ภัยของพระธุดงค์ที่ร้ายกว่าเสือ (เล่าเรื่องธุดงค์ ๗)
ห้าว: ภัยของพระธุดงค์ที่ร้ายแรงกว่างู
ท่านผู้อ่านคงไม่เคยได้ยินมาก่อนว่า ”ห้าว” นั้นคืออะไรและเป็นภัยต่อพระธุดงค์อย่างไร จึงขออธิบายเสียก่อนว่าห้าวคือ กับดักสัตว์ชนิดปืนแก๊บที่นายพรานเอาไปวางไว้เพื่อดักสัตว์โดยมีกลไกการลั่นไกเป็นเชือกที่ขึงพาดขวางทางเดินไว้ หากเราเดินไปเตะเชือกกลเข้าก็จะลั่นไกยิงขาเราขาดได้ เพราะเขามักจะเล็งไว้ในระดับลำตัวสัตว์ขนาดหมูป่า เก้ง กวาง
จากการถามชาวบ้านได้ความว่าแทบทุกหมู่บ้านจะต้องมีคนถูกห้าวขาพิการกันทั้งนั้น ก็น่าแปลกว่าทำไมพวกนายพรานป่าเขาถึงไม่มีจรรยาบรรณพรานกันบ้าง ปักห้าวตรงไหนก็น่าจะทำเครื่องหมายบอกกล่าวคนอื่นกันบ้างเช่น ตัดกิ่งไม้ปักไว้ตรงทางเดิน เหมือนพวกรถเสียริมถนน
พอตรงไหนเราเดินไปเจอบริเวณที่มีมูลสัตว์หรือรอยเท้าสัตว์มากเราก็จะระวังเป็นพิเศษเพราะแสดงว่าเป็นทางผ่านของสัตว์ซึ่งพวกนายพรานเขาก็รู้จึงนิยมมาลงห้าวกัน การเดินเรียบริมลำธารก็ว่าเป็นสิ่งที่ต้องระวัง เพราะสัตว์เขาก็ชอบทำอย่างนั้น(และนายพรานก็รู้)
ขี้เสือ
ได้มีโอกาสตื่นเต้นเล็กน้อยในขณะที่กำลังแหวกหนามพงผ่านแนวป่าบนสันเขา เพราะได้พบมูลสัตว์อยู่กองหนึ่ง พระธุดงค์ทั้งสองก็ต้องเข้าไปสำรวจและพิจารณาเพื่อเก็บเอาไว้เป็นอารมณ์กรรมฐานกันบ้าง พิจารณาไปมาก็ได้ความว่าเป็นมูลเสือแน่ๆเพราะมูลเต็มไปด้วยขนหมูป่า ก็สัตว์อะไรเล่าที่พอจะล้มหมูป่าได้นอกจากเจ้านั่นประเภทเดียว อ้อ เราพบมันบนสันเขาแถบเขตป่าทับลาน แนวรอยต่อระหว่างจังหวัดนครราชสีมาและจังหวัดสระแก้ว
แหวกหนาม
การเดินธุดงค์กับการหลงป่าน่าจะเป็นของคู่กัน การหลงนั้นบางครั้งมันหลงจนไม่มีทางเดิน ก็ต้องลุยกันแหละ จนในที่สุดไปติดอยู่กลางดงหนาม ซึ่งคณะธุดงค์ของเราก็ไปเจอสถานการณ์อย่างนี้หลายต่อหลายครั้ง หนามที่น่าสะพรึงกลัวก็มีหนามถนิม (เป็นไม้พุ่ม หนามแหลมสุดยอดจริงๆ) หนามเล็บเหยี่ยว (โง้งงอเหมือนเล็บเหยี่ยวจริงๆ แต่ลูกสุกสีดำเล็กๆขนาดหัวเข็มหมุด กินได้ อร่อย หวานอมเปรี้ยว ไม่ค่อยมีเนื้อ มีแต่หนัง) หนามคนฑา รายนี้ก็คมและจิกไม่ปล่อยใช่ย่อย นิยมจิกผ้าจีวรเป็นพิเศษ มีลูกคล้ายมะยมแต่มีรสขมอมฝาด
กลิ่นประหลาด
คราหนึ่ง เราเข้าไปในป่าลึก ขณะเดินอยู่บ่าเขา ก็ได้กลิ่นสาบแรงมาก ก็ตะโกนถามหลวงพ่อว่า ได้กลิ่นไหม หลวงพ่อว่า "ได้...นั่นแหละ เขาหละ....อย่าหันไปมองนะ กำหนดสติไว้"
คืนนั้นเรานอนกันริมน้ำตกใหญ่ กลางป่าใหญ่ พออัสดง หลวงพ่อแคนก็ทำพิธีโรยกรวด รอบกลดของท่าน และของผมด้วย พร้อมสวดมนต์ ผมไม่ถามอะไรท่านสักคำ เพราะรู้ได้โดยนัย จากนั้นท่านได้มอบคาถาสำคัญให้ผม เป็นคาถาสั้นๆ ที่ท่านว่ามาจากหลวงพ่อ โต คังคะปัญญา พระอาจารย์ใหญ่แห่งปักธงชัย ผู้ก่อตั้งวัดปอแดง ซึ่งเป็นอาจารย์ของอาจารย์ของหลวงพ่อใหญ่แห่งวัดป่านางเหริญ
คาถานั้นสั้นๆว่า
อิติปิโสภควา ...... โมคลายันติ
(......) นั้นเป็นคำไทย หนึ่งจุดคือหนึ่งพยางค์
หลวงพ่อแคนเล่าว่าสมัยเป็นฆราวาสอยู่กลางป่าดง เคยซุ่มยิงเสือ ที่มารังควานชาวบ้าน เหมือนนิยายเหลือเชื่อ เพราะเสือมันเผ่นลงมาจากหลืบหินจะมาตะปบท่าน ท่านต้องยิงมันขณะลอยกลางอากาศ ถ้ายิงผิดก็คงเสร็จมัน เผอิญยิงถูก ท่านเล่าว่า ฆ่าสัตว์ไปมาก ฆ่าคนไปก็หลาย หลวงพ่อใหญ่พี่ชายท่านเลยขอให้มาบวชล้างบาป
จากนั้นท่านเล่าเรื่อง ผีกองกอย ซึ่งจริงๆ แล้วไม่ใช่ผี แต่เป็นสัตว์ดูดเลือดชนิดหนึ่ง มักชอบมาดูดเลือดคนป่าที่นอนกลางป่า (ผมเดาว่าคงเป็นค้างคาวดูดเลือด)
ธ่อ...หลวงพ่อ ทำไมมาเล่าเอาตอนมืด กลางป่าลึกแบบนี้ล่ะ
...คนถางทาง
...
ความเห็น (6)
ไม่ได้อยู่ในพื้นที่ จึงอ่านไม่ต่อเนื่อง ถึงบ้านคงอิ่มกับการอ่านเรื่องธุดงค์ คงไม่เจอจงอางน่ะครับ บ้านผมเรียกอ้ายบองหลา คนเขากลัวกันมาก
...ทำไมพวกนายพรานป่าเขาถึงไม่มีจรรยาบรรณพรานกันบ้าง ปักห้าวตรงไหนก็น่าจะทำเครื่องหมายบอกกล่าวคนอื่นกันบ้างเช่น ตัดกิ่งไม้ปักไว้ตรงทางเดิน เหมือนพวกรถเสียริมถนน...
If you do that your gears (gun and strings) would be stolen in no time at all.
If they would make warning signs for "landmines", we would have saved a lot of limbs and lives already too. Cambodia and Myanmar borders are full of landmines (perhaps none were laid by Thailand), but in the years ahead when Thailand's land developers get to the borders areas, we will hear more about landmines and lost limbs.
According to "the West reporters", these landmines are "made in the People's Republic of China".
เจอครับ จงอาง แต่ก่อนออกธุดงค์ เดี๋ยววันหลังจะเล่าครับ
ท่าน sr ครับ เรื่องขโมยปืน คงยากครับ เพราะคนในหมู่บ้านรู้จักกันหมด บางทีนายพรานล่าสัตว์มาได้ก็เอาเนื้อแบ่งกันกินทั้งหมู่บ้านครับ
ชอบอ่านเรื่องเกี่ยวกับป่าค่ะอาจารย์
ขอเป็นผู้ติดตามด้วยอีกคน
นะคะ
สะมะแตมฟรี้ฟรัน ป่ะ ค้าบ