคิดถึงและอยู่เพื่อผู้อื่น โดยเฉพาะพ่อและแม่...และแรงบันดาลใจ....คนเราท้อถอยได้...แต่อย่าทำลายตัวเอง....เราทำลายตัวเองไม่พอ...เรายังทำลายอยู่อื่น...ขอบคุณเรื่องสั้น ที่มีแง่งามของความรักครับ
ขอบคุณมากๆ นะคะพี่ปริม และคุณทิมดาบ วันหน้าจะหาเรื่องมาโม้ให้ฟังใหม่นะคะ
เมื่อสติคืนกลับมา..ปัญญาและสำนึกดีๆย่อมนำพาชีวิตไปสู่ความถูกต้องนะคะ..
สวัสดีปีใหม่นะครับ คุณรสสุคนธ์ ครับ