ภาระกิจฝึกจิตคนที่รัก

         สัปดาห์นี้พาครอบครัวมาเที่ยวลั่นล้าที่ อ.สัตหีบ  จ.ชลบุรี   จริงๆไม่ตั้งใจมาเที่ยวหรอกมาเยี่ยมญาติด้วยพาน้องไจ่ไจ๋  มาฝากไว้กับญาติสักเดือน  วัตถุประสงค์ของการฝากนี่ มีคนที่โรงพยาบาลถามว่า ทำไมต้องไปฝาก พ่อกับแม่จะไปไหน  ลูกแค่ 4 ขวบเอง  คนแรกที่ถามคือคุณสามี  เหตุผลของตัวเองที่เอาลูกไปฝากกับพี่ชายไว้นี่ เพราะต้องการให้ลูกปรับตัวเรียนรู้ที่จะอยู่กับคนอื่น สังคมอื่นที่ไม่มีพ่อแม่โอบอุ้ม   ซึ่ง อย่างที่เคยเล่าไว้ ว่าตัวเองเป็นพาร์กินสัน  ทั้งหอบหืดอายุจะสั้นจะยาวยังไม่รู้   คนที่ต้องพึ่งเรา เช่นลูกนั้น ฉันคิดว่าเขาคงต้องเรียนรู้ ที่จะเอาตัวรอดโดยไม่มีแม่  คุณสามีเองก็ต้องเรียนรู้ฝึกที่จะต้องทนกับความคิดถึงคนที่รักที่สุดให้ได้ เพื่อให้มีภูมิคุ้มกันทางจิต  ที่จะดำเนินชีวิตต่อไปที่ไม่มีฉัน  หลายคนถามว่าทำไมไม่รอให้โตกว่านี้  ฉันตอบได้ว่าตอนนี้ลูกฉันพร้อม ไม่ต้องรอ เพราะเหตุวิกฤตไม่เคยรอเวลา  ตั้งแต่ลูกเกิดมา ฉันสามารถฝึกลูกตั้งแต่เล็กๆได้ ลูกไม่เคยร้องตามแม่ไปทำงาน พอถึงเวลาเขาเรียนรู้ว่า แม่ต้องไปทำงาน ถึงเวลาแม่ก็กลับ  แต่ถ้าแม่อบรมต่างจังหวัด เขาก็เรียนรู้ว่าแม่ไปกี่วันจะกลับ  ระหว่างที่ไป ฉันจะโทรหาลูกน้อยมาก หรือบางครั้งไม่โทร.  เพราะฉันต้องการฝึกทั้งลูกและฉันเอง  เวลาที่ต้องพลัดพรากจากคนที่รัก  เราจะต้องเข้มแข็งอย่างไร  บางคนไม่เข้าใจก็พลอยว่าฉันเป็นแม่ใจร้าย ไม่รักลูก  แต่ฉันรู้สึกว่าสิ่งที่ฉันทำนี่แหล่ะคือรักแล้ว  ถ้าฉันไม่ฝึกเขาวันนี้ต่อไปไม่มีฉันอยู่  เขาจะเข้มแข้งได้อย่างไร  ภารกิจนี้มันสำคัญมาก  ฉันเรียกมันว่าภารกิจฝึกจิตของคนที่รัก 

“เกิดเป็นลูกแม่ต้องเข้มแข็ง ปรับตัวและฝ่าฟันอุปสรรคให้ได้นะลูกรัก ถ้าลูกโตขึ้นลูกจะรู้ว่าสิ่งที่แม่ทำนี่คือรักลูก”

[Phimaimedicine]

เขียนอักษรตัวใหญ่อ่านค่อนข้างยากหน่อยอ่ะครับ