สิ้นสุดซะทีความเศร้า

หวัดดีค่ะ...แม่มดน้อยกลับมาอีกครั้ง  และคิดว่าหลังจากนี้จะไม่ห่างหายไปอีก แล้วหล่ะคะ เพียงแต่การมาเขียนครั้งนี้ เพื่อเป็นการกล่าวลาความทรงจำที่แสนเศร้าในชีวิต ที่มันเกิดที่กรุงเทพฯแห่งนี้  นับแต่เติบโตแล้วเริ่มรักแม่มดน้อยเจ็บปวดเพราะรักมากมาย ไม่ว่าความรักจะเริ่มเมื่อใด มันจะโดนกระชากใจไปซะทุกครั้ง จนครั้งสุดท้ายที่ร้ายแรงมากกว่าครั้งไหน และเมื่อมันรวมกับความสูญเสียในชีวิต ไม่ว่าจะอุบัติเหตุพี่ชายหลานชายที่ระยอง ตามมาด้วยแม่ที่ป่วยเป็นโรคมะเร็งตับและจากไปในเวลาเพียง2 เดือน ความเศร้าไม่ยอมหยุุดแค่นั้น ต่อที่คุณยาย การสูญเสียเกิดขึ้นทุกปี จนทิ้งช่วงไปเกือบ 2 ปี ความเจ็บปวดเริ่มเยียวยาตัวเอง แต่ก็เหมือนมีกรรม พ่อซึ่งปกติดี อยู่ๆก็เข้าโรงพยาบาล โดนผ่าหัวใจสามวันติดกันแล้วแม่มดน้อยก็เสียพ่อไปในเวลา 5 วัน ใจแม่มดน้อยบาดเจ็บสาหัสนัก แล้วไม่นานคนรักที่จะแต่งงานกันก็มาขอเลิก ทิ้งแม่มดน้อยไว้โดยไม่เคยหันกลับมาดูหรือสงสาร แม่มดน้อยต้องไปหาจิตแพทย์เพราะว่า ใจของผู้หญิงคนหนึ่งต้องรับการสูญเสียติดกันไม่ไหวแล้ว

วันนี้.....แม่มดน้อยดีขึ้น โดยมีเพื่อนรักรายล้อมรอบตัว แต่มันก็ลบภาพความทรงจำที่เกิดขึ้นในชีวิตไม่ไหวอีกแล้ว แม่มดน้อยขอย้ายตัวเองไปอยู่เชียงใหม่ ขอลบภาพการสูญเสียทั้งหมด ขอเริ่มต้นชีวิตใหม่ ในสถานที่ใหม่ ในบ้านใหม่และขอสร้างความทรงจำใหม่ด้วย.....ไม่มีอะไรที่ต้องห่วงที่กรุงเทพฯอีกแล้ว ไม่ต้องกลัวว่าเดินไปจะไปเจอคนรักกับแฟนใหม่ หรือภาพความหลังที่เคยมีความสุขด้วยกัน บ้านใหม่ของแม่มดน้อย ไม่มีอะไรที่เจ็บปวด อาจมีเพียงความทรงจำที่เคยไปเที่ยวกับคนรัก แต่เมื่อเทียบกับรักของเพื่อนที่เชียงใหม่ มันสามารถลบได้สนิท

ความทรงจำที่เจ็บปวดที่สุดคือการเดินทางไปแมรีแลนด์กับคนรัก เพื่อไปส่งน้องสาวเค้า เป็นความทรงจำที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตนอกเหนือจากเสียพ่อและแม่... แทนที่จะมีความสุขแต่คนรักของแม่มดน้อยกลับหงุดหงิด อารมณ์เสียใส่ ไม่ยอมเข้าใจถึงความหวังความฝันว่าไปอเมริกา แม่มดน้อยจะไปส่งน้องเค้าแล้วก็จะไปเที่ยวกันอย่างมีความสุข เป็นเหมือนการไปฮันนีมูนด้วยกัน มันคงมีแต่ความทรงจำสวยงาม แต่ทุกอย่างกลับตรงข้าม แม่มดน้อยร้องไห้ทุกวัน ทะเลาะทุกวัน น้องสาวเค้าด่าแม่มดน้อย ตัวเค้าทิ้งแม่มดน้อยให้นั่งรถเมล์กลับที่พัก ทั้งๆที่เค้าอยู่กับน้องสาวกับเพื่อนน้องรวม 4 คน แต่เค้าใช้คำพูดทำให้แม่มดน้อยคิดเลยว่าไปตายเอาดาบหน้า แม่มดน้อยเข้าไปขอกุญแจห้องพักเพราะรถของผู้ช่วยฑูตทหารบกจะมารับตอนหนึ่งทุ่ม ห้าโมงเค้ายังนั่งกินเค้กกันอยู่เลย พอเข้าไปขอเค้ามองหัวจรดเท้าแล้วพูดว่าอยู่ในรถ ถ้าจะกินก็นั่งลง ถ้าไม่ก็ออกไปรอข้างนอก แม่มดน้อยเดินมาขึ้นรถเมล์เค้าโทรมาถามครั้งเดียวว่าอยู่ที่ไหน ตอบไปว่าบนรถ เค้าตอบว่าเดี๋ยวไปเจอกันที่บ้าน ลงรถเมล์เดินไปถึงที่พัก เค้ายังไม่มา แม่มดน้อยนั่งรออยู่ริมฟุตบาท เค้าไม่เคยโทรมาหาหรือห่วงใยเลย เจ็บปวดนัก

อาทิตย์หน้าแม่มดน้อยจะไปวอชิงตัน ดี ซี  จะไปในสถานที่ๆเคยไปกับเค้าแต่ใจเค้าไม่ได้มีความสุขกับแม่มดน้อยเลย ไปอย่างมีความสุขกับเพื่อนที่อยู่ที่นั่น จะไปลบทุกอย่างที่เคยเหยียบย่าง แล้วกลับมาก็จะย้ายถาวรไปอยู่เชียงใหม่ เป็นอันว่าความเจ็บปวด ความผิดหวังและความเสียใจที่เค้าเคยทำกับแม่มดน้อยๆจะทิ้งไว้ที่ กทม.ไม่เอาไปเมืองเหนือด้วย เจ้าจะไปเป็นแม่หญิงเหนือที่ดี จะอยู่กับกัลยาณมิตร จะปฏิบัติธรรมใช้ชีวิตสร้างกุศลให้สมกับที่เค้าให้เกิดมาเป็นมนุษย์ เรื่องนี้จึงเป็นการอำลาความทรงจำตลอดชีวิตกับการเสียครอบครัว และ 4 ปีกับการโดนคนรักทรยศผิดสัจจะ...ขอให้ทุกคนถ้ารักแม่มดน้อยดีใจกับแม่มดน้อยด้วยเถิดเจ้า...เพราะว่ามันถึงเวลา.......สิ้นสุดสักที..............แล้ว เจอกันตอนแม่มดน้อยเป็นแม่หญิงเชียงใหม่นะคะ

                                                รักดีๆมีให้ทุกคนแต่จะไม่ยอมโดนทำร้ายอีกแล้ว

                                                          แม่มดน้อยจร้าาาา

 ปล.แม่มดน้อยอยากบอกว่า คิดถึงนิรนามเพื่อนแม่มดน้อยมาก แต่ไม่มีอีกแล้ว

[คนบ้านไกล]

จะอยู่กับกัลยาณมิตร จะปฏิบัติธรรมใช้ชีวิตสร้างกุศลให้สมกับที่เค้าให้เกิดมาเป็นมนุษย์

ผมเจอคนที่จะเห็นธรรม จะต้องเจอทุกข์หนักๆ

เพราะมีบุญมีวาสนามาอย่างนั้น 

เพราะถ้าสุขแล้วจะเห็นธรรมะได้ยาก

พลิกความคิดหน่อยเดียว  ว่าเราเป็นคนโชคดีกว่าผู้อื่น

จะได้พบธรรมก่อนผู้อื่น

อยู่คนเดียวมีเวลาปฏิบัติภาวนาได้ง่ายดีครับ