ความเปลี่ยนแปลงของเด็กๆ

เกือบปี แล้วที่ผมเริ่มปั่นจักรยาน ปั่นมาทำงาน ปั่นกลับบ้าน ปั่นไปทำงานแม้ข้ามจังหวัดก็ ไปมาแล้วหลายรอบหลายหน เมื่อยามเย็นหลังเลิกงานพอมีเวลาว่างก็ชวนน้องในสำนักงาน ปั่นไปในเส้นทางที่ไม่เคยไป ผ่านเข้าไปตามซอกซอยหมู่บ้าน ชานเมืองซึ่งจะถือว่าเป็นชนบท ไม่ใช่ไม่เชิง แต่เด็กๆ ก็ยังเล่นกันตามวิถี อยู่ในทุ่งนา กอหญ้า และ ตอซัง เมื่อผมกับน้องขี่ผ่านเด็กๆ พวกเขาก็มักจะเข้าใจว่าเราเป็นชาวต่างชาติ ทักทายด้วยคำว่า Hello กันระงม  เราเองก็ตอบเขาไปอย่างสนุกสนานเป็นกันเอง เลยกลายเป็นฝรั่งโดยไม่ตั้งใจ   หลายๆรอบที่เราผ่านพวกเขา ก็เห็นเด็กๆเหล่านี้ อยู่เป็นประจำ แต่ เสียงทักทายเริ่มอ่อนลงเพราะคงรู้แล้ว ว่าเราไม่ใช่ฝรั่ง แต่เราก็ยังโบกมือทักทาย  หลายวันมานี้ เด็กๆเหล่านี้หายไป เราก็เลยพูดกันว่าสงสัยพวกเขาคงจะเบื่อเล่นตามทุ่งนา ก็เลยเปลี่ยนที่เปลี่ยนทาง ทุกๆครั้งที่ผ่านกลายเป็นกิจวัตรที่ต้องมองหาเด็กเหล่านี้ จนเราเกือบลืมพวกเขาไปแล้ว  วันนี้ ก็เป็นอีกวันที่เราผ่านเส้นทางเดิม สิ่งที่เราสัมผัสแตกต่างไปจากเดิมอย่างที่เราไม่เคยคาดฝันมาก่อน เด็กเหล่านั้นมากันบน จักรยาน คนละคัน เก่าบ้างใหม่บ้าง แต่เขามีความสุข และที่สุขยิ่งกว่าคือเราได้ยิ้มทักทาย และโบกไม้โบกมือ กันเยี่ยงชาวจักรยาน วันนี้เขาเหล่านั้นจับจักรยาน ขึ้นมาแล้วพามันไปในทุกหนแห่ง