หมออนามัย เรื่องจริง..ในความทรงจำ 3

หมออนามัย เรื่องจริง..ในความทรงจำ 3

นายอานนท์ ภาคมาลี นักวิชาการสาธารณสุข ชำนาญการ

 

            

         

  เรื่องจริง..ในความทรงจำ เมื่อวันที่ 2 เดือนพฤษภาคม 2549 มีนักท่องเที่ยวหลายกลุ่มหลายทัวร์เข้ามาท่องแหล่งธรรมชาติต่างๆรวมทั้งน้ำตก เพราะเป็นช่วงฤดูฝน มีทั้งกล้วยไม่ป่า เห็ดต่างๆขึ้นตามธรรมชาติ ทำให้ธรรมชาติสดใส น้ำตกโกรดอีดก อยู่ในพื้นที่ตำบลชอม เข้ามาทางบ้านบึงไม้ บ้านบึงทองหลาง หรือทางบ้านโป่งก้อนเส้า ถ้ายื่นดูที่บริเวณริมสระน้ำบ้านโป่งก้อนเส้าจะเห็นน้ำตกที่ตกลงมาจากเขาเป็นสายยาวตัดกับสายหมอกและแสงแดด น้ำตกโกรกอีดกแห่งนี้ต้องเอารถไปจอดไว้บริเวณลานจอด ที่องค์การบริหารส่วนตำบลชะอมและเจ้าหน้าที่ป่าไม้        จัดไว้ให้ บางคณะมาทั้งครอบครัวมาเล่นน้ำที่ใสสะอาดอยู่ใกล้ลานจอดรถ บางคณะมานอนพักค้างตั้งแคมป์นอน เพราะจะต้องเดินเข้าไปในตัวน้ำตกประมาณ6 กิโลเมตร และต้องจ้างพรานนำทางถ้าไม่จ้างอาจหลงทางได้เนื่องจากการเดินทางเท้าค่อนข้างลำบากมีการลื่นหกล้มและผ่านข้ามลำธารน้ำหลายแห่ง มีป้ายลูกศรชี้บอกเส้นทางเดินอยู่ข้างทาง ใครๆที่มาหลายคนอาจทะลึ่งมือบอนจับป้ายหันไปเส้นทางอื่นใครๆมาก็หมุนป้ายลูกศรเล่น น้ำตกโกรกอีดกเป็นน้ำตกที่สวยงามมากสมกับที่เดินทางเท้าเหนื่อยเป็นน้ำตกที่มีถึงเจ็ดชั้นแต่ละชั้นสวยงามมาก ในช่วงที่เดินเท้าทางเข้ามาตัวน้ำตกจะผ่านภูเขาหลายๆลูกเข้ามาประมาณ 2 กิโลเมตรจะมีทางแยกขึ้นไปภูเขาอีกลูกหนึ่งซึ่งเป็นภูเขาที่อยู่ตรงข้ามกับตัวน้ำตกโกรกอีดกมีช่องหินอยู่ตรงหน้าผา คล้ายกระจกมองไปที่ตัวน้ำตกโกรกอีดกสวยงามมากๆผมขึ้นไปมากับพรานแหลม พรานอู๊ด หัวหน้าดุ่ย พี่แอ๊ด คุณพงษ์ศักดิ์ ทำงานอยู่ที่ศูนย์ศึกษาธรรมเชิงนิเวศเจ็ดคต-โป่งก้อนเส้า(ปัจจุบันยังทำงานอยู่)

              และมีครอบครัวหนึ่งอยู่ในตลาดอำเภอวิหารแดง จังหวัดสระบุรี พาครอบครัวมาเที่ยว พ่อแม่ลูก ลูก 2 คนๆโตอายุประมาณ 12 ขวบ คนน้องอายุประมาณ 4 - 5 ขวบคนพี่ก็เดินจูงน้องไปตามเส้นทางน้ำตก โดยมีนักท่องเที่ยวเดินเข้าไปเที่ยวอยู่หลายกลุ่ม พอดีน้องคนเล็กลื่นหกล้มและร้องไห้ พ่อกับแม่เด็กก็ต่อว่าคนพี่ว่าทำไมดูแลน้องไม่ดี ทำให้คนพี่เสียใจที่พ่อแม่ดุ จึงรีบวิ่งหนีเข้าไปในป่าโดยพ่อแม่ไม่ทันสังเกต จนเป็นเวลานานหลายๆชั่วโมงก็ไม่ออกมาจากป่า เนื่องจากกลุ่มที่เข้าไปเที่ยวต่างเดินทางทยอยออกมา บางคนก็มีบางคณะตั้งแคมป์พักค้างที่ตัวน้ำตก จึงไปแจ้งเจ้าหน้าที่ป่าไม้ออกค้นหากันและสอบถามนักท่องเที่ยวต่างๆบอกไม่มีใครเห็นเลย เจ้าหน้าที่ป่าไม้และชาวบ้านออกค้นหากันทั้งคืนก็ไม่พบเด็ก ข้าพเจ้าได้ยินเสียงเรียกจาก ว. และเช้าวันรุ่งขึ้นข้าพเจ้ากับพวกพี่ๆพราน และป่าไม้ศูนย์ศึกษาธรรมชาติเชิงนิเวศฯร่วมกันออกติดตาม ไม่มีร่องรอยใดๆและกระแสข่าวแพร่ออกไป ทั้งรถร่วมและกู้ภัยต่างๆมาเต็มไปหมด ว่ามีเด็กหลงป่า พ่อแม่เด็กตั้งรางวัลไว้ใครพบจะมีรางวัล วันนี้มีฝนตกปะปราย ทำให้ลำบากในการเดินทาง 2 วันผ่านไปไม่มีวี่แววเลย ผู้ที่เข้ามาค้นหาต่างทะยอยเดินทางกลับจากเป็นร้อยเหลือพรานชุดผมและเจ้าหน้าที่ป่าไม้และ เจ้าหน้าที่องค์การบริหารส่วนตำบลชะอม ไม่ถึง 30 คน วันที่ 3 ของการค้นหา ทีมงานเราออกช่วยค้นหาอีกครั้ง บอกกันว่าให้ค้นอย่างละเอียดตรงไหนสงสัยให้เข้าไปดูและสอบถามคนที่เข้ามาตัดใบตองและหาของป่า บอกว่าไม่พบไม่เห็น เราออกค้นหากันจนมืดค่ำก็ไม่พบ จึงเดินทางกลับและคุยกันในทีมงานว่าคงหมดหวัง คงค้นหาไม่พบพรุ่งนี้เข้าวันที่ 4 ที่หายไปเราจะยุติการค้นหาและช่วงนี้ฝนตก เราลำบากในการเดินทางเข้าไปช่วยค้นหา เช้าของวันที่ 4 ที่เด็กหาย ผมคุยกับพี่พรานและเจ้าหน้าที่ป่าไม้ว่าหากวันนี้เป็นวันที่ 5 พฤษภาคม 2549 เป็นวันพืชมงคล ถ้าเที่ยงวันนี้ไม่พบเด็ก สันนิฐานว่าเด็กต้องตายไม่มีร่องรอยใดๆเลยแปลกมาก วันนี้อากาศมืดท้องฟ้าปิดมีฝนตกมาอย่างหนักนานมากเป็นชั่วโมง ประมาณ 5 โมงเช้าเราได้รับแจ้งข่าวทาง ว. ว่าพวกเข้าไปตัดใบตองและหาของป่าพบเด็กแล้ว เด็กปลอดภัย พอข่าวแพร่ออกไปเสียงเรียก ว. ต่างๆจนฟังไม่รู้เรียก จากการสอบถามเด็กๆบอกว่าเล่นอยู่ตรงที่น้องหกล้มไม่ไกล มีของเล่นมากมายเพื่อนๆหลายคน หนูเห็นพวกลุงเดินเต็มไปหมดทั้งมีมีดมีปืน หนูเล่นสนุกมากๆ กับเพื่อนๆ เด็กหายไป 3 วัน เข้าวัน 4 ไม่เห็นมีความอ่อนเพลียเลย และไม่มีรอยถูกยุงหรือตัวริ้นกัด ผมขอให้ครอบครัวเด็กมีความสุขทุกๆท่านที่ได้ลูกกับมาและขอขอบคุณทีมค้นหาต่างๆที่ช่วยกันทั้งแบ่งปันอาหารและน้ำดื่มซึ่งกันและกัน ผู้เขียนไม่มีโอกาสเข้าไปร่วมทีมงานอีก

                                            นายอานนท์ ภาคมาลี