จากหัวใจ...หนุ่มเชียร์ R2R….

น้องหมออนามัยท่านหนึ่ง...อยากทำ R2R ....ที่ตนเองสนใจ...และตามสภาพปัญหาของพื้นที่

ให้ผมลงมาที่พื้นที่ช่วยแนะนำในการเก็บข้อมูลเชิงคุณภาพ... สู่เชิงปฏิบัติการด้วย...

ผมพอมีความรู้นิดหน่อย...จากครูและอาจารย์ที่สั่งสอนผมมา...จากบันทึกนี้...

จุดเริ่มต้น...ตนเอง...ครอบครัว...ครู...คนและสิ่งที่ผมรัก.... 

และพอมีประสบการณ์บ้าง....และอยากให้ความรู้เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยให้

 

 

ในฐานะ...หนุ่มเชียร์ R2R…ตำแหน่งที่แต่งตั้งขึ้นเอง...และขออนุญาตจากท่านอาจารย์กะปุ๋มที่เคารพนับถือ

หนุ่มเชียร์ R2R...ที่ไม่รับการประชุมเป็น Fa R2R…ไม่ได้รับเงินทองอะไรเลย

สิ่งที่ได้ คือ การเรียนรู้และแบ่งปัน...และหัวใจแห่งการให้ที่แท้จริง

 

 

ผมขับรถมาไกลมาก...หมู่บ้านที่ผมจะไป...เป็นหมู่บ้านชายแดนของอำเภอผม....

ผมขับรถมาเรื่อยๆ ...ท้องฟ้ากว้างขยายใหญ่....มีเพียงถนนที่แบ่งแผ่นดินของออกจากทางรถของผม

เห็นคุณป้าสองท่านกำลังเดินรอ...ผมหยุดรถ...ไขกระจกถามบอกว่า...จะไปทางเดียวกัน

ผมบอกว่า...ให้ป้าขึ้นรถเลย...แต่ป้าขอนั่งกะบะหลัง...เพราะกลัวเมารถ

เมื่อถึงจุดหมายของป้าๆ ...ท่านสวัสดีไหว้ผมใหญ่...อวยพรให้ผม...เพราะรอรถมานาน

 

 

ผมขับรถต่อมาสักพัก...ถึงเป้าหมาย...เจอน้องแล้ว...ซึ่งเราคุยแนวคิดก่อนมาแล้ว

และเราก็เริ่มลงมือเก็บข้อมูล...ชวนพูดชวนคุย....กับหลากหลายกลุ่มคน...

ที่เกี่ยวข้องกับแรงงานเหล็กปิ้งปลา....ผมก็ได้เรียนรู้และเพิ่งเคยเห็นเหมือนกัน

 

 

การทำงานของน้องและผม...มีทั้งราบรื่นและไม่ราบรื่น…

นั้นแหละคือความเป็นจริง...ในการเรียนรู้....ปฏิบัติ....เพื่อให้เกิดปัญญา

แต่ผมหวังว่า...น้องคงได้เมล็ดพันธุ์ R2R จากผมแล้ว

เหมือนผมได้โอกาส.... ผมได้กินผลไม้ต้องห้ามไปซะแล้ว

 

 

R2R…ผมบอกใครๆ เสมอว่า...

R2R ไม่ใช่ให้เราเพียง...การมีงานวิจัยเพื่อผ่านการประเมิน....การได้ตีพิมพ์บทความ...การได้โล่...รางวัล...การยกย่อง และคำชมเชย

แต่ R2R ต้องให้...ช่วยเหลือ...และแบ่งปันให้กับผู้คนที่เราทำงานด้วยเสมอ

รางวัลเป็นเพียงสิ่งลวงตา...อยู่กับเราไม่นาน...เราและใครๆ ก็พร้อมที่จะลืมเลือนในไม่ช้า

แต่หัวใจที่แบ่งปัน และภาพอันงดงามของ R2R…จะติดตัวของเราไป....จนวันตาย....