ปฏิบัติเพื่อมุ่งมรรคผลนิพพาน...

          เราเป็นพระเป็นเณร เป็นโยมวัด การปฏิบัติธรรมพระพุทธเจ้าให้เรามุ่งมรรคนิพพานอย่างเดียว ไม่เอาสวรรค์ เพราะสวรรค์นั้นก็มีโทษ คือทำให้เราติด เราประมาท ความสุขของสวรรค์ทำให้เราไม่เห็นทุกข์ ไม่เห็นไตรลักษณ์ ครั้นเมื่อเราเคลื่อนจากสวรรค์ เราก็เสวยวิบากกรรมอันเป็นฝ่ายอกุศลอีก เวียนว่ายอยู่ในวัฏฏะนี้อีกไม่มีที่สิ้นสุด

 

          สวรรค์คืออารมณ์ที่เราติด เราสบาย เราชอบในวัตถุ... ที่เราได้อยู่สบาย ฉันสบาย อยู่ไปวัน ๆ
          การรักษาศีล การปฏิบัติธรรม ต้องเน้นที่จิตที่ใจ เพราะใจนี้แหละทำให้เราเวียนว่ายตายเกิด มันไม่ใช่เรื่องของกาย
          อะไรไม่ดี พระพุทธเจ้าไม่ให้เราคิด ที่พูดโน่นพูดนี่ ทำโน่นทำนี่มีแต่ใจสั่ง ถ้าใจไม่ดี มันก็สั่งให้เราทำไม่ดี “ให้เราพยายามเอาใจพระพุทธเจ้า เอาใจพระอรหันต์มาไว้ในใจของเรา...”
          ถ้าอะไรไม่ดี พระพุทธเจ้าท่านไม่คิด ไม่พูด ไม่ทำ เพราะใจไม่ได้สั่งให้พูดให้ทำ
          เราเป็นพระ เราเป็นคนวัด เราพยายามเน้นมาที่จิตที่ใจนะ ตั้งอกตั้งใจประพฤติปฏิบัติ เราอยู่ไปวัน ๆ มันก็แก่ไปทุกวัน ๆ เฉย ๆ ไม่ได้เรื่องอะไร

          การฝึกใจก็คือการฝึกกายนั่นแหละ... เพราะใจไม่มีตัวตน มันต้องฝึกที่กาย ต้องเอากายไปเดินจงกรม เอากายไปนั่งสมาธิ เอากายไปทำกิจวัตรประจำวัน ถ้าเอาแต่เรื่องของใจอย่างเดียวมันทำอะไรไม่ได้ มันก็อยู่เฉย ๆ เราก็ไม่มีโอกาสได้ฝึกใจ

 

          การฝึกใจก็คือฝึกกาย ฝึกการทำกิจวัตรประจำวันในชีวิตคือการฝึกใจ เช่น เราต้องบังคับตัวเอง อย่าเป็นคนขี้เกียจ ให้ซื่อตรงต่อเวลา รักษากติกา ข้อวัตรปฏิบัติ รักษาพระวินัย อย่าให้มันด่างพร้อย อย่าให้ใจของเราเศร้าหมอง

          ปกติคนเรามันเห็นแก่ตัวนะ มันอยากทำตามใจตัวเอง ต้องบังคับให้มันอยู่ในระเบียบในวินัย
          ถึงเวลาทำวัตรสวดมนต์มันอยากเข้าช้ากว่าเวลาทุกที ถึงเวลาตื่นมันก็ไม่อยากตื่น มันเหนื่อย มันขี้เกียจ เราต้องฝึกตนเอง ต้องบังคับให้มันตื่น
          สิ่งที่มันขี้เกียจไม่ใช่เรื่องของกาย จิตใจมันขี้เกียจขี้คร้านนะ ไม่ว่าทำอะไรดี ๆ มันขี้เกียจขี้คร้านทั้งนั้นแหละ คนเรานะถ้ามันขี้เกียจขี้คร้านจิตใจมันเศร้าหมอง จิตใจมันตกต่ำ ไม่มีพลัง ต้องบังคับตัวเราเองให้ทำความดี อย่าเป็นคนขี้เกียจขี้คร้าน “ถ้าคนขี้เกียจขี้คร้านนะไม่ใช่ลูกศิษย์ของพระพุทธเจ้า...”

          เราต้องเป็นคนขยัน เป็นคนเสียสละ เพื่อเป็นคนดี เพื่อฝึกตัวเอง “เราจะดี เราจะประเสริฐที่ฝึกตัวเองนะ จะได้พัฒนาตัวเองให้ยิ่ง ๆ ขึ้นไป”

          ญาติโยมที่มาถือศีลมาอยู่วัดให้พากันประพฤติปฏิบัติ อย่ามาอยู่วัดเปล่า ๆ เฉย ๆ โดยไม่ได้ตั้งใจประพฤติปฏิบัติธรรม มันจะทำให้ทางคุณแม่ชีท่านหนักอกหนักใจ

          อย่าเป็นคนอ่อนแอว่าตัวเองเป็นโรคนั้นโรคนี้ ที่มันเป็นโรคทางกายจริง ๆ ส่วนใหญ่มันเป็นโรคทางจิต จิตใจมันอ่อนแอ เมื่อจิตใจอ่อนแอแล้วมันเลยเป็นคนวิตกจริตกังวล ทำให้ตัวเองเป็นโรคทางกาย กลายเป็นโรคกระเพราะ เมื่อมันคิดมาก มันวิตกกังวล มันเครียด เมื่อเครียดแล้วเลยเป็นคนโรคประสาท “ถ้าเราเป็นคนอ่อนแอ โรคภัยไข้เจ็บมันก็เยอะ มันก็มาก”

          ต้องฝึกเป็นคนหนักแน่นเข้มแข็ง ไม่อ่อนแอ ถ้ามันจะตายก็ให้มันตาย ด้วยการทำความดี

          เราเป็นลูกศิษย์พระพุทธเจ้า เราต้องเป็นคนเข้มแข็ง ขยันหมั่นเพียร ถ้าเราเป็นคนอ่อนแอ จะทำให้คุณแม่ชีใหญ่ที่เป็นประธานหนักอกหนักใจ ทำให้ข้อวัตรปฏิบัติของท่านเสียหาย ไม่ได้มาตรฐาน

          สำหรับพวกคุณแม่ชีที่แก่แล้ว สุขภาพไม่ดีจริง ๆ คุณแม่ชีใหญ่ท่านก็รู้อยู่แล้ว ไม่ว่ากัน ท่านมีเมตตาอยู่แล้ว ความอ่อนแอนี้มันคืบคลานมาโดยที่เราไม่รู้ตัว มันอาจจะเกิดกับทุกคนได้ ไม่ว่าพระ ไม่ว่าชี ไม่ว่าโยม ถ้าเราไม่เข้มแข็ง

          ทุกท่านทุกคนต้องเข้มแข็ง ให้ถือว่าเราเกิดมานี้เพื่อทำความดี เพื่อเสียสละ เพื่อความไม่เห็นแก่ตัว เพื่อมาประพฤติปฏิบัติสร้างบารมีตามพระพุทธเจ้า
ชีวิตของเรานี้จะปฏิบัติเหมือนว่าวันหนึ่งกับคืนหนึ่ง เราจะมีความสุขมาก มีความพอใจมากในการประพฤติปฏิบัติธรรม ถ้าเราไม่ประพฤติปฏิบัติอย่างนี้ ฉันข้าวมันก็เสียข้าวเปล่า ๆ ไม่มีประโยชน์อะไรเลย

 

          เรื่องดีเรื่องชั่วสิ่งภายนอก เรื่องของคนอื่น เราไม่เอามาใส่ใจให้มันเป็นทุกข์เปล่า ๆ เราจะปฏิบัติเอาตัวเองให้มันรอด ให้ถือคติในใจว่า “เรามีอินทรีย์บารมีไม่แก่กล้า อย่าประมาทว่าตัวเองเก่ง ตัวเองฉลาด” เรายังไม่ถึงขั้นนั้น เรายังเป็นเสขะบุคคลคือบุคคลที่ต้องประพฤติปฏิบัติ บุคคลที่ยังไม่เป็นพระอรหันต์

          เน้นมาที่พระเก่าพระบวชนานนะ ชอบประมาท ขาดความเข้มข้นในการประพฤติปฏิบัติ ปล่อยให้ปฏิปทาของตัวเองตก แล้วก็อ่อนแอ แสดงถึงจิตใจที่กำลังตก จิตใจกำลังอ่อนแอ พระรุ่นใหม่เขาก็ไม่เห็นตัวอย่างที่ดี ๆ เพราะการพูดให้ฟังร้อยครั้งพันครั้ง ก็ยังสู้ตัวอย่างที่ดี ๆ ไม่ได้เลย ถึงแม้ว่าจะไม่เทศน์ไม่สอน

          อย่าถือว่าเป็นเรื่องไม่สำคัญ เรื่องนี้มันเป็นเรื่องสำคัญ คุณแม่ชี ญาติโยมที่เก่า ๆ ก็เหมือนกัน อย่าเป็นคนอ่อนแอ ให้พากันทำข้อวัตรปฏิบัติ เอาข้อวัตรปฏิบัติ อย่าได้อ่อนแอ “คนที่มาอยู่วัดถ้าคนไหนเขาอ่อนแอข้อวัตรปฏิบัติของเราก็จะคัดเขาออกเองเพราะว่าเขาทำไม่ได้”

          คนอ่อนแอคนไม่เข้มแข็ง คนไม่ประพฤติปฏิบัติธรรม เป็นคนไม่เหมาะสมที่จะมาอยู่วัด อยู่วัดก็ทำให้วัดเสื่อม มาเป็นคนหนักวัด “วัดนี้รองรับคนขี้เกียจขี้คร้านคนไม่ประพฤติปฏิบัติธรรมไม่ได้ มันหนักวัด...!”

          ให้ทุกท่านทุกคนเข้าใจในเรื่องนี้ดี ๆ จะได้ปรับปรุงตัวเอง เพื่อให้เกิดประโยชน์แก่ตัวเองและส่วนรวม

          ที่วัดเป็นสถานที่มีเมตตาอย่างที่สุดที่หาประมาณไม่ได้ แต่ตัวของเราเองไม่มีเมตตาให้ตัวเรา ไม่นำตัวเองประพฤติปฏิบัติ จิตใจมุ่งแต่สิ่งภายนอก

          คนที่มุ่งแต่เรื่องข้างนอก เป็นคนที่เหตุผลมาก แก้ตัวมาก แก้ตัวเก่ง เลยไม่ยอมแก้ไขตัวเอง พระพุทธเจ้าตรัสว่าเราเป็นคนไม่เมตตาตนเอง เป็นคนเห็นแก่ปากแก่ท้อง เห็นแก่กินแก่นอน เห็นแก่เที่ยว

 

 

          ใจมันชอบเที่ยว ใจมันไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัว ศีลมันก็ไม่มี สมาธิมันก็ไม่มี ปัญญามันก็ไม่มี มันส่งออกนอกไปหมด ความดับทุกข์ที่แท้จริงแล้ว มันต้องมาดับที่ใจของเรา ใจของเรามีปัญหา ใจของเรามันหลงโลก หลงอารมณ์ หลงสิ่งภายนอก “มันหลงมนุษย์สมบัติ หลงสวรรค์สมบัติ...”

          ที่ผ่าน ๆ มาแล้วพระพุทธเจ้าตรัสกับเราว่าให้แล้วไป ให้เอาใหม่ ตั้งใจใหม่ ให้เราตัดกรรม ตัดเวร อย่าได้ไปทำอีก ถ้าเราไปทำอย่างเก่ามันก็เหมือนเก่า มันจะไม่มีอะไรดีขึ้น มันจะตกต่ำยิ่งไปกว่าเก่า ที่เขาว่าตัดกรรมนั้นมันต้องตัดที่ใจของเรา ตัดที่วาจาของเรา ตัดที่การประพฤติปฏิบัติของเรา...

 

 

---

พระธรรมคำสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

ที่องค์พ่อแม่ครูอาจารย์เมตตาให้นำมาบรรยาย

วันศุกร์ที่ ๑๐ กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๕๕