จากความสามารถส่วนตัว สู่อาชีพของคนไม่มีทางไป

เมื่อสามปี ก่อนได้มีโอกาสช่วยงานในคลินิก HIV ของโรงพยาบาลมีเจ้าแม่ HIV คือ พี่แป๋ม(มิ่งขวัญ  อุดมผล) จบพยาบาลศาสตร์มหาบัณฑิตที่ ม.ขอนแก่น  พี่แป๋มนี่เรียกได้ว่า เป็นโลโก้ ทางด้าน นางฟ้าสีขาว ของโรงพยาบาลพิมาย ที่ไม่มีใครจะมาสามารถเปรียบเทียบได้  ทุกคนรู้ดี  และเป็นที่ยอมรับของคนในโรงพยาบาลและผู้ป่วย  การที่ได้มีโอกาสเข้ามาช่วยตรงนี้ทำให้เรามีโอกาสในการเรียนรู้ คนอีกด้านหนึ่ง ที่ไม่คิดว่าจะพบเจอ  คนไข้หลายคนน่าบำบัดและช่วยเหลือ  คนไข้หลายคน ฉันอยากเอายาพิษให้กินแทนยา ARV นักเชียว (มุมมืดของพยาบาลที่แสดงออกไม่ได้ ได้แต่คิด ) แต่ที่จำได้คือมีคนไข้ คนหนึ่ง ที่ติดเชื้อ ตอนนี้เธอเสียชีวิตแล้วแหล่ะ  แต่ก็อยากหยิบยกเรื่องดีๆที่ตอนเธอมีชีวิตอยู่มาเล่าให้ฟัง ตอนที่เข้าไปช่วยคลินิกพี่แป๋มนั้น พบคนนี้ในสภาพ เหมือนไม่ใช่คน ตัวแห้งๆ ดำๆ ผิวลอก ผอมเหลือแต่กระดูก มา F/U เมื่อไรเจ้าหล่อน BP drop ให้ตื่นเต้นได้ทุกรอบ สาเหตุที่เธอเป็นอย่างนี้ก็เพราะ เธอแพ้ยา bactrim แต่หลังที่ แพทย์( นพ.ชาญศักดิ์   คงเศรษฐกุล เทพบุตร สุดหล่อ ของผู้ป่วย HIV ) ได้ให้การรักษาเธอจนดีขึ้นเหมือนตายแล้วเกิดใหม่ นั้น ฉันก็รู้สึกยินดีด้วยมาก แต่เท่าที่สังเกต เธอจะไม่ค่อยยิ้มเลย  มีอยู่วันหนึ่ง ฉันเอางานฝีมือที่ตัวเองเพิ่งทำเสร็จไปอวดสมาชิก เธอก็นั่งสังเกตฉัน ( อย่างที่เคยเล่าไว้ในเรื่องสุขใจที่ได้เป็นโรคพาร์กินสันนั้นฉันเป็นคนมีความสามารถด้านการเย็บปักถักร้อย ชอบทำโน่น นี่ นั่น ไม่อยู่นิ่งจนมีคนเคยถามว่า เป็นพาร์กินสันหรือ สมาธิสั้น) เข้าเรื่องต่อ ก็เลยถามเธอว่า อยากได้เหรอให้ก็ได้นะ  เธอบอกว่า ไม่ได้อยากได้ แต่อยากทำ อ้อได้เลยสอนได้ซื้ออุปกรณ์มา มี ........ เป็นต้น  เธอก็ได้แต่รับปากค่ะ แล้วก็เงียบไป ผ่านไปอีกเป็นเดือน ก็ไม่เห็นเธอมาเรียน เราก็คิดในมุมมืดของพยาบาล ว่า ดูซิอุตสาห์จะสอนให้ฟรีๆ ยังไม่คิดจะมาเรียนอีก สุดท้ายก็มาบ่นกับนางฟ้าสีขาวว่า เด็กเจ๊ไม่ไหวเลย ฉอด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ เมื่อนางฟ้าสีขาวได้ยิน ก็ตีฉันเพียะหนึ่ง  เราก็ตกใจ ถามทำไมพี่  แกบอก ไอ้บ้าเขาจะเอาปัญญาไหนซื้อของมาเรียน  ติดเชื้อทั้งผัวเมีย ดีลูกไม่ติด มีเงินกินข้าววันๆก็บุญแล้ว  อ้าวก็ไม่รู้นี่ สุดท้ายฉันก็จัดสอน หลักสูตรถักตุ๊กตาขาย  แก่ผู้ป่วยด้วยทุนทรัพย์ของตัวเอง  มาเรียน เป็น สิบ ทั้งผู้หญิงผู้ชาย  แต่ไม่มีใครได้เรื่องสักคน  ยกเว้นเธอคนนี้ จะตั้งใจมาก ไม่พูดไม่จากับใคร ทำ ทำ ทำ  ก็ทำได้ดีทีเดียว ฉันก็ให้เธอทำเป็นการบ้าน ยกอุปกรณ์ให้เธอทั้งหมด แล้วเธอก็เอาผลงานมาส่ง ดีทีเดียว ฉันก็เอามาขายให้แพทย์พยาบาลในโรงพยาบาล เต็มใจซื้อบ้างถูกฉันบังคับบ้าง (เนื่องจากบุคลิกของฉัน ตรงข้ามกับพี่แป๋ม ผู้ป่วยชอบเรียกว่า นางมาร สีขาว แล้วก็พากันหัวเราะคริ คริ ) ก็ได้เงินกลับบ้านฉันเพิ่งเห็นรอยยิ้มเธอครั้งแรก เธอบอกว่า เธอรู้สึกมีคุณค่าในชีวิตขึ้นมา รู้ว่าต่อไปตัวเองจะทำอะไร หลังจากนั้นเธอก็มาเป็นแขกของ OPD คือเอาของมาฝากขาย ชลัญธรก็ทำหน้าที่เป็นพ่อค้าคนกลาง อย่าเข้าใจผิด ทุกบาททุกสตางค์ให้คนไข้หมด  เนื่องจากเป็นสะใภ้จีนก็เลยถูกยกหน้าที่แม่ค้าให้  เป็นอยู่ประมาณ ปีกว่าๆ  วันหนึ่งแพทย์ชาญศักดิ์  มาบอกเธอเสียชีวิต กะทันหันมากช่วยไม่ทันเลย เรานี่ใจหายวูบ เธออุตสาห์มีชีวิตใหม่แล้วเชียวยังมัจจุราชยังจะรีบเอาเธอไปอีก  ทุกวันนี้เลยไม่มีใครกล้าเรียนถักตุ๊กตากับฉันเลย ....นี่แหล่ะชีวิต