รากเหง้าของปัญหา

รากเหง้าของปัญหา

	            ความสัมพันธ์ระหว่างครูกับผู้บริหารโรงเรียนที่มีอิทธิพลมากที่สุดกับชีวิตใน 
โรงเรียน เพราะจะส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ระหว่างกลุ่มต่าง ๆ ในโรงเรียน  รวมทั้ง นักเรียน
และผู้ปกครองด้วย ก้าวขึ้นตำแหน่งครูใหญ่ใหม่ ๆ มักจะตั้งความปรารถนาไว้ว่าจะเป็นเพื่อนที่ดีที่
สุด ของครู  แต่คล้อยหลังไม่กี่เดือน จะกลับกลายเป็นฝ่ายตรงกันข้ามกับครู    เนื่องจากอยู่ในฐานะ
" ผู้บังคับบัญชา "   ที่มีลักษณะ  " เล็งผลเลิศ แต่หงุดหงิดง่าย "   ฉะนั้นสถานะของความสัมพันธ์
 แบบ   " สบาย ๆ  เป็นกันเอง  ช่วยเหลือกัน เชื่อใจกัน  และเสมอต้นเสมอปลาย  "  จึงหาได้ยาก   
ครูใหญ่  มักจะคาดหวังให้ครู   " ทำให้ได้มากกว่าเดิม  แต่ได้รับการช่วยเหลือน้อยลง "   ครูใหญ่ 
จึงกลายเป็นตัวก่อปัญหาเสียเอง รากเหง้าของปัญหาก็คือทัศนะต่างมุมระหว่างครูกับผู้บริหาร ไม่ว่า
จะเกี่ยวกับเรื่อง  การประเมินผลนักเรียน  การประเมินผลครู   การจัดองค์กรใน โรงเรียน  หรือการจัด
ชั้นเรียน ของนักเรียน  ซึ่งก่อให้เกิดความตรึงเครียด ความริษยา   และความขัดแย้งทั้งทางวิชาการและ
 ส่วนตัว  แทนที่จะสร้างสรรค์สิ่งดีงาม เช่น ความถ้อยทีถ้อยอาศัย  และความก้าวหน้าทางอาชีพ และส่วนตัว 
ครูใหญ่กับครูน้อย  เหมือนกับอยู่กันคนละด้านของเหรียญบาท ถ้าหัวขึ้นก้อยก็แพ้  ยกตัวอย่างเช่น  
ถ้าครูยอมสอนชั้นควบ  ครูใหญ่ก็หมดปัญหา  แต่จะกลายเป็นการสร้างปัญหา ให้ครูเสียเอง                	
ลักษณะของระบบโรงเรียนเป็นสิ่งกีดขวางความร่วมมือและบรรยากาศแบบเปิดมา แต่แรกแล้ว    
ครูใหญ่เป็นฝ่ายที่ต้องทำตามกระแสของผู้ปกครอง   ของสำนักงาน  ต้นสังกัด    และของกระทรวงศึกษาธิการ  
เป็นตัวกลางที่ทุกฝ่ายจ้องหาคำตอบ    ถ้าจะดูว่าครูใหญ่มีความ สามารถมากน้อยเพียงใด   
ก็ให้ดูว่า   สามารถคุมลูกน้องคือครูให้ทำงานได้ดีเพียงใด  ควบคุม การใช้หลักสูตรได้ดีเพียงไร  
ใช้งบประมาณได้ดีเพียงใด    และนำนโยบายไปสู่การปฏิบัติได้ดี เพียงใด  ถ้าครูใหญ่มัวแต่ปกป้องลูกน้อง
ให้ทำตามอำเภอใจ   ครูใหญ่นั่นเองก็จะประสบความ เดือดร้อน จึงไม่ประหลาดใจเลยว่า ครูใหญ่และครูน้อย
ยืนอยู่กันคนละฝั่งคลอง หรือแม้ว่าจะลง เรือลำเดียวกัน  ครูน้อยก็เป็นฝ่ายพายเรือตามที่ครูใหญ่เห็นดีเห็นงาม   
ความขัดแย้งและความ ตึงเครียดระหว่างครูและครูใหญ่เป็นตัวกัดกร่อนพลังที่มีค่ายิ่งของโรงเรียนให้ลด