แด่ เธอ เฉลิมพันธ์
เฉลิมพรรณ นิเปาะ
วันนี้ วันอาทิตย์ที่ 15 พฤศจิกายน 2552 ฉันไม่ได้ไปเรียนเหมือนทุก ๆ วันเสาร์-อาทิตย์ เจะยะห์มาหาที่บ้าน เวลา ประมาณ 10.00 น. เพื่อเอาข้าวเหนียวมาให้ 2 กล่อง บอกว่าที่บ้านทำข้าวเหนียวสังขยาแล้วคิดถึงพี่น้อยจึงเอามาให้ และกลับไปเลยไม่ได้นั่งที่บ้าน แต่อีกสักประมาณ 15 นาที เจะยะห์ก็โทรมาอีก ถามว่าพี่น้อยจำเฉลิมพรรณได้ไหม อสม.ดีเด่นสาขาเอดส์มั๊ย ฉันตอบว่าใช่ ฉันถาม เจะยะห์ต่อ อะไรเกิดขึ้นกับเฉลิมพรรณ เฉลิมพรรณถูกยิงเสียชีวิต เมื่อเช้านี้ที่บ้าน ฉันปล่อยโฮ ออกมาโดยไม่รู้ตัว นัดพวกเรานะไปได้กี่คนพี่จะเข้าไปเดี๋ยวนี้ เจะยะห์ถามพี่จะเข้าไปเลยเหรอ แล้วก็นิ่งสักพัก ขอละหมาดให้เสร็จก่อนนะเดี๋ยวจะโทรหาเมาะซู ก่อน ( อารยา อับดอลลา อสม.หนองจิก ) หลังจากนั้นฉันกดโทรศัพท์หาหมอยอร์น (นพ.สสจ.)ทันที แต่หมอไม่ได้รับสาย โทรหาน้องกุ้ง ( น้องที่รับผิดชอบงานภาคประชาชน อ.มายอ ) ถามข้อมูล น้องกุ้งบอกว่าตอนนี้อยู่พัทลุง ฉันบอกว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวทางนี้พี่จัดการให้ น้องกุ้งเตือนว่า เข้าไปแล้วรีบออกมานะพี่น้อย ความรู้สึกตอนนั้นขอบคุณน้องที่เป็นห่วง กดโทรหาพี่กุ้ง บาบอ(ประธาน อสม.อ.มายอ) และ อสม.คนอื่น ๆ หา ผอ.จรัส รัชกุล (ผอ.ศสช.ยะลา )เพื่อรายงานให้ทราบ และบอกว่าทางเราจะเข้าไปประมาณบ่ายโมง ต่างคนต่างเงียบ แล้วก็วางโทรศัพท์กันไปสักครู่ ผอ.ก็โทรกลับมา พี่ผมเข้าไปด้วยนะ ฉันเลยบอกว่ามี อสม.รออยู่ที่ หน้าสสอ.ยะรัง สรุปก็คือ มีเมาะซู หนองจิก เจะยะห์ อายุ (ประธาน อสม.จังหวัด )อดุล( ประธาน อสม.แม่ลาน) ผอ.จรัส มะกะตา (ประธาน อ.สายบุรี) บาบอ (ประธาน อ.มายอ)คอลีเยาะ ระยะเวลาแค่ชั่วโมงกว่า ๆ เราก็รวมตัวกันได้ 8 คน นัดพบกันที่ สสอ.ยะรัง และหมอยอร์นก็โทรกลับมา ถามว่าน้อยโทรหาผมมีอะไรหรือเปล่า ฉันเลยได้รายงานหมอ ฟังน้ำเสียงหมอเป็นห่วงมาก และบอกว่ามีอะไรที่ดูแลเขาได้ก็จัดการไปก่อนนะ ฉันรับปาก และขับรถต่อไปยังจุดนัดหมายเพื่อรวมกับ อสม.ในพื้นที่ก็ประมาณ 15 คน ซึ่งต้องขับรถเข้าไปจากถนนสายมายอ – ปาลัสอีก4 กิโลเมตรทันทีที่ไปถึงเราทุกคนสัมผัสได้ว่ามีบรรยากาศไม่ค่อยจะสู้ดีนักมีผู้คนมากมายมองมายังรถของเราเจะยะห์บอกให้ฉันรีบเปิดกระจกเพื่อให้ทุกคนเห็นเรา (กระจกรถติดฟิล์มดำ) ฉันเปิดกระจกแล้วพยายามยิ้มให้กับทุกคน แต่ฉันรู้สึกยิ้มได้ไม่เต็มที่ เมาะซูบอกว่าวันนี้จะทำอะไรก็รีบทำให้เสร็จแล้วรีบกลับ รถคันนี้ไม่ต้องพาเข้ามาพื้นที่ที่นี่แล้วนะ เมาะซูดูแล้วว่าบรรยากาศไม่ค่อยจะดีขอให้เชื่อความรู้สึกเมาะซูนะ คอลีเยาะ(อสม.ในพื้นที่) เห็นพวกเราก็รีบวิ่งมารับแล้วบอกกับหลายคน ๆ ที่นั่นว่า นี่คือพี่น้อยที่ดูแล อสม.อยู่ พร้อมทั้งหาที่จอดรถให้ และให้รีบเดินเข้าไปในบ้านท่ามกลางผู้คนมากมายนับร้อย ฉันเป็นห่วง ผอ.จรัส แต่ก็มีอายุ และอดุลอยู่ด้วย ซึ่งกำลังหาที่จอดรถอยู่ แต่ฉันก็รีบเข้าไปในบ้านกับเจะยะห์ และ เมาะซู ฉันไม่ลืมที่จะถามว่าคนไทยพุทธเข้าไปร่วมได้ไหม เจะยะห์บอกว่าได้และรีบพาฉันเข้าไป ฉันทันเห็นศพซึ่งขณะนั้นห่อด้วย ผ้าขาวประมาณ 3 ชั้น มีแผลกระสุนบริเวณซี่โครงขวา และขมับขวา (เลือดซึม) เขาใช้สำลีปิดแผล จมูก และตามซอก ต่าง ๆ เอาไว้ ฉันเห็นหน้าเฉลิมพรรณครั้งสุดท้าย ที่หน้าผากเขียนตัวหนังสือเป็นภาษายาวี ซึ่งฉันเองก็ไม่ทราบว่าอ่านว่าอะไร หรือหมายถึงอะไร ผ้าขาวจะรวบผูกที่ปลายเท้า โผล่เฉพาะใบหน้าเท่านั้น ฉันส่งใจให้เฉลิมพรรณได้ไปพบพระเจ้า สงสารพ่อและพี่สาวและญาติ ๆ พ่อของเธออยากจะกอด อยากหอมแก้มของเฉลิมพรรณแต่ไม่สามารถกอดลูกสาวตัวเองได้มีคนร้องบอกว่าไม่ได้ พ่อร้องให้โฮหน้าศพลูกสาวที่ไม่สามารถสัมผัสร่างที่อยู่ต่อหน้าเป็นครั้งสุดท้ายได้ และก็ได้ยินเสียงว่าระวังน้ำตาจะโดนศพ เพราะจะทำให้น้ำละหมาดศพไม่สะอาด และคงจะเหมือนกับไทยพุทธที่เชื่อว่าดวงวิญญาณจะไปอย่างไม่มีความสุข ฉันเห็นท่านนั่งเอามือปิดหน้าและพูดกับศพลูกฟังอย่างไม่เป็นภาษา (เฉลิมพรรณเป็นคนไทยพุทธแต่ได้สามีมุสลิม เขาเรียกว่ามูฮะห์ลาฟ ) ใกล้ ๆ กับพ่อ เห็นสามีและลูกของเธอนั่งสงบนิ่ง เจะยะห์พยายามอธิบายพ่อของเธอว่าคนละความเชื่อ คนละศาสนาพ่อต้องเข้าใจนะ เดี๋ยวศพจะไม่สงบสุขเพราะเฉลิมพรรณเขาเข้าเป็นมุสลิมแล้ว ฉันเองก็ไม่อยากอัดอั้นความรู้สึกเอาไว้อีกแล้วเหมือนกัน ปล่อยให้น้ำตามันร่วงออกมา จนกระทั่งเจะยะห์ชวนฉันลงข้างล่างเพื่อให้เขาหามศพไปละหมาดและทำพิธีฝังศพที่กูโบ เราไม่ได้ตามไปที่กูโบ ฉันได้แต่ยืนส่งใจให้เธออยู่ที่หน้าบ้านจนเห็นเขาหามร่าง ไร้วิญญาณของเธอหายลับเข้าไปในกูโบ เรานั่งคุยอยู่ไม่นาน ก็มีผู้อาวุโสมาเตือนให้รีบกลับ ฉันสะกิด ผอ.จรัส และทำบุญให้กับลูกของเฉลิมพรรณ แล้วเราทั้งหมดก็รีบลาญาติ และต่างคนต่างขึ้นรถออกกันมา ตลอดทางเห็นทหารอยู่ตลอดเส้นทางบรรยากาศในรถเงียบ ถึงทางแยกเราก็แยกกับ ผอ.จรัส เราเลี้ยวซ้ายมาทางปาลัส ผอ.เลี้ยวขวาไปทางยะรัง แล้วเราก็เริ่มพูดคุยกัน ขับรถมาถึงโต๊ะตีเต สสอ.มายอ ดร.เฮงก็โทรเข้ามาว่าเมื่อกี้สวนทางกันตอนออกจากบ้านเฉลิมพรรณ ตอนนี้ พี่เฮงอยู่ที่บ้านเฉลิมพรรณ ฉันรับทราบและก็วางสายโทรศัพท์ และขับรถถึงปัตตานี ฉันส่งเจะยะห์ ส่งเมาะซูเสร็จ ฉันก็กลับเข้าบ้าน อดคิดถึงเฉลิมพรรณไม่ได้สิ่งที่ฉันเห็นไม่เพียงแต่เฉลิมพรรณจากไปเท่านั้น แต่คนฆ่าเขาได้ฆ่าครอบครัวเฉลิมพรรณไปด้วย เพราะฉันเห็นบุคลิกของสามีเธอไม่ใช่ลักษณะของผู้นำแบบเฉลิมพรรณ เขาจะเป็นคนเรียบง่าย เงียบ ๆ เฉลิมพรรณจะเป็นผู้นำครอบครัวมากกว่า ซึ่งมันเท่ากับว่าการเสียชีวิตของเฉลิมพรรณได้พาความสุข ความเป็นอยู่ วิถีชีวิตประจำวันของครอบครัวเธอไปด้วย สักพักอดุลโทรมาถามข่าว และบอกว่าถึงบ้านแล้ว (อดุลอยุ่ อ.แม่ลาน) ฉันโทรหา มะกะตา เพื่อถามข่าว แต่เขาก็ถึงบ้านเรียบร้อยและกำลังพาครอบครัวไปเที่ยวทะเล เฮ้อ โล่งอก เมื่อรู้ว่าวันนี้เขาปลอดภัยแล้ว นี่คือความรู้สึกที่เรามีต่อเขาที่มีความเป็นคนเหมือน ๆ กับเรา ถึงแม้ว่าเขาเหล่านั้นไม่มีซีตั้งอยู่บนบ่าก็ตาม แต่เขามีความอาสาตั้งอยู่ในใจ ความมีคุณค่าของชีวิตมันไม่แตกต่างกันเลย ขอเธอไปสู่สุขคติเถิดนะ...เฉลิมพรรณ...ไม่เพียงแต่เป็น อสม.ดีเด่นสาขาเอดส์ จังหวัดปัตตานี ปี 2552 เท่านั้น วันนี้เราได้เห็นแล้วว่าเธอดีเด่นในด้านอาสาในทุก ๆ ด้าน ไม่เฉพาะด้านสุขภาพเท่านั้น ด้านความมั่นคง การพัฒนา เกษตร ศึกษา ด้านการปกครอง เพราะเธอทำงานให้กับทุกหน่วยงาน นั่นหมายถึงเธอทำให้กับชุมชน เธอรู้ตัวว่ามีคนตามจะฆ่า เธอจึงได้ไปแจ้งความไว้ที่สถานีตำรวจมายอ หากฉันสามารถเพิ่มตำแหน่งให้กับเหล่า อสม.เหล่านี้ได้ฉันจะเพิ่มให้จนถึงขั้นสุดท้าย แม้ค่าป่วยการเพียง 600 บาท น้อยนิดสำหรับข้าราชการระดับสูง ๆ แต่มีคุณค่าใหญ่หลวงสำหรับเหล่าผู้มีจิตอาสาเหล่านี้ (วันละ 20 บาท เฉลี่ยเป็นชั่วโมงๆละไม่ถึงบาท ) เขาไม่ได้ตีราคาของตัวเงินแต่เขาให้คุณค่าและขอบคุณหน่วยราชการ และรัฐบาลที่เห็นคุณค่าของเขามากกว่า ถึงแม้จะมีเพียง 600 บาทก็ตาม เพราะตลอดระยะเวลา 30 ปี ก็ไม่เคยมีเงินส่วนนี้ นี่คืออานิสงส์ที่ฉันได้คิด พร้อมทั้งคิดถึงพวกเขาทุกคนแม้ว่าฉันจะรู้จักเขาไม่หมดทั้งห้าพันคนก็ตาม แต่ขออย่าให้เหตุการณ์นี้เกิดกับใครอีกเลย
พวกเราขอจดจำเธอตลอดไปนะ....เฉลิมพรรณ อสม.ดีเด่นของเรา หลับให้สบายนะพี่เชื่อว่าความมีจิตอาสาของเธอ...เหล่าอสม.ทุกคนที่ยังมีชีวิตอยู่จะสานต่อความหวังของเธออย่างแน่นอน....พี่ในฐานะตัวแทนของ นพ.สสจ. คุณหมอยอร์น จิระนครพี่นงนิตย์ พี่กุ้ง จนท.ฝ่ายพัฒนาบุคลากร ฯ และเจ้าหน้าที่ทุก ๆ คน จะขอดูแล อสม.ต่อไป
เฉลิมพรรณ พันธุ์แท้ ชะแง้หา
เธอหาย กายลับตา คาคานหาม
ดินลบ กลบร่าง พร่างพรายพราม
เหลือเพียงนาม...อสม.เฉลิมพรรณ
พี่น้อย...และ คณะ อสม.ปัตตานี
15 พฤศจิกายน 2552
ความเห็น (4)
เศร้า...ใจหาย...เสียดาย...สงสาร..
ร่วมไว้อาลัยด้วยคะ
ขอบคูณแทน น้องเฉลิมพันธ์คะ
"อาลัย อสม.พันธ์แท้เฉลิมพรรณ
อาสาหมู่บ้านคืองานที่ขับเคลื่อน
อุทิศแรงใจใช้แรงกายไร้เงินเดือน
เฉลิมพรรณคือเพื่อนอาสานำพาชุมชน"
ขอดวงวิญญาณ น้อง..... จงรับรู้คะ