ครูเพื่อศิษย์เพื่อปฎิรูปการศึกษา_2
วันที่สองของการเปิดเวทีโครงการสร้างชุมชนการเรียนรู้ครูเพื่อศิษย์เพื่อปฎิรูปการศึกษา
ฮา...ตื่นแต่ตี3 สมองปลอดโปร่ง ภายใต้คำถามถ้าเป็นน้าหมีจะจัดการเรียนรู้อย่างไรสู่ศตวรรษที่21
ถ้าเป็นน้าหมีจะน้อมนำปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงของในหลวงมาใช้ภาพชุมชนดวงแขภายใต้หลังคาความพอประมาณ ความมีเหตุผลมีภูมิคุ้มกันเป็นกำแพงบ้าน อยู่บนฐานความรู้และคุณธรรม
-ทำไมจึงเลือกอยู่ที่ที่นี้
- ความสัมพันธ์ในชุมชนเป็นอย่างไร
- วิถีชีวิตกระทบต่อบ้านเมืองอย่างไร
- ทำอย่างไรให้เขาอยู่ในชุมชนได้อย่างมีความสุข
ส่งการบ้าน อ.เอ็ม ภายใต้คำถาม 4 ข้อ
น้องเจฝึกแยกความคิด ความรู้สึก ด้วยฐานใจ โอ้ทำไมคนเราคิดๆๆๆๆๆๆๆๆๆถ้าไปกับความคิดโดยไม่หยั่งคิดก็แย่สิ ใจคิดถึง อ.ศรชัย อ.ปราสาท ขอบคุณ ครูทั้งสองท่านที่ให้พื้นฐาน ปิ๊งทันที
อยู่กับปัจจุบัน ภายใต้หัวข้อเสวนา บทบาทครูศตวรรษที่ 21
บทบาทครูเดิม
แปลกแยก สอนตามหนังสือ ประเมินผลได้ ตก
ความรู้เป็นหลัก ไม่เน้นทักษะ
บทบาทครูศตวรรษที่ 21
เป็นนักเดินทาง - สร้างแผนที่(โจทย์) สร้างแรงบันดาลใจ
เป็นนักเรียนรู้ - กระบวนการเรียนรู้ สร้างความรู้ ค้นหาข้อมูล
เป็นนักKM
เป็นต้นแบบ
เรียนรู้พร้อมกับเด็ก -ถอดบทเรียน(AAR) -team leaning
-เป้นเพื่อนกับเด็ก
ผลลัพธ์ -เรียนรู้ตลอดชีวิต (คิดแบบไหน) -ความสนใจเรียนรู้(อยากเรียนรู้) -ผลงานที่เกิดขึ้น - ตอบได้ แก้ปัญหาได้ ใช้ในชีวิตประจำวันได้
โดยมี ศ.นพ. วิจารณ์ พานิช ร่วมวงสนทนา
การสร้างแรงบันดาลใจความเชื่อมั่นในตนเอง
น้องเจนำฝึกการดึงพลังในตนเอง สุดยอดมาก มิน่าละจึงมีการสะกดจิตได้ ข้าพเจ้าได้จับคู่กับครูอ้อย น้องเจให้คิดถึงเรื่องที่จิ๊ดที่สุด ให้มองคนตา คนตรงหน้า ให้คิดว่าเขาคือเรา ฮาเลยเรามองตากันไม่ได้ มันตลกนะ เลยคุยกับครูอ้อย เราไม่มองกันนะหลับตา แล้วใช้ใจคุยกัน
หลังจากนั้นข้าพเจ้าบอกครูอ้อยว่า สู้ๆนะ อย่าท้อ ครูอ้อยร้องไห้ใหญ่ รู้ได้งั๊ย นี้เรียกว่าพลังจิต รอบสองครูอ้อยมองเรา บอกครูอ้อยว่าอย่าหวังอะไรนะ เพราะเราไม่จิ๊ดสักเรื่องเลย คิดว่าร้ายที่สุดก็ไม่ใช่ เราระงับได้ทุกเรื่อง หนักใจเลย ท้ายที่สุดได้เรื่องคิดถึงลูกชายที่ล้ม โกรธตัวเองที่ไม่สามารถดูแลลูกได้ เครียดมือแกร่ง กระตุก แต่แค่นิดเดียว ก็รีบตั้งสติ
ถามครูอ้อยว่าเราทำอย่างไร ครูอ้อยบอกว่าเราแกร่งใหญ่เลย เยี่ยมที่สุด เรามองใจคนอื่นได้ แค่ใช้ใจมอง เท่านั้นเอง
สรุป เราจะนำฐานกายฐานใจฐานคิดไปใช้ในการจัดการเรียนการสอนอย่างไรเป็นสิ่งที่ท้าทาย
ทำให้นึกถึง ไอน์สไตน์ ที่กล่าวว่า"จินตนาการสำคัญกว่าความรู้. "Imagination is more important than knowledge"
ช่วงบ่ายครูใหญ่วิเชียร ไชยบังและคณะมารอด้วยความกระวนกระวายใจฮาอีกแล้ว โดนหนักเลย วิทยากร4คนรุมผู้เข้าอบรม 3 คน แต่ชอบนะ การตั้งคำถาม การระบุปัญหาและการให้ความเห็น
จากการสำรจปัญหาชุมชนวัดดวงแข
1. พวกเราตั้งเป้าหมายร่วมกัน(อ.หล้า,ดร.ดุษฎี) ในที่เป้าหมายที่พวกเราต่างคนต่างทำมาวิพากษ์ พวกเราต้องการให้เขาอยู่ร่วมกับชุมชนได้อย่างมีความสุข ดังนั้นเป้าหมายคือ คุณค่าของชุมชนและการอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข ภาพใต้ชื่อชุมชนน่าอยู่
2. จะทำอย่างไรให้ถึงเป้าหมาย โดยการตั้งคำถามว่า
2.1ทำไมเราต้องอยู่ในชุมชน
2.2 เราจะทำให้ชุมนชนน่าอยู่อย่างไร
3. ทำอะไรบ้าง(เพื่อตอบคำถามข้อ 2)
3.1 วาดภาพตามจินตนาการเรื่องครอบครัวของฉัน
3.2 เล่าเรื่องจากภาพ
3.3 สำรวจชุมชนของตนเอง ด้านสิ่งแววล้อมกับคำถามว่า
3.3.1 รู้สึกอย่างไรกับขยะในชุมชน
3.3.2 รู้สึกอย่างไรกับอากาศในชุมชน
3.3.3 รู้สึกอย่างไรกับน้ำเสียในชุมชน
3.4 กิจกรรม"เด็กดวงแขหัวใจอาสา"
4. สื่อ/แหล่งเรียนรู้ ชุมชนวัดดวงแข ภูมิรู้ในชุมชน อินเตอร์เนต
5. การประเมินผล
5.1 ประเมินตามสภาพจริงของชิ้นงาน
5.2 ประเมินจิตอาสา
5.3 AAR ทุกกิจกรรมที่ทำ
ท้ายสุดครูใหญ่วิเชียร ไชยบัง ชี้แนะหลักการการปะทะ คือการปะทะแล้วทำให้เสียสมดุลย์จนเกิดแผลเพื่อให้เกิดการเชื่อมวึ่งเป็นที่มาของความรู้ฝังแน่น เสียดายเวลาเร็วจริงๆ
ช่วงค่ำเราเลือกกิจกรรมคุยกันใต้เเสงเทียน
อ.เอ็มเปิดแผลที่ตนเองวางรูปแบบกิจกรรมเพื่อให้ครูเจ็บตัว แต่ครูไม่ยอมเจ็บตัว อ.เอ็มน้อยใจมาก ร้องไห้
อ.วิชชาเปิดแผลที่ผู้บังคับบัญชา
เราเปิดใจเรื่องลูกชายที่เป็นโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรง ที่หมอบอก มีชีวิตได้ไม่เกิน18 ปี ที่เปฺ็นเหตุให้พลิกชีวิตเป็นอุทิศเวลาที่เหลืออยู่กับการสอน แอบเเผ่ส่วนกุศลให้ลูก เมื่อ 18 ปีลูกไม่เสียชีวิต พลิกชีวิตอีกครั้งโดยให้ลูกฝึกสมาธิเพื่อรักษาตนเอง ขณะนี้ลูกชายอายุ28ปี
อ.อ๋อยเปิดแผลเรื่องเด็กในดูแลถูกกระชำทำเลา ด้วยน้ำตา
อ.สุทินเปิดแผล เรื่องเพื่อนที่ถูกออกจากโรงเรียนเพราะคำพูดสนุกๆของตนเอง
ทุกคนเปิดแผล แต่ น้องเจ ลืมปิด เลยทำให้ ครูสุทินนำไปฝัน ร้องตะโกนในความฝันออกเป็นเสียง ดังมาก ต้องรีบปลุก ครูสุทิน ฮาๆ
ความเห็น (1)
สนุกมากครับ เขียนได้ดี เห็นการตกผลึก และใคร่ครวญความคิดที่ได้ในระดับหนึ่งเลยทีเดียวครับ ถ้า อ.สุทิน ฝันถึงเรื่องคนอื่น อันนี้ผมว่าคิดมาก ไม่ยอมเอาสิ่งนั้นออก หรือ จมกับอารมณ์ในสิ่งที่เราเข้าไปสัมผัส แต่ถ้าฝันถึง เรื่องราวความเจ็บปวด หรือเปราะบางของตนเอง อันนี้น่าห่วงกว่าครับ ผมลืมถามว่า ฝันถึงเรื่องอะไร
ถ่าผมจำไม่ผิด ผมให้ น้องเจ นำภาวนา ก่อนจบแล้วนะครับ นั้นเป็นวิธีที่เบาที่สุดและเป็นสิ่งจำเป็นเสมอกับวงแบบนี้ อันนี้ไม่ถึงขนาดปิดแผล แต่ให้กลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว แยกเรื่องราว ความคิดออกจากปัจจุบันขณะให้ได้ ให้ผู้เข้าร่วมรู้ตัว เรียกสติกลับมา
การจะปิดแผลได้ ผู้เข้าร่วมก็ต้องกล้าที่จะเปิดตัวเองเข้าไปหากระบวนกร บอกให้เขารู้ว่าเราต้องการความช่วยเหลือในการปิดแผลที่เกิดขึ้น ถ้ากระบวนกร มีความสามารถเขาก็จะจัดการได้ครับ บ่อยครั้งในสังคมไทย ฉากหน้า ว่าไม่มีอะไร ข้างในช้ำใจ บอบช้ำแทบตายก็มี
เปิดแผล/ปิดแผลดูจะเป็นคำแรงสำหรับผม ผมมักจะใช้ในหมู่กระบวนกรที่เข้าใจเรื่องนี้เป็นอย่างดี คือ ลองเปิด และบ่งหนองออกมาแล้ว
ทั่วไปผมชอบใช้ว่า ลอกเปลือกตัวเอง นำตนเองออกมาสู่พื้นที่เสี่ยง กล้าเปิดพื้นที่เปราะบาง จุดอ่อนของตนเองให้ผู้อื่นได้รับรู้ ดังนั้น บางครั้งเรื่องเล็กๆ ที่เรารู้สึกอาย แต่ไม่กล้าบอกก็จัดเป็นเรื่องนี้ได้เช่นกัน บางครั้งเรื่องอาย ตลกๆ ก้นำมาซึ่งเสียงหัวเราะยามค่ำคืน ซึ่งช่วยเติมเต็มหัวใจซึ่งกันและกันได้เช่นกัน
เปิดแผล บางครั้งมันมีกลิ่นอายของความเจ้บปวดอยู่เยอะนะครับ แต่สิ่งสำคัญ คิอต้องดูบรรยากาศ และความพร้อมของผู้เข้าร่วมด้วยเป็นสิ่งสำคัญครับ
อยากอ่านต่อแล้วครับ รออ่านตอนต่อไปอยู่นะครับ