ผู้ที่รู้จัก "พอ..."

         นั่งให้สบาย หายใจเข้าก็ให้สบาย หายใจออกก็ให้สบาย ให้มีความสุขกับการหายใจเข้า หายใจออก ถ้าเราหายใจเข้าสบาย หายใจออกสบายความสงบมันมีของมันเอง ถ้าเราทำใจดีใจสบาย ใจอยู่กับเนื้อกับตัวเขาเรียกว่า “คนมีสมาธิ...”

 

         พระพุทธเจ้าท่านสอนให้เราเป็นผู้ที่รู้จักพอ เราอยากได้มากมันก็ไม่ได้หรอก เพราะมันเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ เราแก่แล้วอยากให้มันหนุ่มก็ไม่หนุ่ม อากาศร้อนเราอยากให้หนาวมันก็ไม่หนาว อากาศหนาวเราอยากให้มันร้อนมันก็ไม่ร้อน เราอยากให้ช้ามันก็ไม่ช้า เราอยากให้เร็วมันก็ไม่เร็ว

 

         พระพุทธเจ้าท่านจึงให้เรามาแก้ที่จิตที่ใจของเรา เพราะเรามีตัวเรามันถึงมีปัญหา มันมีตัวเรา มีแก่ มีเจ็บ มีตาย มีลาภ มียศ มีสรรเสริญ มีนินทา

 

         ถ้าเราดิ้นรนไปแก้ปัญหาภายนอกอย่างเดียวมันคงไม่ได้ ท่านจึงให้เรามาแก้ที่จิตที่ใจแล้วค่อยไปแก้ทางกาย ทางวาจา

         เพราะคนเราความสุขที่จริงมันอยู่ที่ใจ ถ้าใจไม่มีปัญหา มันก็ไม่มีปัญหา

         ถ้าเราดิ้นรนที่จะแก้ปัญหาอย่างเดียว แก้ปัญหาทางร่างกายของเราที่มันแก่ มันเจ็บ มันตาย หรือแก้ปัญหาทางเศรษฐกิจ “มันก็มีแต่ทุกข์...”

 

         พระพุทธเจ้าท่านจึงให้เรามาแก้ปัญหาที่ใจของเรา  ให้ใจมันหยุด มันสงบ มันนิ่ง ให้ใจไม่วุ่นวาย

         ท่านให้เราเอาหัวใจก่อน คนเรานี้คิดว่าตัวเองฉลาด คิดไปเรื่อย มันไม่ได้...! ดีแต่จะทำตัวเองให้ไปเป็นโรคประสาท ห้ามใจตัวเองไม่ได้ ห้ามใจตัวเองไม่อยู่

 

         ใจของเรามันเปรียบเสมือนวัสดุกลมวางอยู่บนภูเขา ถ้าปล่อยมันปรุงมันแต่ง มันก็เหมือนลูกกลม ๆ ที่กลิ้งลงจากภูเขา มันคุมไม่อยู่

 

         พระพุทธเจ้าท่านถึงบอกเราสั่งเราให้ตั้งอยู่ในความไม่ประมาท อย่าพากันประมาท อย่าไปคิดว่าตัวเองเก่ง ท่านให้เราฝึกเป็นผู้รู้จักพอ มีความสุขในการหายใจเข้า มีความสุขในการหายใจออก มีความสุขกับการทำงานทำการ

 

         เราอย่าไปคิดว่าทำแค่นี้ เราจะไปนิพพานไม่ใช่เอาอย่างนี้ ไม่เอาความสุขอยู่กับเนื้อกับตัว เราอย่าไปคิดอย่างนั้น

         ให้เอาอย่างนี้ก่อน ให้มันควบคุมหัวใจให้ได้ก่อน ให้เอาความดับทุกข์ในปัจจุบันก่อน เราอย่าไปคิดมากเกินคิดไกลเกิน เพราะถือว่าชีวิตประจำวันของเราเป็นการฝึกจิตใจของเราให้มีจิตใจที่มีความสุขมีความสงบ เป็นผู้ที่มีศีล มีธรรม มีจิตใจที่เบิกที่บาน

 

         เราทำไปเรื่อย ๆ ปฏิบัติไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวทุกอย่างมันก็จะดีเอง

         เราต้องเริ่ม ก.ไก่ ข.ไก่ก่อน แล้วเราค่อยไปเรียนปริญญาตรี โท เอก

         เรามาเจริญเมตตามาก ๆ ให้เราเป็นผู้ที่รู้จักพอ เป็นผู้ที่มีความสุขเป็นที่ดับทุกข์ได้ เราจะได้มองเห็นว่าการประพฤติปฏิบัติธรรมนั้นเขาเริ่มจากการเสียสละ

 

         คนเรามันต้องเสียสละไม่ทำตามใจตามอารมณ์ เสียสละทางกาย เสียสละทางวาจา ให้มีความสุขในการมีศีล เพราะศีลนี้คือคุณธรรม คุณธรรมทั้งหลายทั้งปวงมีเกิดขึ้นได้เพราะการมีศีล

         เรารักษาศีล ๕ ศีล ๘ แล้วก็ให้เรามีความสุขในการทำข้อวัตรปฏิบัติ ความดับทุกข์ของเราก็จะค่อยมีขึ้นเรื่อย ๆ จนกว่ามันจะไม่มีทุกข์เลย

 

         เอาชีวิตประจำวันของเรามาเป็นเครื่องปฏิบัติ...

         เราต้องทำใจของเราให้สบาย เพราะชีวิตของเรามันก็ถือว่าน้อยเหมือนกัน เพราะร่างกายของเรามันเป็นดิน เป็นน้ำ เป็นลม เป็นไฟ เป็นธรรมชาติ แล้วก็มีอวิชชามาทำให้เราหลงมันจึงกลายเป็นวัฏสงสาร

 

         สิ่งที่ต้องทำประการแรกก็ต้องให้มันหยุดก่อน ให้มันสงบก่อน ฝึกหายใจเข้าให้สบาย หายใจออกให้สบาย

         เราอย่าไปวุ่นวาย คิดไปว่าปัญหาเป็นเพราะอันโน้น ปัญหาเป็นเพราะอันนี้ “ที่แท้จริงเป็นเพราะมีเราเกิดมามันถึงปัญหา เพราะมีเราเกิดมาก็จึงมีปัญหาเยอะแยะมากมาย...”

 

         ท่านถึงให้เรามาหยุด มานิ่ง ไม่ต้องวุ่นวาย เพราะหัวใจดวงนี้แต่ก่อนมันถูกเผาอยู่ตลอดเวลา

         เปิดโอกาสให้สงบ ให้มันนิ่ง ให้มันเย็นหน่อย มันจะได้มีเวลาหายใจเข้าออกให้สบาย สร้างบุญ สร้างบารมีของเราไปเรื่อย ๆ

 

         สิ่งแล้วมาก็ให้แล้วไป เอาใหม่ เราผูกตัวเองแล้วเราก็ต้องปล่อย ถ้าเราไม่ปล่อยตัวเองก็ไม่มีใครมาปล่อยให้เราได้

         ให้ถือว่าเราเป็นคนหนึ่งที่โชคดี ที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์แล้วได้มาสร้างความดี

         เรื่องรวย เรื่องจน เรื่องสุขภาพร่างกายไม่ต้องไปสนใจ ให้เรามาพัฒนาทางจิตใจของเรานะ...

 

---

 

พระธรรมคำสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

ที่องค์พ่อแม่ครูอาจารย์เมตตาให้นำมาบรรยาย

วันอาทิตย์ที่ ๑๑ กันยายน พุทธศักราช ๒๕๕๔