คำขอบคุณ ถึงแม้จะไม่สามารถวัดคุณค่า แต่รู้สึกอิ่มทุกครั้งที่ได้ฟัง

ใครอยากรดูรูป โครงการที่ไปทำมาดูได้ที่ http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150757673703012.501723.667168011&type=3

เพิ่งได้รู้ถึงคุณค่าของคำว่า "ขอบคุณ" อย่างสุดซึ้งก็วันนี้เอง

เมื่อวันที่ 4-7 กุมภาพันธ์ 2555 ที่ผ่านมา ผมและพี่ๆ ได้ร่วมทำโครงการ "เครือข่ายมหาวิทยาลัย ช่วยภัยน้ำท่วม" ณ พื้นที่ ต.สามบัณฑิต อ.อุทัย จ.อยุธยา พวกผม 3 คน เดินทางไปพร้อมนักศึกษา อีก 10 คน รวม เป็น 13 คน เพื่อก่อสร้างโรงอาหาร แต่งบประมาณที่ได้ เพียงแค่เทพื้นให้น้องๆไว้กินข้าว ก็เก่งมากแล้ว

พื้นที่จากที่ไม่มีอะไรเลย พวกเราทั้ง 13 คนช่วยกั้นขุดดิน ถมดิน ขนหิน ขนทราย อัดพื้นที่ให้แน่ เทปูน ทีแรกก็ไม่ได้คิด ว่ามันจะมีคุณค่ามากมายจนมาถึงวันสุดท้ายเมื่อรถปูนมาลง เราเทพื้นไปได้ครึ่งเดียว ในระหว่างรอรถปูนคันที่ 2 นั้น มีเด็กคนนึงเดินมาหาผม แล้วจับที่แขนผม พร้อมกับถามว่า

เด็กชาย : ครูครับ ผมจะเข้าไปกินข้าวตรงที่ครูเทปูได้ไหมครับ

ผม : ได้สิครับ ก็ครูทำไว้ให้หนูได้ใช้กินข้าวยังไงครับ จะได้ไม่ต้องนั่งกินตรงบันได และ โคนเสาธง ดีไหมครับ

เด็กชาย : ดีครับ แล้วมันจะแห้งเมื่อไหร่ ผมอยากเข้าไปกินข้าวด้านในแล้วครับ

ผม : เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้ใช้แล้วครับ แล้วช่วยกันรักษานะลูกจะได้ใช้กันไปนานๆ

เด็กชาย : ขอบคุณครับ

เมื่อสิ้นคำขอบคุณ เด็กคนนั้นก็เดินจากไป พร้อมกับตะโกนบอกเพื่อนๆ ว่า "ครูบอกว่าพรุ่งนี้ก็ได้ใช้แล้ว" และตอนนั้นเองที่ได้เห็นสีหน้าที่ดีใจเพียงเสี้ยววินาที ของเด็กๆ และเสียงคำขอบคุณที่ก้องอยู่ในหู มันทำให้ผมรู้สึกขึ้นมาทันที่ ว่าคำขอบคุณมันอิ่มมากเพียงใค ร่างกายที่เหนี่อยล้าจากการเกลี่ยปูน จากเครื่องที่อัดดิน การขนหินและทราย มันสลายไปในทันที พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว

ผมจึงได้รู้สึกเลยว่า สิ่งที่พวกเราไปทำนั้นไม่ได้เพียงแต่ช่วยให้เด็กๆ มีชีวิตการเป็นอยู่ที่ดีขึ้น แต่มันย้อนกลับมาสอนเราให้เห็นถึงความเสียสละ และสอนพวกเราถึงความรับผิดชอบต่อสังคม และไม่อายที่จะเอ่ยคำขอบคุณ ให้ใครสักคน เพราะตอนนี้ผมเชื่อแล้วว่า คำขอบคุณมีผลคุณค่าต่อผู้รับมากกว่าผู้ให้

ขอบคุณนะครับ เด็กๆ ครู โรงเรียนวัดกุ่มแต้ ที่สอนผมให้เข้าใจกระจ่างยิ่งขึ้น ด้วยคำว่า